Hoe moet ik doorzetten? Of toch beter stoppen?

afbeelding van Gast

Al een paar maanden heb ik een vriendin. Ze is geen Nederlandse, dezelfde leeftijd als ik. Maar er zit wat oud zeer bij mij. Velen zullen het misschien niet snappen of afdoen als gezeur, maar ik voel me er slecht over en ik weet niet wat ik ermee aan moet.

Toen ik 16 - 17 was heb ik een tijdje een vriendin gehad, die vond het nodig om mij te bedriegen. Omdat ik dat in mijn familie ook gezien heb, was ik toen zo klaar met relaties dat het tot mijn 24e geduurd heeft voordat ik weer iets durfde te proberen. Net nadat ik 24 werd, flirtte ik een beetje (maar erg regelmatig) met een meisje uit mijn opleiding, maar dat werd niks, ze stond met een ander te bekken en dat bleek haar geheime vriendje te zijn. Maar waarom flirt je dan met mij? Achja, het zoveelste bewijs voor mij: "Ze deugen niet en vroeger of later belazeren ze de boel." Maar het alleen zijn was ik ook zat dus ik heb mezelf herpakt, een date gehad met een ander meisje maar dat klikte niet zo bijzonder goed. Misschien als vriendschap maar niet meer dan dat.

Toen kwam ik op een bepaalde dag iemand anders tegen, ik had haar al een paar maal kort gezien omdat ze een vriendin is van een vriendin (als vrouwelijke vriend Knipoog) van mij, maar die dag kwamen we elkaar alleen 3x tegen, konden we niet stoppen met kletsen en 's avonds voegde ze me toe in facebook. Toen chatten, whatsappen en van het een kwam het ander. Ze leek best wel wat initiatief te nemen en zodoende eindigde ik 's avonds bij haar op de koffie. We hebben zo een paar uur weg gekletst en wat dat betreft past ze gewoon prima bij mij. Ook maakte ze allerlei toespelingen om mij te laten denken dat ze mij wel zag zitten. Bij het weggaan had ik het idee dat ze mij al op de mond wilde kussen maar dat vond ik te vroeg, ik besloot haar te testen. De volgende avond probeerde ik haar wat op de wang te kussen maar dat vond ze helemaal niks. Mooi, test doorstaan dacht ik. Want ik wil geen slet die met jan en alleman bekt en in bed kruipt. Ze zei dat ze wat ruimte nodig had vanwege een oude relatie. Nouja, dat kan. Ik ben gewoon lief en als je ruimte wilt dan neem je die, alles prima.
Ondanks dat waren we vanaf dat moment elke avond samen, keken samen, liggend in bed film (met de kleren aan en de handen thuis, maar toch lepeltje lepeltje waar ze zich zo strak mogelijk tegen mij aan drukte).
In het weekend organiseerden we samen een bbq, en ik wilde niks verknallen en ze kon aan mijn gedrag duidelijk zien dat ik wat nerveus was en dat ik weinig ervaring had. We gingen zwemmen met een groep vrienden en hadden een hoop schik.

Dat ging door tot de woensdag daarna. Toen was hier een fantastisch evenement. Iedereen besloot zichzelf klem te zuipen, alleen ik had geen tijd want ik had een afspraak. Toen ik voorbij kwam lopen negeerde ze me zo ongeveer en ik snapte niet zo goed wat ik fout gedaan heb. Later kwam ik er weer langs en zat ze met een gast te lullen, gezicht naar elkaar, beetje aan elkaar zitten maar niks speciaal, dat doe ik met vriendinnen ook op dat niveau. Dus ik dacht "kut oh nee, had ik het toch fout, gelukkig is er niks gebeurt tussen ons." Maar ik voelde me zwaar kl*te. Maar een dag later begon ze me gewoon weer te schrijven: "Ik was zat en ik schaam me". Ik dacht nouja, teveel gedronken kan een keer gebeuren, dat is mij ook al eens overkomen (niet zo heel vaak want ik drink vrij weinig, maar toch). Weer contact en weer kwam ze 's avonds bij mij. Ze schreef me steeds dat ze me miste en dergelijke. De zaterdag gingen we weer naar datzelfde meer (een paar vrienden vonden dat die week ervoor zo leuk dat ze dat weer bedacht hadden). Dat ging maar door en door. Ik verdrong die woensdag...

