Hoe moet ik hier mee om gaan...

afbeelding van Willem1981

Zoals ik al eerder hier had gepost heeft mijn ex-vriendin circa 4 weken geleden een punt achter onze relatie gezet.
2-3 weken vol verdriet , ruzie, discussies en alles volgde. Voor mensen die het niet weten, ik ben de schuldige in het verhaal. Ik heb gelogen tegen mijn vriendin. Het vertrouwen is dus behoorlijk beschadigd. Voordat ik haar leerde kennen heb ik 13 jaar lang een relatie gehad. Deze heb ik beëindigd maar het schuldgevoel maakte me af en toe kapot. Mijn hele leven veranderden. Vrienden waren weg, het mooie huis werd ingeruild voor een klein flatje. Mijn hond moest ik missen, alles. Dit schuldgevoel maakte me gedurende onze relatie kapot. Vanuit een verkeerde emotie heb ik toen met mijn exvriendin afgesproken om eens te wandelen op de hei, maar mijn toen huidige vriendin wist dit niet. Dat is het verhaal in een notendop.

nadat ze het had uitgemaakt heb ik alles op alles gezet om haar terug te winnen. Haar handeling heeft mij als persoon wel flink op mijn plaatst gezet. Te lang heb ik mij laten leiden door schuldgevoel en had dit allang een plek moeten geven. De afgelopen weken hebben we vaak intense discussies gevoerd en ben ik echt tot op het bot regelmatig afgebrand. Ze verwachte bepaalde dingen, stelde de onmogelijkste eisen ( zie eerder verhaal ) en ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan. Tips van de meeste mensen, vergeet haar zo snel mogelijk en ga door met je leven... maar ja, zo werkt het niet altijd Glimlach.

Vorige week kregen we af en toe weer wat normaal contact. Af en toe een sms, een belletje al was het maar 5 min en we konden praten. Als het op onze relatie kwam ging het uiteindelijk weer de andere kant op dus afkappen. Vorig weekend ging het nog beter, echt leuke gesprekjes over van alles. Maar inhoudelijk over de relatie nog niet, behalve dat ze tijd nodig had. Toen kregen we zondag ineens een zware ruzie over iets wat zij op facebook had gezien en haar eigen waarheid bij creeerde. Dit was gewoon onjuist, maar probeer dat maar eens aan iemand duidelijk te maken die je natuurlijk niet helemaal meer vertrouwd. Ze was er klaar mee, hoefde me nooit meer te zien etc.

De dag erna werd mijn vader getroffen door een Tia. Hierop reageerde ze naar mij toe vrij zorgzaam en toonde interesse. Mijn vader kwam er goed vanaf en dat was mooi. Begin van de avond belde ze mij op over het avondeten wat niet gelukt was... en eigenlijk wist ze niet waarom ze belde. Had zelf het idee dat ze me wou vragen om te komen eten. Vervolgens smst ze me 2 uur later of we een ijsje zullen gaan eten. LEUK!!! Het was apart, maar voelde voor mij goed. Vevolgens voegde ze mij op facebook toe, onblokte me weer op Whatsapp en vanaf dat moment hebben we weer geregeld SMS contact. Zij gaf aan dat er angst is en ik gaf aan dat zij het initiatief maar moet nemen als het op afspreken aan komt en dat ik me gedeisd hou.

De dagen tikken voorbij, het contact is er en tuurlijk hunker je naar een sms van: kom lekker eten of zullen we iets leuks doen! Deze is er nu, 3 dagen verder, nog niet. Kan ook niet verwachten dat het binnen een paar dagen weer goed voelt en hou er rekening mee dat dit misschien nog dagen of weken kan duren, maar dat is zo ontzettend moeilijk. Om vertrouwen te geven heb ik haar toegang gegeven tot mijn mail gegevens, facebook en alles om haar vertrouwen terug te winnen. Omdat ze overal op in gaat en het contact weer wat leuker is heb ik natuurlijk een hoge verwachting, maar de vraag is , is dit realistisch ?? Hou zouden jullie hier mee omgaan ??

