Hoe gaan jullie hier mee om???

afbeelding van Pba1211

Het is intussen 3 weken geleden dat mijn ex vriendin vertelde "Ik trek het niet meer"
In een email een week later schrijft ze rust ruimte en stabiliteit nodig te hebben en uit Wanhoop te hebben gehandeld .
Niet omdat ze niet van me houdt maar omdat ze niet anders kon.
Volgens haar kan ik op dit moment niet de stabiliteit bieden die zij en haar kids nodig hebben.

na wat rust in mn hoofd te hebben gebracht , moet ik bekennen dat de stabiliteit wel een dingetje is.Beiden hebben we het afgelopen jaar veel meegemaaktding met de nodige emoties, ik een vechtscheiding zijn een scheiding en een nieuw huis en bezoekregeling voor kinderen om de week.

Tel daarbij op dat we discussies en ruzies hebben gehad, 2 x bijna helemaal gebeurd was en het sommetje is wel compleet.
Tegelijkertijd heb ik toch met regelmaat een bericht van haar dat ze het maar moeilijk vindt zo.
Dat ze haar maatje mist maar de rust heerlijk vindt en dat dat zo dubbel is.

Onlangs kreeg ik de vraag (we hebben 3 weken elkaar niet gesproken/gezien, enkel een appje)
of toch niet eens het er over moeten gaan hebben, de afspraak die we moeten gaan maken is iig over het weekend getild. Maar dan... Ze geeft aan geen idee te hebben hoe ze dat ziet, en dat dit iets is wat we samen moeten beslissen wat wel en of niet goed is/voelt.

Gisteren kort elkaar gezien op een kerstevent, waar ze erg spontaan op mij afkwam (heey wat doe jij hier, had je nog niet gezien ..) erg leuk en toch moeilijk, haar daar te zien maar niet kunnen steunen ed.
Naderhand had ik uiteraard zoiets "pfff allemaal van die flirt dingetjes die ik had willen doen en wat mij niet opviel dat zij het deed, had ik daar maar gebruik van gemaakt....

Enfin... Ik heb haarzelf natuurlijk een kerstgedachte geschreven en ook apart een voor haar meiden , is het nu zaak om het zoveel mogelijk op z'n beloop te laten en wachten tot zij reageert of zou je na 2 a 3 dagen toch zelf wat doen..?

We zijn niet met ruzie uitelkaar gegaan, ik vindt dat ik op diverse vlakken mezelf heb aangepakt om minder veeleisend en wat losser te kunnen zijn. Met name door bewustwording.
Maar wat als ik dan als argument krijg... leuk maar dat hebben we eerder gehad en zo blijven we a d gang..

vragen vragen vragen

Glimlach

hopenlijk hebben jullie een pracht antwoord voor me.

thx

afbeelding van mrpither

Re:

Ik denk dat jullie het een beetje onderschat hebben?

Eerst de lopende zaken afhandelen en dan opnieuw rustig bekijken....
Rome is tenslotte ook niet in een dag gebouwd

afbeelding van waterman

Hoi Pba

Wat een chaos he.... Waarom loopt het spaak? Loopt het wel spaak? Het enige argument lijkt nu te zijn: Ik trek het niet meer.... Wat trekken jullie niet meer? De volledige onduidelijkheid waar jullie levens in terecht gekomen zijn? Het niet hebben van eigen plek, eigen holletje om je in terug te trekken? Het continu bezig zijn ook nog eens aan de verwachtingen van de ander te voldoen, en te weinig aan jezelf toekomen?

Zoiets lees ik er in. Ik lees dat jullie best veel om elkaar geven, best veel steun aan elkaar hebben. Maar dat jullie in de zee der veranderingen, de zee der chaos ten onder gaan. Niet eens omdat jullie ruzie hebben. Maar meer omdat jullie geen van beiden je eigen leven nog op orde had. En dan de extra stress van snappen hoe jullie relatie, met ook nog eens extra kinderen, hoe dat vorm te geven. Dat is gewoon te veel geworden, daar gaan jullie volgens mij kopje onder.