We werden steeds closer, ze begon mij steeds "vriendje" te noemen. Op de avond voor haar verjaardag (begin van de zomer) kusten we voor het eerst. Alles mooi rustig aan, dat beviel me wel. We hadden vrienden over de vloer, in de vakantie hebben we een hele hoop dingen ondernomen, alles leek prima. Toen ging ze voor twee weken naar huis, maar ze was nog niet daar en ze wilde al constant op skype omdat ze me miste. Na de vakantie kwam ze terug, ik heb haar toen verrast met een leuk dinertje thuis. We hebben gekletst als vanouds, zijn gaan slapen en de volgende dag hebben we voor het eerst sex gehad. Vanaf dat moment hadden we dat regelmatig. Gezien het feit dat het voor mij een tijd geleden was (wat sex-date fouten toen ik 18 - 19 was, met mijn ex niet) en de eerste keer met de druk dat het je liefje is die je blij wilt maken ging dat soms wat houterig maar na een beetje gewenning was het echt fantastisch. Vond zei ook en je kon duidelijk merken dat ze dat meende.

Toen op een avond in de herfst... We kwamen terug van het zwembad en we kwamen terug op de betreffende woensdag in de lente. Per ongeluk door een andere herinnering die ze ophaalde. Ze zei eerst dat ze niks meer wist, daarna zei ze per ongeluk: "Oh ik herinner me iets." Ik vroeg natuurlijk wat maar ze zei "niks goeds". Dus ik vroeg: "Heb je met dat figuur gezoend?" En ze gaf geen antwoord dus dat betekende al ja. We waren in mijn kamer maar ik ben een eind gaan lopen en ze is jankend naar haar kamer gegaan. Toen begon ze me te schrijven en die nacht heb ik een fout gemaakt, ik heb weer sex met haar gehad. Terwijl ik iets daarvoor nog aan het vechten was om het in ieder geval niet meteen uit te maken en eerst eens te kalmeren.

De volgende dag legde ze me een hoop uit en was ze wel eerlijk en ik besloot dat we nu al zover waren en dat ik ook geen enkele reden had om aan haar te twijfelen, dus laat ik het maar proberen. Maar het zit me nu nog steeds dwars. Soms huil ik, ook om oude herinneringen. Ik heb soms het gevoel dat iedereen naar mij kijkt als: "daar heb je die idioot die zich liet belazeren en hij blijft bij haar". Soms lig ik naast haar in bed en wil ik eruit springen, wegrennen en gaan douchen... Of zoenen we en wil ik daarna 10 minuten tanden poetsen... Ik wil haar graag vergeven maar al maanden spookt het telkens weer door mijn hoofd. En ik ben zo bang dat het weer fout gaat... En dan voel ik me schuldig naar haar dat ik twijfel... Bovendien verwijt ik haar nog steeds dat ze 20+ uur nodig had om een vraag eerlijk te beantwoorden. Als het echt zo weinig is als ze zelf zegt, waarom antwoord ze dan niet meteen? Het argument dat ze de avond niet om zeep wilde helpen is onzin want ze weet echt goed hoe ik geen antwoord interpreteer. Iets anders wat ik haar verwijt is dat ze me probeert te dwingen om dit gevoel weg te proppen in plaats van het proper te verwerken. Zelf wuift ze het gebeurde weg: "Ik was zat en ik wilde me niet alleen voelen" om dan grappen te maken als "ik was braaf want ik ben alleen thuis gekomen". Ik weet dat dat laatste een grap is en dat ze nooit de intentie heeft gehad om iets meer met die vent te doen (ook omdat ze zei dat hij bekend staat als player... maarja als het zo'n zak is waarom zoen je er dan mee?).