Hoop op een reactie!

afbeelding van Mupje

Jeetje Willem.. Je klinkt als

Jeetje Willem.. Je klinkt als de ideale ex wat mij betreft Knipoog dat bedoel ik lief, en ik zeg dat omdat je haar nu alle ruimte geeft om om te gaan met haar angst. (ik leer hier weer van!) Dat is haar proces en ja, dat heeft tijd nodig. In de tussentijd gaan jouw gedachten natuurlijk nog alle kanten op en logisch dat je een hoge verwachting hebt. Want je wil haar, ze is heel belangrijk voor je. Als het uiteindelijk niet blijkt te werken stel je die verwachting ook weer bij, je zal dan wel moeten. Maar tot die tijd.. (want wellicht gaan jullie straks samen de toekomst weer in!).. gewoon vooral ook genieten van de momenten dat het leuk is! En je eigen leven leven, naast wat je met haar hebt.

Ik duim iig voor je!!
Groetjes,
Mup

afbeelding van Willem1981

Dank!

Bedankt voor je lieve reactie! Glimlach

Nou de eerste week van rust is dit dus en normale, leuke communicatie. En gisteravond werpte dat zijn vruchten af, althans... niet te hoopvol , maar ik werd ineens gebeld! Ze klonk vrolijk, leuk, gezellig en we hebben gelachen en ik werd gevraagd om vanavond te komen eten! Afgesproken dat ik voor haar ga koken Glimlach.

Kijk er erg naar uit, maar ben wel zenuwachtig. Vandaag nog wat sms contact gehad wat wel weer afstandelijker was. Althans, het is sms... idioot communicatiemiddel eigenlijk zonder emotie! Al snel denk je er van alles bij.

Ik hoop op een hele leuke gezellige avond en wie weet. Als het goedkomt laat ik het meteen weten!!! Glimlach

afbeelding van trouble

Ik wil toch nog even tegen je

Ik wil toch nog even tegen je zeggen dat er idd gauw via sms een mis communicatie kan ontstaan dit heb ik ook aan de lijve ondervonden.
Zelfs bellen is niet zo duidelijk als gewoon praten met elkaar.
Dus zou ik zeggen als dat mogelijk is zoveel mogelijk doen als je maar eerlijk blijft kom jullie er hopelijk wel samen uit!

afbeelding van Willem1981

Nou...

Het weekend is voorbij en wat een weekend was het!

Vrijdagavond hadden we afgesproken. We gingen eerst ouderwets samen boodschappen doen. Bij thuiskomst eerst even een voorgerecht gedaan en tijdens het hoofdgerecht kwamen we weer op het onderwerp "hoe verder". Door haar uitnodiging kreeg ik verwachtingen. Deze werden door haar een beetje gecounterd door dat ze aangaf vanuit een vriendschappelijke basis te willen onderzoeken wat er mogelijk is. Misschien niet echt negatief , maar ik krijg steeds meer het idee van oke... of we gaan ervoor of we stoppen ermee. En niet ja / nee of ik weet het niet. Op een moment trok ik mijn jas aan, enigsinds geemotioneerd maar ik trok het niet meer. Na wat langer gesproken te hebben werden we rustiger en besloten om de avond nog leuk af te sluiten.

Omdat we ook bepaalde behoeftes hadden zijn we na een klen half uurtje na het gesprek met elkaar in bed beland... dit was enigsinds verwarrend maar ook prettig. Ze vroeg of ik bleef slapen en dat wou ik wel. Ik wou gewoon niet weg!! Echter was het een moeilijke nacht. Ik lag naast haar, ze hield mijn hand stevig vast en ik kon niet in slaap komen maar was veel geemotioneerd. Zou dit dan opnieuw de laatste keer zijn dat ik naast haar lig!? Dat ging er door mijn hoofd. De nacht mocht niet ophouden...

