ik krijg geen lucht meer, kan het niet meer aan

Een jaar lang heb ik een relatie gehad met het liefste meisje wat ik ooit heb ontmoet. Zo prachtig mooi, lief en onschuldig. We wonen allebei in Zeeland, maar door de week zit ik op kamers in Tilburg. We zagen elkaar dus alleen in het weekend. Dit was al een moeilijk punt in onze relatie, maar we hielden het vol. Elk weekend samen, leuke dingen doen, uitgaan. Maar omdat ik slechts student ben, had ik niet altijd even veel geld om bergen cadeautjes te kopen, uit te gaan of zomaar naar een pretpark te gaan ofso. De sleur kwam erin, elk weekend het zelfde. Ons leven was al niet makkelijk, we hadden allebei het nodige meegemaakt en toen zij een ongeluk kreeg waarbij een automobilist om het leven kwam, terwijl zij voorrang had moeten geven, kwam een van de hardste klappen voor onze relatie. Depressiviteit, ellende. We sloegen ons er doorheen, ik hielp haar, steunde haar in alles. Tot ik begon te twijfelen of ze wel de ware voor me was. Ik twijfelde aan alles, mijn toekomst, mijn leven, mijn vrienden, mijn opleiding. Ik dacht dat mijn gevoelens voor haar weg waren, dat de passie weg was. De sleur had het kapot gemaakt. Ik moest het uitmaken van mezelf.
Ik miste haar daarna wel, maar hield mezelf voor dat het beter was zo, ook voor haar. Ze hield zich zo vast aan mij, dat ze zelf amper nog dingen deed met vriendinnen, of sporten. Ik begon weer te twijfelen, ik miste haar zo erg na 6 weken, dat ik dacht dat ik doodging. Ik voelde me zo alleen, zo'n leegte. We hadden in die weken wel contact gehad, best veel eigenlijk. Toen ik zei dat ik haar terug wilde, twijfelde ze. Na een tijdje nadenken wilde ze niet meer. Een week later heeft ze met een andere jongen gezoend.
Toen ik dat hoorde, voelde het alsof er recht in mijn hart werd gestoken. In de tijd dat het uit was dacht ik alleen aan haar, de gedachte dat ik met een ander meisje iets zou doen maakte me al ziek. Zij gaat nu elk weekend uit met vriendinnen, sport door de week, gaat langs bij vrienden, kortom een eigen leven. Maar ik zit op mijn kamer in Tilburg en ik kwijn helemaal weg. Ik kan alleen maar huilen, en mezelf de schuld geven. Ik mis haar zo erg, dat ik er niet van kan slapen. Als ik slaap droom ik dat het weer goed is tussen ons, en als ik om 5 uur 's ochtends al wakker word besef ik dat dat niet zo is en lig ik weer te huilen tot ik maar weer moet opstaan om de sleur weer op te pakken. De gedachte dat ze zoent (of sex heeft ) met een andere jongen maakt me fysiek misselijk. Ik geef vaak over en krijg amper nog wat door mijn keel. Werkelijk alles doet me aan haar denken, bij alles wat ik doe. In de weekenden praat ik erover met mijn stiefmoeder, mijn zusje, mijn vrienden. Ik kan dan ook alleen maar huilen. Tijdens het uitgaan kom ik haar soms tegen, en dan praten en dansen we samen. We spreken elkaar op msn, ze belt me vaak uit zichzelf en dan hebben we de fijnste gesprekken. Maar soms heeft ze er even geen zin in en is ze bot en afstandelijk. Dat doet me dan zoveel pijn. De hoop dat het ooit nog goed komt tussen ons is het enige lichtpuntje wat ik nog heb. Ik probeer niet teveel te laten merken aan haar dat ik er compleet aan onderdoor ga. Hoe laat ik haar in godsnaam merken dat ik werkelijk alles voor haar over heb, tot op de dood voor haar wil vechten, haar alle cadeautjes wil geven die ze maar wilt, uitgaan zo lang en vaak als we willen.. Ik heb namelijk heel veel geld verdiend de afgelopen zomer en mijn financiele zorgen zijn compleet voorbij. Ik wil haar alles geven wat haar hartje begeert, haar bijstaan als ze het zwaar heeft, haar vertroetelen, knuffelen..
De jongen waar ze mee heeft gezoend heeft (volgens mij) laten weten dat hij niet verder wilt met haar. Nu is zij gekwetst denk ik, dus echt blij ben ik ook niet, omdat ik het beste voor haar wil. Ik ga mijn rijbewijs halen zodat ik niet gebonden ben aan autovervoer van derden, en we dus uit kunnen gaan zolang we willen. Ik hou met heel mijn hart van haar, en zal dat ook altijd blijven doen. Ik besef nu pas hoe gelukkig ik was met haar, en dat ik dat niet kan missen. Soms zegt z dat ik haar moet vergeten, dat ze niet meer verliefd op me is. Maar als we dan praten en uitgaan is het zo gezellig, dat het lijkt alsof dat totaal niet zo is. De onzekerheid maakt me kapot. Ik kan wachten, wil wachten, er alles voor doen om haar terug te krijgen. Hoe laat ik haar in godsnaam inzien wat ik voor haar voel? Ik ben niet gelovig, maar ik heb zelfs tot God gebeden in de nachten dat ik niet kon slapen lag te huilen. Iedereen staat me bij, mijn beste vrienden, familie. Maar ik ga gewoon zeggen dat ik eroverheen ben, ik wil niet die huilebalk zijn. Maar in mijn hart zal ik altijd haar blijven missen en de hoop hebben dat het ooit misschien weer goed komt.