Ik weet niet wat ik moet doen. Van de ene kant wil ik haar heel graag vergeven, maar ik weet niet hoe. Want we passen gewoon enorm goed bij elkaar. Aan de andere kant heb ik nog steeds momenten dat ik er het liefst een eind aan maak. Maar dan voel ik me meteen leeg en eenzaam. En dan weet ik dat ik jarenlang geen trek meer heb ik relaties. Ik ben boos, ik ben beschaamd, ik voel me vernederd en ik voel me belazerd. Wat me ook dwars zit is dat ik het gevoel heb dat ik mezelf belazer. Ik heb haar voor het gebeurde toen het leek alsof ze aan mij twijfelde een aantal beloftes gedaan over mijn principes, Die zijn erg belangrijk voor mij. Één daarvan is altijd eerlijk zijn, de andere is niet buiten de deur snoepen, zelfs niet een klein beetje als je nog geen officiële relatie hebt. Bovendien geen officiële relatie, ze gedroeg ze half als mijn vriendin!!. En ik twijfel, moet ik mijn principe voorop stellen en het alsnog uitmaken? Maar dat is nu wel een beetje laat...

Sorry voor het lange verhaal, en sorry als de samenhang soms ontbreekt. Ik ben niet in de stemming om er meer van te maken...

afbeelding van waterman

Hoi Beschaamd1989

Eerlijk gezegd vind ik dat jij de zaken een beetje heel scherp speelt....

Citaat:

Achja, het zoveelste bewijs voor mij: "Ze deugen niet en vroeger of later belazeren ze de boel."

Eerlijk gezegd denk ik dat je die mindset kwijt moet raken. Meisjes deugen best, zijn er niet op uit de boel te belazeren, maar zijn net als jongens onderdeel van een spel van relatievormen, aantrekken en afstoten. Sommigen belazeren de boel, sommigen doen het voorzichtiger aan, maar het blijven gewoon mensen met gewone menselijke tekortkomingen. Daardoor is relatievorming en relatie-in-stand-houden soms wat ingewikkeld...... Voor alle spelertjes.

Maar dan blijft jouw issue..... Ik lees dat jij er een heel groot probleem mee hebt. Dat zij niet eerlijk is geweest, dat zij jou niet direct vertelt heeft wat er aan de hand was, en veel later er nog 20+ uur voor nodig had om het toe te geven......

Kan je een beetje snappen wat er aan de hand is? Als je vanuit haar positie kijkt? Snap je dan een beetje welke dingetjes er gebeuren, en welk belang je aan dingetjes moet hechten? Want begrip voor het standpunt van de ander (geen goedkeuring, dat komt later wel, maar begrip) is het begin van de openingen.

Tijdens de rafelige periodes rondom het 'aangaan' en 'uitgaan' van relaties is vaak niet helemaal duidelijk waar je staat. Communicatie is moeilijk, en vaak ook meerduidig. Hadden jullie al wat? Hadden jullie nog niks? Welke beloften hebben jullie elkaar gedaan? Welke claims kun je op elkaar leggen? Uit jouw verhaal begrijp ik dat het zoenen met mr X gebeurde terwijl jullie relatie juist een beetje vorm kreeg. Tijdens een dronken bui. En daarna zo snel mogelijk vergeten en ondergestopt..... Maar jullie hadden nog geen relatie........ Nog geen dingen uitgesproken...... En toch wil je dat zij dit niet doet...... En toch nam zij de vrijheid het wel te doen....... En die vrijheid had ze.

Ze is daarna verder naar jou toegekropen. Jullie relatie kreeg meer inhoud, en zij bleef bij je. Maar jouw normering rondom wat goed en slecht is, zou het haar wel eens heeeeeeel erg moeilijk gemaakt kunnen hebben om er open met jou over te praten. Voor haar was het misschien makkelijker om de "misstap" weg te stoppen dan met jou te bespreken. En verder is er feitelijk niet zo veel gebeurd, en hadden jullie feitelijk geen relatie. Dus what is the big deal?????????

Citaat:

Ik heb haar voor het gebeurde toen het leek alsof ze aan mij twijfelde een aantal beloftes gedaan over mijn principes, Die zijn erg belangrijk voor mij. Één daarvan is altijd eerlijk zijn, de andere is niet buiten de deur snoepen, zelfs niet een klein beetje als je nog geen officiële relatie hebt. Bovendien geen officiële relatie, ze gedroeg ze half als mijn vriendin!!. En ik twijfel, moet ik mijn principe voorop stellen en het alsnog uitmaken?