De volgende ochtend rustig wakker geworden en betijds weg omdat ik moest sporten. De uren daarna af en toe een contactje geweest via SMS tot ik tegen mezelf zei, niet meer sturen. Eind van de middag weer een sms en uiteindelijk een belletje of ik kwam eten. Hier hoefde ik niet lang over na te denken en natuurlijk kwam ik eten. Het was opnieuw gezellig en ze vroeg of ik opnieuw bleef slapen... het voelde als vanouds, vertrouwd maar nog beter. Uiteindelijk voelde ik een omslagpunt komen bij haar. Ze werd wat afstandelijker, stiller en toen dacht ik ok... ze heeft weer een moment van twijfel etc. Is ook allemaal niet erg, maar het is wel even moeilijk om mee om te gaan. Deze nacht wel heerlijk geslapen en de volgende ochtend hebben we heerlijk uitgeslapen. Met zijn tweenen lekker tegen elkaar aangelegen en toen ik aangaf ik hou van je reageerde ze terug met dezelfde woorden. Het voelde zo goed.

Tijdens het ontbijt kwamen onze verjaardagen ter sprake en vakantie. Ik maakte de opmerking dat het mij leuk lijkt als het goed gaat om met haar later op vakantie te gaan. Ze vroeg naar mijn verjaardag wat ik ging doen, ik gaf aan weinig interesse te hebben om mijn verjaardag te vieren maar zou het geweldig vinden om een dag met haar te vieren. Daarop reageerde ze dat ze bepaalde wensen had voor haar verjaardag waarop ik reageerde dat ze ook best iets aan mij mocht vragen. Vervolgens reageerde ze met; je hebt nog steeds een verwachting he. Ik schrok. Waarom deze dagen zo beleven als het niet de intentie is om iets te proberen met elkaar. Ik voelde me echt klote. Vervolgens kwam er opnieuw een discussie tot stand en ik had mijn jas aangetrokken en liep weg. Hoe kan je zo met iemand spelen. Ik heb dit ook duidelijk in haar gezicht gezegd. Dat ik berijd ben om alles te doen en te geven om haar te helpen. Het enigste wat ze dan elke keer zegt is dat onderbuik gevoel. Vervolgens worden er elementen bijgehaald die helemaal los staan van de situatie. Gedurende ons gesprek kwam er opnieuw rust en merkte ik een kalmte bij haar. Het was denk ik het beste gesprek wat we hebben gehad samen. Ze verzocht me mijn jas uit te doen en we hebben een leuke middag gehad. Ik ging naar huis en vervolgens was ik 3 uur later weer terug bij haar om eten. We hebben gezellig gewandeld, gelachen en savonds wou ze niet dat ik wegging. Helaas, morgen weer werken.. maar het voelde goed dat ze wou dat ik bleef. We hebben nu voor dinsdagavond afgesproken en woensdagavond gaan we gezellig wat drinken. Kortom, leuke vooruitzichten.

Wat nu nog aanwezig is bij mij is angst. Angst dat dat onderbuikgevoel voor ellende zorgt. Vanochtend smste ik haar waarop ze weer vrij kortaf reagerde. Dan denk ik oke, denk rustig na... Ze is vandaag heel erg druk met haar school ( scriptie ) dus ze moet zich concentreren en laat haar nu maar voor de rest. Dat is echter wel moeilijk omdat die angst bij mij constant met haar wil communiceren omdat goede gevoel aan te houen. Maar ik moet heel sterk zijn en gewoon niet reageren. We hebben twee avonden afgesproken, dat wordt gezellig.. dat wordt leuk... kom op!!! positief denken.... maar de angst voor dat zogenaamde onderbuik gevoel ( twijfel angst ) blijft nu even overheersen.