Ik geraak maar niet over haar...

afbeelding van Hamlet117

Ik roep even jullie wijze raad in voor iets waar ik moeilijk uit geraak. Twee maanden geleden had ik een topic gepost ivm een meisje waar ik deze zomer verliefd op was geworden.

We hebben amper 1,5 maand iets gehad. Zij bracht er toen een einde aan omdat ze nog maar net uit een lange relatie kwam en haar ex nog niet verwerkt had. Ergens half september zocht ze onverwacht nog contact op om “op vriendschappelijke manier” samen eens iets te gaan drinken, maar dat heb ik toen afgewezen omdat ik het moeilijk zou vinden om als gewone vrienden met elkaar om te gaan.

Tijdens dat laatste contact had ik m'n gevoelens nog eens op tafel gegooid en die werden niet beantwoord, integendeel ze gaf aan dat ik haar ook best loslaat omdat ze niet open staat voor een relatie. Ze wil eerst haar eigen leven terug op orde krijgen en kan zich nog niet committen. Ik dacht toen “oké duidelijke taal” en had mezelf voorgenomen om vanaf oktober niet meer aan haar te denken. Tegen dan moest ik erover zijn, want ach het was uiteindelijk toch maar 1,5 maand dus het stelde in feite niet veel voor. Maar wat ben ik mis.

Eerlijkheidshalve krijg ik haar niet uit m'n hoofd en blijf nog altijd geloven dat we bij elkaar horen. Alles klopte in m’n hoofd en dat idee krijg ik er heel moeilijk uit. Realiteit is dat ik sindsdien geen enkel contact meer heb met haar, al meer dan 1 maand dus en heb haar zelfs van begin augustus niet meer gezien. Ik heb haar nummer al lang gewist uit m’n telefoon, haar op Facebook verwijderd, zelfs de plaatsen waarvan ik vermoed dat ze zóu kunnen rondhangen (bepaalde kroeg, buurt, etc.) probeer ik bewust te vermijden. Ik ben zelfs opnieuw gaan daten om wat afleiding te vinden, maar niks helpt…

Want ondanks alle pogingen spookt ze nog ieder uur van de dag door m’n hoofd. Ik heb overdag gelukkig wel genoeg afleiding op m’n werk en ’s avonds plan ik veel activiteiten in, maar dat ik elke nacht droom over haar kan ik niet beïnvloeden. Dan word ik met een heel somber gevoel wakker en dan voel ik me echt kut… Ik zou er alles aan doen om haar terug te krijgen. Maar alles wijst er natuurlijk op dat zij mij al totaal vergeten is.

Ik weet dat het geen zin heeft om aan iets vast te houden dat er op vandaag niet meer is. En dat ik me erbij moet neerleggen dat de toekomst die ik met haar voor ogen had niet zal gebeuren. Rationeel gezien besef ik dit allemaal wel, alleen zit m’n gevoel niet op dezelfde lijn…

Natuurlijk ben ik in m’n verleden al wel eens eerder verliefd geweest dat toen niet wederzijds was, en daar ben ik uiteindelijk ook bovenop geraakt, dus het zal me deze keer ook wel lukken. Tijd doet gelukkig slijten, maar wat kan ik nog meer doen? Er moet toch iets zijn wat ik nog niet geprobeerd heb? Ik wil er echt vanaf, want ik heb het gevoel dat ik zo niet verder kan – alsof ik blijf hangen in het rouwproces. Ik vind het gewoon absurd dat ik zoveel liefdesverdriet heb voor een meisje dat ik amper 1,5 maand gekend heb...

afbeelding van waterman

Hoi Hamlet

Probeer weer wat rationaliteit in je gevoelens te krijgen..... Je loopt achter een droombeeld aan, en de feitjes zijn ietsje anders dan je zou willen. Je hebt met haar een toekomst gebouwd die niet waar gaat worden. Of, eigenlijk, je hebt zonder haar een toekomst gebouwd, waarin zij een enorme rol speelt, maar die toekomst wordt niet waar. Het zit er niet in, jouw gevoelens worden door haar niet beantwoord. Waarom niet? Ik weet het niet. Maar haar antwoord is duidelijk. Nee. Ga dat accepteren. Ga dat een plek geven. Ga zien dat het zo loopt. Leer ervan. Alles. Maar laat haar los, laat haar gaan.