Poeh........ ik vind dit heel zwaar....... Dit klinkt meer als een dichtgetimmerd zakelijk contract dan als een 'spel der liefde'. Ik wil niet over jouw principes oordelen, maar geef de ander de ruimte zijn of haar leven te leiden! En kijk of jullie samen het fijn kunnen hebben! Maar houdt het luchtiger! En als mensen toch over jouw grenzen heengaan, stop er dan gewoon mee. Maar je krijgt het niet vooraf dichtgetimmerd. Dat moet je ook niet proberen. Dat zou mijn oprechte raad aan jou zijn.

Veel sterkte!!!!!!
Waterman

Sorry voor de interpretatie die ik aan dingen geef. Ik ben er niet bij, ik ben buitenstaander. Als je het niet met mij eens bent, heb jij dus gelijk. Want jij bent er bij, en ik niet......

afbeelding van beschaamd1989

Bedankt voor je reactie. De

Bedankt voor je reactie. De manier waarop ze zich gedroeg, echt enorm aanhankelijk, straalde iets uit als "ik wil wat met je beginnen en daar gaan we aan werken." En zij leek dat meer te hebben dan ik... En hoe ze reageerde toen ik vertelde over hoe het voor mij werkt leek ook echt indruk te maken. Dat ze dronken was is nu gewoon handig voor haar om dat als uitvlucht te gebruiken, maar voor mij is dat een uitvlucht voor slappelingen.

En ik snap ook wel dat ze naar de letter der norm die vrijheid had. Maar dat wil nog niet zeggen dat het echt netjes is. Als het twee weken later gebeurt was, had ik het meteen uitgemaakt...

Nu wil ik haar graag vergeven maar het lukt me gewoon niet om dit uit mijnmijn hoofd te krijgen. Steeds is er iets wat of iemand die het op de een of andere manier oprakelt. Elke dag... En ik kan dat zo moeilijk van me afzetten.

Ik ga een klein beetje ruimte nemen en zien hoe ik er dan in sta....

Nog even toevoegen:
Voor mij is een relatie geen zakelijk contract maar ook geen spel. Ik heb, nog voor mijn eerste avontuur, genoeg ellende gezien om gevoelens van mensen serieus te nemen.

afbeelding van waterman

Hoi Beschaamd1989

Zoals altijd, ook hier moet je zorgen dat je dicht bij je gevoel blijft. Als je denkt dat het voor jou niet gaat werken, op deze manier, dan moet je het uitmaken. Afstand nemen. Welke grenzen jij daarbij hebt, dat weet ik natuurlijk niet. Als dit voor jou onacceptabel is, dan is het onacceptabel. Dat staat als een paal boven water.

Wat ik wel probeer je te vertellen is dat de wereld en relaties soms wat slordig verlopen. Het zij zo, maar het gebeurt vaak, het loopt vaak op deze manier. Ik vind het heel goed van je dat je zegt dat je mensen en hun gevoelens serieus moet nemen. Omdat er anders ellende van komt. Dat heb ik zelf ook vaak zat gezien, ook heel dichtbij. Maar "mensen serieus nemen"heeft volgens mij ook een aspect van "mensen hun eigen ding laten doen". Probeer in eerste instantie niet te hard over mensen te oordelen, probeer in eerste instantie er niet van uit te gaan dat ze heel slecht willen. Maar, er blijft staan, alleen wat jij acceptabel vind is acceptabel..... Niet wat anderen zeggen.......

Heel veel sterkte!
Waterman

afbeelding van onzekermeisje

zoals ik het zie

zoals ik het zie en zoals jij praat, wil je het eigenlijk uitmaken omdat je haar niet kunt vergeven, maar doe je het niet omdat je haar niet wilt kwetsen/niet alleen wilt zijn/ van haar houdt/....
ik heb een soort van gevoel dat je een beetje aan ons toestemming vraagt of je het uit mag maken en/of het wel kan dat je om zoiets het uitmaakt.
Ik denk (sorry) dat jij er niet meer in gelooft en dat jullie relatie alleen aanblijft omdat je het niet durft (?) uit te maken of omdat je niet weet of je dat wel kan maken.

de beslissing is aan jouw, kies wat jij denkt dat het beste is. Niemand zal je veroordelen, en zowel, dat zijn (meestal) van die geesten die niet snappen dat andere mensen ook andere grenzen hebben dan zij zelf.
goodluck!

afbeelding van petals

Citaat: De volgende avond

Citaat:

De volgende avond probeerde ik haar wat op de wang te kussen maar dat vond ze helemaal niks. Mooi, test doorstaan dacht ik. Want ik wil geen slet die met jan en alleman bekt en in bed kruipt.