Het recept is vaak hetzelfde. Rust, afstand, en dan gaan praten. Opnieuw praten over hoe jullie steun voor elkaar kunnen zijn, in plaats van elkaar tot last. Hoe jullie allebei de ruimte krijgen je eigen problemen aan te pakken, op te ruimen, zonder elkaar daarbij in de weg te zitten. Hoe jullie afstand en ruimte kunnen krijgen, zonder gelijk een definitieve breuk.

Want mij klinkt het meer alsof jullie ten onder gaan, dan dat jullie niet om elkaar geven.

Als ik het fout zie, dan verontschuldigingen, he!
Succes
Waterman

afbeelding van mark31

Mooi geschreven door

Mooi geschreven door waterman!

afbeelding van Pba1211

Waterman dank je wel... In

Waterman dank je wel...

In het begin snapte ik er niks van, ja ik heb dingen te snel ingevuld, we hebben ruzies gehad bijgelegd, beterschap beloofd en nagekomen en toch ......
Alles met elkaar is teveel opgestapeld, ik heb 2x de sleutels terug gegeven in de relatie, 1 eerdere break gehad van 4 dagen (wat een hel) hierna eea goed doorgepraat en dan toch een maand later dit....

Weet je op enig moment snap je het gewoon niet meer... als ik aardig en lief doe dor of zelf te conatcten of te reageren op haar berichtje is het alsof ze verder weg gaat. Als ik niet reageer of wat afstand neem wordt ik ineens gevraagd voor de koffie thuis waar de kids bijzijn. Heel gezellig en ontspannen paar dagen later gezellig samen tafelen en uiteraard komet het gesprek op "ons", hoe gaat het met je ..? wordt er gevraagd... tja.. eerlijk? wisselend is het antwoord, had ik moeten zeggen GEWELDIG....? naah dat is zo nep.. maar goed feit is dat ik door een K** huwelijk bepaalde eigenschappen onbewust heb meegenomen is deze relatie, tja dat kwartje valt nu pas, door overal heel erg over na te denken . Wat is er gebeurd, wat doet dat, waar komt het weg etc etc. Dat ook uitgelegd wat een heel goed gesprek opleverde, met het risico dat ze dit nog enger vindt dan wat er al is gebeurd en haar misschien wel helemaal kwijt raak. Tegelijkertijd heb ik mij de afgelopen tijd beseft dat ik vooral haar en haar meiden voorop heb gesteld. Als het daar maar op rolletjes liep zou de rest wel komen... dat werkt dus niet ... tja dat merk ik nu nog even..

Maar het wat er nu gebeurd is dus praten en daarbij is zij vooral boos, bang, onzeker gefrusteerd, voelt zich gemanipuleerd etc etc.

Ik zoek dan vooral nog naar de weg om wel eerlijk te zijn maar ook niet het achterste van de tong te laten zien, om te voorkomen dat dit nog meer vragen en angsten oproept. In een berichtje zegt ze dat het zoveel met haar doet, dat het nog veel tijd nodig heeft. Maar tegelijk als ik dan vraag waarom ze wel zelf het contact initieert, zegt ze dat ze mij dus dan echt mist. Eerder was ik degene waar ze alles aan vertelde en dat is weggevallen dan weet ze dus niet wat ze ermee aan moet.
Dat zal een gevecht tussen verstand en emotie zijn net als dat ze huilend tegen me aan ligt en zegt dat ze het zo gaag wil maar zo bang is dat het toch weer mis gaat. Pffff wat kan ik daar nu mee, heel veel en toch niets.

Zeggen dat ze er geen zekerheden zijn in het leven.. op 1 na..? dat ze in een eventuele nieuwe relatie ook dit vraagstuk krijgt... man oh man oh man ik heb er een beetje een zootje van ..zo voelt het toch.

Weet dan niet goed hoe ik haar antwoorden moet interpreteren als ze iets schrijft..

Enfin.. voor wat betreft mijn fouten in deze relatie..daar heb ik invloed op en daar maak ik als de donder werk van.
Zoals ze al schreef "if its ment to be..it will be"

zo niet, dan heb ik mezelf bijelkaar en weer back to earth... makkelijk nee zeker niet, maar op die manier doe ik het eerst voor mijzelf en dan voor een ander.