Weet dat je in je leven meerdere keren verliefd wordt. Waanzinnig verliefd. Zodat iemand alles voor je betekent. Je hele verleden, je hele toekomst, je hele hebben en houden. En heel vaak (veels te vaak) verdwijnen die personen weer. En nemen alles mee. Je hele verleden, je hele toekomst, je hele hebben en houden. En laten ze jou alleen achter. Ontredderd. Verward. Verdrietig.

En waarom? Volkomen onduidelijk..... Waarom? Omdat jij waanzinnig verliefd werd. En alles op het spel zette. Maar het was niet wederzijds. En dus wordt het niks. En zo gaat het heel vaak met verliefdheden. Met waanzinnige verliefdheden. Ze gaan over. Ze lukken niet. Ze hebben niet veel kans van slagen. Ze laten je ontredderd achter. En dan moet je jezelf op de been zetten. Er is niets meer dan dat............

Het droombeeld wat je had.... Is dat rationeel? De relatie die je met haar voor ogen had? Is dat een rationeel beeld? Ga daar dan weer mee aan het werk. Maar zoek iemand die mee wil werken. Dat maakt het allemaal een stuk makkelijker.

Heel veel sterkte!
Het gaat over. Echt waar.
Waterman

afbeelding van torn

# Mentale Methodiek

Op het gevaar af dat Mariah (zwaaaiiiii)) hier 10cm boven de forum vloer binnen zwevend gaat roepen dat ik weer spelletjes op het forum aan het spelen ben.....

waterman schreef:

En heel vaak (veels te vaak) verdwijnen die personen weer. En nemen alles mee. Je hele verleden, je hele toekomst, je hele hebben en houden. En laten ze jou alleen achter. Ontredderd. Verward. Verdrietig.

Zo lijkt het voor jou te werken. Door er zo over te denken, het zo te ervaren, weinig tot geen ruimte (uit angst/onvermogen?) latend om te voelen...

Maar, gelukkig vind ik, werkt het niet zo bij iedereen. Mensen verschillen, hebben allemaal een eigen persoonlijkheidsdynamiek.

Het zou alleen maar een wereld creëren vol mensen die vrij rationeel, hard (voor zichzelf en anderen) en een tikkeltje bitter relaties instappen en ervaren. Want er mocht toch ooit eens de kans zijn dat het stuk loopt en die partner je hele hebben en houden meeneemt en je alleen, ontredderd en verward achterlaat.

Hoe kan je überhaupt nog open en kwetsbaar een relatie instappen als je er al zo tegen aankijkt? Die potentiële partner zou bij wijze van spreken als kansloos zijn....want het mocht eens anders lopen.

Je lijkt met de, je noemt het rationeel/pragmatisch ik noemt het mentaal, benadering in je reacties structureel voorbij (erover heen te bulderen) te gaan aan de gevoelswereld en het persoonlijke verwerkings-/ervaringsproces wat de mensen waar je op reageert hebben te doorlopen.

Dat het anderen niet altijd lukt de methodiek die jij voorschotelt toe te passen of daar aan vast te blijven houden. Of als het een tijd wel lukt het alsnog als een boemerang weer terug klettert en men uiteindelijk het weggetje gaan bewandelen wat zij nodig hebben. Toch wel, nadat zij het hier hebben voorgelegd op het forum tegen jouw 'mogelijke' doom-scenario's in wel kiezen voor de het eigen 'jeukende' gevoel of behoefte.

En komt er toch wel dat 'kijken Whatsapp en FB', die 'laatste' mail sturen, het contact of gesprek aangaan ex, een ontmoeting, naar bed gaan met elkaar of zelfs de relatie opnieuw een kans te gaan geven. Ja en dan kan je onderuit gaan....

Hoort er allemaal bij en kan Waterman met al zijn goede bedoelingen mensen niet tegen in bescherming nemen.

Het lijkt wel alsof je niet instaat bent het verdriet, de (tijdelijke) dip of behoeftes waar mensen inzitten of mee worstelen te lezen, zien, voelen en vanuit een andere invalshoek te benaderen dan je nu steeds doet.