Dus een vrouw die zich op haar wang laat zoenen is een slet die met jan en alleman in bed springt?
Hmmm jij hebt je principes wel echt heel erg scherp afgesteld zeg. Een man die een vrouw op de wang probeert te kussen, als test of het een slet is? Aiiii.... persoonlijk vind ik die hele manier van denken echt fouter dan fout. Hallo, een vrouw is een persoon, een mens, met haar eigen seksualiteit.

Citaat:

Soms lig ik naast haar in bed en wil ik eruit springen, wegrennen en gaan douchen... Of zoenen we en wil ik daarna 10 minuten tanden poetsen...

En dan wil je de viezigheid van je af gaan douchen of je mond gaan spoelen omdat zij in een periode dat jullie nog helemaal geen relatie hadden, misschien met een ander gezoend heeft? Dat maakt haar vies?
Ik vind dat jij hier heel krampachtig mee bezig bent, bijna op een enge manier... Ik zou persoonlijk heel hard wegrennen als mijn vriend zo over mij dacht, al had ik met drie miljoen mannen gezoend.

afbeelding van beschaamd1989

Hoi Onzeker meisje,Dat heb

Hoi Onzeker meisje,

Dat heb je niet helemaal juist. Ik hou van haar. Ik hou van alles wat we samen doen, we zijn bijna constant samen, wonen niet "officieel" samen maar hebben al een lange tijd geen nacht meer zonder elkaar doorgebracht en geen fatsoenlijke maaltijd zonder elkaar genoten. En elke gedachte dat ik zonder haar zou moeten voelt alsof mijn hart door iemand uit mijn lijf gerukt wordt.
Ik wil het niet uitmaken, ik wil door. Ik zou willen dat dit fiasco nooit gebeurt was. Maar het is wel gebeurt en het lukt me niet om het van me af te zetten, om het te vergeten en om, als ik er toch aan denk, er niks bij te voelen. En ik wil niet in een relatie blijven waar ik dat probleem heb, want dat verdienen we allebei niet. Als ik het probeer te relativeren dan bedenk ik alleen maar meer reden waarom ze in mijn ogen erg fout bezig was, in plaats van dat het me helpt.

Hoi Petals,

Niet helemaal wat ik bedoelde. Ik wilde zien hoe ze reageerde, maar ze dacht dat ik iets meer zou willen en schrok daar flink van. Ik had drie goede redenen om het te testen, achteraf zijn twee van die redenen sowieso de verkeerde gebleken en de overblijvende die ik hier genoemd heb is beduidend minder sterk. Ik heb er spijt van dat ik dat gedaan heb.

Ze heeft een eigen seksualiteit en dat is prima. Ze heeft me ook verteld over mijn voorgangers en niet alleen valt dat heel erg mee, ook heb ik daar totaal geen probleem mee. Als je elkaar op deze leeftijd leert kennen zou het eerder verrassend zijn als één of beiden nog maagd zouden zijn...

Het probleem is specifiek die ene misstap. En dan kun je technisch wel zeggen dat het "toegestaan" is maar daarmee is het nog niet juist...
Voor je in een relatie komt tast je elkaar wat af, maar als het er sterk op lijkt dat je in de nabije toekomst in een relatie uitkomt dan gedraag je je toch? Of ben ik nou zo ouderwets? Daarbij komt, als ze zo onder de indruk was van hoe ik over bepaalde zaken denk, dan kan ze toch ook snappen dat dat een reden heeft? Of dat ik het er moeilijk mee heb als ze dat anders uitoefent? Als je dan toch interesse hebt in iemand hou je daar toch rekening mee? Juist om niet later in zulke situaties terecht te komen?
En je mag me best eng vinden maar dan lees je mijn verhaal verkeerd. En dat kan ik je niet kwalijk nemen want de juiste bewoordingen vinden is best lastig.