Ze is voor mij enorm de moeite waard, nu nog zien dat het gerepareerd kan worden.

afbeelding van waterman

Hoi Pba

Ik ben blij dat je wat aan mijn epistels gehad hebt Knipoog

Geef het tijd, geef het heel veel tijd!!! Praat met elkaar als dat lukt, zoek je holletje op als dat nodig is, maar geef het tijd.........

Ik denk dat je in het leven moet snappen dat je jezelf ook maar gedeeltelijk kent. Dat je dus uitspraken doet over situaties die je zelf ook maar ten dele doorgrondt. Dat je van anderen uitspraken verwacht die ze ook niet helemaal duidelijk hebben. En dat daardoor soms dingen moeilijk zijn om uitgesproken te krijgen. Hoe goed jij ook je best doet, hoe goed de ander ook haar best doet. Want sommige dingetjes zijn nog niet duidelijk. In jullie situatie, jullie komen allebei net uit een stormachtig verleden. Kapotte relaties, gekrengd vertrouwen, moeilijk, moeilijk, moeilijk. En dan begin je iets nieuws. Met het voornemen om de fouten van de vorige keer niet meer te maken. En jezelf een beter, betrouwbaarder mens te tonen. Maar je neemt jezelf mee........ en zij neemt zichzelf mee. De ervaring die je hebt opgedaan, heeft je wijzer gemaakt. Maar ook kwetsbaarder. Je moet opnieuw het gevecht aan. Het gevecht van het winnen van vertrouwen van die ander. En het gevecht van het overwinnen van je eigen angsten en frustraties. En dat kost tijd, dat kost heeeeeeel veel tijd.....

Geef het die tijd. Blijf luisteren naar je gevoel. Blijf luisteren naar je verstand. Dat zijn de twee gereedschapjes die je verder helpen. En als je gevoel zegt: ho.... dan effe op de plaats rust. En als je verstand zegt: ho...... dan effe op de plaats rust. En kijken of je haar kunt bereiken..... En anders.... weer ietsje afstand, weer opnieuw zoeken of er contact is. Weer kijken waar zij op reageert, en hoe zij er op reageert. Zolang jij haar opzoekt, zolang zij jou opzoekt is het goed. Maar is het nog niet makkelijk.....

Zoek jezelf. Wat wil jij? Wat is voor jou een werkbare situatie? Hoe werkt jouw kompas? Hoe ziet in jouw ogen een relatie er uit? Wat verwacht jij er van? Welke rol spelen relaties voor jou in je leven? En zij...... eigenlijk is zij niet de bron van de onrust. Maar die onrust, die zit in jezelf.........

Pfffffffftttttttttt.... sterkte!!!!!!!!!
Waterman

afbeelding van Pba1211

dank dank dank.. iddd

dank dank dank.. Knipoog

iddd Pffffft... Glimlach

"Zolang jij haar opzoekt, zolang zij jou opzoekt is het goed. Maar is het nog niet makkelijk....."

EN dan weer de terugval.. kost weer een dag vol energie..maar het is de moeite waard.
Dat is het gevoel, intussen blijf ik leren, leren om niet ook net zo te denken als de rest van de wereld.
Die de menig hantyeren als "afhechten en doorgaan", ze manipuleert je, wil je veranderen...

Ik weet dat veel voprkomt uit frustratie, angst, woede etc etc.. en ja het is verleidelijk om daar niets mee te doen, om te vinden dat wat ze voelt slecht en negatief is.. Dat is ze niet en daar put ik mijn kracht uit.
Ja het risico zit erin dat 1 van ons (tijdelijk) nog meer afstand neemt, maar ik voel (hoe zweverig ook) dat we terug gaan komen. De maneir ho dit is gegaan is niet fijn, maar is er een prettige manier dan ...?

het geeft mij de goede noodzaak om mijzelf te gaan zoeken, vinden en te herstellen... en daarna...???
If its meant to be.. it will be... zoals ze zelf zo mooi schreef...
iets wat zo goed voelt, kan niet zo maar weg zijn...