Dus is een beetje wat ik bedoel:

waterman schreef:

Maar zoek iemand die mee wil werken. Dat maakt het allemaal een stuk makkelijker.

Dit is vermoed ik zoooooo wat Hamlett op dit moment totaal niet van je wil horen of uberhaupt aan wil denken (vul ik even in). En jij, met al je goede bedoelingen, verwerpt feitelijk gewoon het gevoel wat iemand heeft.

Even terugkijkend naar mijn eigen proces van verwerking van liefdesverdriet voel het als een bevrijding (erkenning van mijn gevoel) om te horen dat het 'oké' was wat ik voelde, hoe ik de relatie ervaren had en welke (roze wolk) droom ik had gehad en startte op dat moment voor mij mijn verwerking en de aanvaarding van dat het goed was zoals het was gelopen.

Helaas lijk je aan al menselijke emotie stukjes emoties steeds voor bij te gaan in je reacties.....

Wat dan weer de vraag bij mij opwerpt wat de Waterboy zou doen als 'Girl' ineens weer ten tonele zou verschijnen.

Zou je er zelf dan ook zo 'mentaal' mee omgaan zoals je nu doet, al die analyse's en theorieën op loslaten? Of zou je daar bij voorbaat gewoonweg al niet aan gaan beginnen uit angst om dat je iets zou kunnen gaan voelen en jezelf niet staande te kunnen houden?

Ah, daar ben je alweer. Tsja-tsjing..... Tong

afbeelding van Hamlet117

.

.

afbeelding van Hamlet117

Dat ik achter een droombeeld

Dat ik achter een droombeeld aan loop, besef ik zelf ook wel. Ik zat namelijk in m’n hoofd al 3 stappen verder in die relatie dan werkelijk het geval was, maar ook dat is heel moeilijk om uit m’n hoofd te krijgen. Maar desondanks probeer ik mezelf te dwingen om het rationeel te bekijken. Want het is niet meer dan een luchtkasteel... Maar ook luchtkastelen kunnen enorm hardnekkig zijn. En het accepteren dat alles maar een waanbeeld is, doet ook best wel pijn.

Waterman, bedankt voor je warme woorden, het geeft me enorm veel moed.

afbeelding van waterman

Hoi Hamlet

Daar weet ik alles van, hoor, dat luchtkastelen enorm hardnekkig kunnen zijn! Maar toch zijn het luchtkastelen! De redding blijft toch twee voeten op vaste grond te houden. Betrouwbare grond. Jouw ratio, jouw persoon, jouw zelfrespect. De rest blijft drijfzand Glimlach

Het gaat echt over. Echt waar. Dit is what life is about. Vallen. En dan weer opstaan.

Heel veel sterkte!
Waterman

afbeelding van Hamlet117

Bedankt Waterman! Ik

Bedankt Waterman! Ik waardeer je moeite om te reageren enorm.

afbeelding van torn

# Onthechten

Hamlet117 schreef:

Ik vind het gewoon absurd dat ik zoveel liefdesverdriet heb voor een meisje dat ik amper 1,5 maand gekend heb...

Hoezo zou het absurd zijn, ondanks dat het maar 1,5 maand geduurd, heeft wat je nu voelt en doorheen gaat.

Even afgaand op je vorige blog ben je in een zeer korte tijd al intens veel samen geweest met haar. Elkaar al vrij snel, en daar plak ik verder geen oordeel aan, meerdere keren per week zien, samen eten, slapen in korte tijd kan als snel een vorm van hechting/binding creëren die je pas achteraf gaat voelen/ervaren.

Daarnaast kan er onderhuids ook bij je meespelen dat je er toch wel behoefte aan hebt gehad je leven op deze manier te delen of in te vullen met een partner. Het risico is dan dat je vrij snel gaat 'hechten'. Onthechten, als het dan ineens wordt afgebroken, is dan pijnlijk en duurt een stuk langer. Een beetje vergelijkbaar met dat je in een lekker comfortabel warmbad zit en ineens een bak met ijskoud water over je heen gegooid krijgt.