afbeelding van Hetlevenismooi

@beschaamd1989

Hoi Beschaamd1989,

Die 'woensdag', waar jouw pijnlijke emoties om draaien, kan ik me wel voorstellen, ik zie dat zo voor me gebeuren in gedachten, zo daar buiten, dan persoonlijk denk ik dat ik wel gelijk klaar geweest was, het draait niet om mij maar jij wilt een mening. EN Jouw liefdesstory kreeg een vervolg! Daar ben jij volledig bij geweest.

Aan de andere kant is er toen misschien ook iets gebeurd waardoor er een teleurstelling is ontstaan? Toen met het negeren? Iets van te weinig aandacht? (kusjes duurden te lang van jou? Verlegen) Ik geef ook maar een gooi hoor.

Ik praat niks goed of fout, ik was er niet bij! Tenslotte gaan jullie nog gezellig, leuk door, stapelgek op elkaar en het zit je nog (meer?) dwars, omdat je steeds verliefder wordt? Ik snap dat wel. Het was het begin van iets moois opbouwen en toen kwam die 'woensdag'.
Je kunt dat niet wegstoppen, het komt naar boven omdat het niet als (ideaal) plaatje compleet voelt dan?
Nu zijn jullie zoveel verder gegaan en jij wilt verder en je werkt eraan mee, samen in alle eerlijkheid verder de relatie opbouwen is dan wel zo mooi en zul je het moeten verwerken of erover praten nog eens. Waarom er die dag genegeerd werd en waarom jij dacht dat je iets verkeerd had gezegd?

Je kunt ook denken: de echte datum dat DE RELATIE aanging, dat is de JUISTE DATUM en vanuit daar ga ik het als onze ideale, mooie relatie zien. Liefde
Het is het één, of het ander.

Ik was er niet bij maar soms kan er ook weleens een reden achter zitten.

Veel Geluk.....samen...? Knipoog

afbeelding van beschaamd1989

Bedankt Mooie reactie Ik

Bedankt Glimlach Mooie reactie Glimlach

Ik heb die dag het kussen niet gezien. Ik heb wat ik wel gezien heb gauw weggedrukt en de volgende dag ging alles door alsof er niks gebeurt was dus ik dacht dat er ook niks gebeurt was, dat wilde ik maar al te graag geloven.

Toen ging het langzaam verder, we werden steeds closer en zijn stapelgek op elkaar. Omdat we allebei even idioot zijn misschien, geen idee, het past gewoon goed. Pas veel later kwam de aap min of meer bij toeval uit de mouw en dat zit me dwars. Ik was zo lang in de veronderstelling dat het begin eerder lag. Ik was zo erg in de veronderstelling dat we de dag van onze echte eerste ontmoeting konden zien als een speciaal moment. Niet om te zeggen dat de relatie op die dag aan zou moeten zijn gegaan, maar als het beginnetje van alles. Als het hoekje van de chocoladeverpakking wat je begint open te maken. Of als het openen van het papier rondom de kurk van een fles wijn. Op weg naar een doel, nog niet daar maar duidelijk wat je wilt.

En nu als ik terugdenk aan die periode doet het pijn. Pijn omdat ik het niet snap. Pijn omdat ik mezelf voor de gek gehouden heb omdat ik het niet wilde zien. Pijn omdat ik zo mijn best deed om goed voor haar te zijn. En dan krijg je als dank een mes in je rug.

Had ik het toen geweten dan hadden we nu geen relatie gehad. In de paar weken nadat ik erachter kwam heb ik een aantal keer op het punt gestaan om er een eind aan te maken. Maar de gedachte zonder haar te moeten leven was op die momenten pijnlijk genoeg om in huilen uit te barsten (mannen mogen niet huilen en misschien ben ik een mietje maar het is gewoon zo) dat het me tegenhield om overhaast domme dingen te doen. Soms liggen we in bed, ze slaapt en ik lig wakker te malen. Ik zie haar liggen en ik wil zo ver mogelijk van haar vandaan liggen en ik moet mezelf dwingen om in bed te blijven, om iets later als ik weer haar kant op kijk een warm gevoel te krijgen. Dan wil ik dicht tegen haar aan kruipen, haar in mijn armen nemen en alles doen wat in mijn macht ligt om haar een fijn, veilig en vertrouwd plekje te bieden. Ik ben absoluut niet perfect (maar sommige fouten maak ik niet) maar ik doe wat ik kan en doe dat vanuit mijn hart. Ik ben vrij emotioneel ingesteld. Ik ben eerlijk, ik kan niet liegen. Ik zal nooit buiten de deur snoepen omdat ik weet hoeveel ellende daarvan kan komen. Ik wil er voor mijn meisje zijn maar ik wil dat ook kunnen doen zonder soms een vieze nasmaak in mijn mond te hebben. En dan voel ik alsof ik niet eerlijk ben door met haar te zijn.

Ik heb veel van haar geleerd en zij heeft veel van mij geleerd. Soms hadden we bepaalde lessen eerder moeten leren, dan hadden we minder builen gehad. Maar op andere vlakken neem je iets aan als een soort standaard norm, maar dat gaat misschien niet voor iedereen op.

Ik zit echt met mezelf in de knoop, en het probleem is dat het voelt als een gordiaanse knoop. Maar om hem nou door te zagen? Ik moet een manier vinden om het te relativeren, om het een plekje te geven. Maar ik vind het moeilijk en ik heb angst dat het terug komt. Ik heb angst dat het weer fout gaat. En op hetzelfde moment heb ik op dit moment geen enkele rationele reden om aan haar trouw te twijfelen. Maar als om je heen de mensen het niet zo nauw nemen en je een hele hoop ellende gezien hebt, is het geloof wel een beetje weg. En dan wordt ik boos op mezelf, boos omdat ik niet aan haar zou moeten twijfelen. Boos omdat twijfel slecht is in een relatie... En dan blijft de maalmachine maar bezig.

afbeelding van Hetlevenismooi

@beschaamd1989

Geeft toch niks als je er om huilt. Stoere mannentranen. Cool

Inderdaad, die maalmachine moet geen overuren draaien.

Jij wilt graag met de relatie doorgaan en dat ben je ook gaan doen, dan is het toch zo dat het al vergeven was? Alleen zit het nog in je hoofd met scenario's, die angst bij je oproept en jou zo nu en dan er ziek van maakt, zoals onder de douche willen springen, enzo.

Je vraagt: hoe je het zou kunnen kunnen relativeren? Het nuchter kunnen gaan bekijken? Misschien is het voor nu gewoon dat je het zou proberen te accepteren? Denk erover na, hoe belangrijk is dit nog over 1, 2, 3 jaar? Is het dan niet meer vervaagt, denk je? Of zit je er dan nog mee?
Hoe zou je het vinden als je er over een half jaar nog mee zou lopen, niet leuk toch, alleen maar vermoeiend toch? Dus brengt dit jou iets.......?

Soms wil je bepaalde dingen in het leven naar je hand kunnen zetten, ideaalplaatjes zoals we in gedachten hebben, dat lukt gewoon niet altijd. Je hebt bepaalde dingen nooit echt in de hand. De 'buitenwereld' kwam toen in het prille begin binnenstormen, nu zijn jullie verder en is de band ook sterker geworden omdat jullie het leuk hebben samen en dan kan het naar jouw inziens toch niet meer gebeuren? Wat er is gebeurd?

Om altijd met angst te leven voelt ook als een blokkade, ik zou dat niet doen, het helpt toch niet. Voel je wat losser in het leven, angsten tegemoet gaan, behoud wel je normen en waarden, die blijven zo, er is overheen gegaan naar jouw gevoel, dat gebeurd soms in het leven, is niet leuk. Mensen denken soms verschillend van elkaar en soms is ''een waarom''? niet uit te leggen. Nu heb jij verder gekeken, de relatie werd dieper, je zag hoe het verliep, je staat natuurlijk op scherp. En daar is een conclusie uit gekomen. Het is rustig gebleven en leuk samen.
Je kunt je er druk om maken maar het heeft geen zin, het zijn jouw grenzen die opspelen. Ook ik zou dat hebben. Ik ken mezelf. Maar daar gaat het niet om. Glimlach Ik kan het wel als een buitenstaander zien.

Wat zou het een geweldig gevoel aan jou geven als je zou kunnen zeggen: wat kan mij het nou schelen, dan voel je je vrij en los van pijnlijke emoties die je van binnen niet meer vergiftigen. Lekker relax, ja, zo hoort het dan wel te gaan in een relatie. Door jouw grenzen en gedachten lukt dat nu niet. Probeer het wat losser te zien, doorgaan wil jij toch, want je koos voor jullie relatie.
Verder gaan, nieuwe stappen zetten in een liefdesrelatie is je kwetsbaar opstellen en niet de angst het te laten overheersen, risico's lopen in een relatie, niet over je grenzen laten gaan. Dit gebeurd geen tweede keer meer, zou jij nooit accepteren.
EN nu is het gaan leven in jouw hoofd, eerst wat weggedrukt terwijl je alarmbellen aangaven, er klopt iets niet.

Als jij het wil relativeren dan kun je het misschien gaan 'afzwakken' in gedachten, anders blijf jij jezelf met emotioneel denken pijn doen. Jouw doel: zet het van je af en laat de vergiftiging niet toe meer.
Ga er niet al te lang in mee in gedachten, ga het niet UITVERGROTEN. De pijn wordt GROTER en GROTER en dat wil je niet. Het heeft geen meerwaarde om het te voeden in gedachten.
Laat die 'woensdag' geen eigen leven gaan leiden/lijden. Je doet het onbewust ook natuurlijk wel maar wees je er meer van bewust zodra je het verhaal in je hoofd gaat herbeleven en overvoeden. Het zijn jouw eigen gedachten.

Waarom kan het ook niet klakkeloos verlopen, een relatie van begin tot het end.

Je hebt aan mij ook niet veel. Glimlach Ik kan ook zoals jij denken. Het is een manier misschien en kun je het niet, dan houdt het op. Het is jouw keuze.

Weet jouw vriendin dat jij erom gehuild hebt? En wat het nog met jou doet? Misschien nog eens serieus erover praten, hoe het jou geraakt heeft en samen afspraken maken over wat je beiden van een relatie verwacht. Jullie leren al zoveel van elkaar. Speelt het afgewezen zijn jouw parten? Misschien voelde zij hetzelfde? Op bed en geen gezoen. Ja, ik weet het natuurlijk niet, ik lees en heb dan een beeld. Haha, hele scenario in mijn hoofd, ik zit helemaal in jullie verhaal en bekijk het nu van beiden kanten.
Anyway...NU is de band sterker dan het toen was. Tot een samensmelten gekomen? Toen was het niet bestand tegen invloeden van buitenaf. Die keiharde buitenwereld soms.

Begrijp me niet verkeerd hè, ik snap jou zeker wel.
Jij weet of iemand te vertrouwen is of niet. Ik kan dat niet, vanaf hier zien, ik luister wel altijd naar mijn intuïtie. Probeer het een plek te geven, wat je zelf ook wil. En jezelf niet gaat opvreten. Het is verspilling. En vreselijk vervelend die gedachten.
Jeeeeetje, wat een lang verhaal van mij, ben je wel tot hier gekomen? Lachen

Be Happy! Gooi die negativiteit uit je hoofd!

afbeelding van beschaamd1989

We hebben er nog eens over

We hebben er nog eens over gesproken en ik heb gemengde gevoelens over dat gesprek. Ik vind het nog steeds lastig. Het stoort me dat ze zo ongeveer vind dat ik het niet lastig mag vinden. Dan heb ik een betonnen hart nodig... Maar juist omdat ik dat niet heb vind ze me zo lief, of althans dat zegt ze.
ik blijf het lastig vinden om haar te vertrouwen, misschien omdat ik gezien mijn verleden bijna niet kan geloven dat ze trouw kan zijn. Maar ik kan dat zelf ook...

Ik ga door en werk aan mezelf en onze relatie.