Woe, 25/10/2006 - 12:59 — mike_r

Laat me je 1 tip geven. Als

Laat me je 1 tip geven. Als een meid wil je wil kan je haar 100.000 keer zeggen dat ze weg moet en dat je haar niet meer wil, ze zal je niet loslaten. Als een meid je niet wil, kan je 100.000 keer zeggen dat je zielsveel van haar houdt en zal je hemel en aarde voor haar doen bewegen, weinig kans dat ze anders zal denken.

Laat de tijd maar zijn werk doen, veel sterkte iig

Woe, 25/10/2006 - 13:52 — bas22

begrijp ik :(

Ik begrijp dat meiden idd zo in elkaar zitten, maar het is moeilijk te begrijpen dat je 6 weken lang ldvd hebt, met een andere jongen zoent die je vervolgens laat stikken, terwijl degene waar je ldvd om had je dolgraag terug wilt.. de tijd zal het leren, al zie ik er dagelijks tegenop om de dag uberhaupt door te komen, ik weet niet hoe lang ik dit volhou

Woe, 25/10/2006 - 14:04 — odie (of verwijderd)

niet alleen meiden....

niet alleen meiden zitten zo in elkaar! Heren kunnen er ook wat van. Moet het alleen zo bekijken van je eigen plek. Jij (en ik heb hetzelfde en alle andere ldvders) wil zo graag die ene waar je ldvd van hebt. Maar die andere wil niet meer. Dus degene die loopt te trekken zitten hier en dat zijn meiden en jongens! Groetjes

Woe, 25/10/2006 - 14:04 — mike_r

ik ken het..i have been

ik ken het..i have been there, cliche, maar de tijd heelt alle wonden.

Woe, 25/10/2006 - 14:25 — bas22

:(

Ik weiger op dit moment te accepteren dat alle gevallen hetzelfde zijn, dat het nooit meer goed kan komen.. Wat ik al zei, hoop is het enige lichtpuntje wat ik heb.. Ik zal behulpzaam zijn maar niet slaafs, aardig maar niet slijmerig.. Haar laten zien dat ik ook een eigen leven heb en haar niet te veel laten merken dat ik er nogsteeds verdriet om heb.. En uiteraard elke keer als ik haar dan toch zie, ervoor zorgen dat ik tot in de puntjes verzorgd uit zie, en de kleren draag waarvan ik weet dat zij ze mooi vind staan bij mij, haar subtiel gek proberen te maken met dingen waarvan ik weet dat ze die altijd leuk/spannend aan mij vond..
Ik kan niet haar opgeven zonder het gevoel te hebben dat ik er werkelijk alles aan gedaan heb om haar terug te krijgen.. Dit klinkt misschien naief en zal ik het later stom van mezelf vinden, maar het is het enige wat mij op dit moment staande houdt..

Tijd heelt alle wonden, dat weet ik uit ervaring. Maar dit keer zijn de wonden echt heel diep. Ze was mijn echte eerste liefde, en ik zal haar dus altijd bij me dragen..

Woe, 25/10/2006 - 15:58 — BlaatBlaat

geloof mij nou maar dat echt

geloof mij nou maar dat echt alle ldvders dit herkennen... en niet elk verhaal is hetzelfde maar veel van de kernen zijn wel hetzelfde.
Ik wil je niet ontmoedigen maar ik denk dat je je zelf helemaal gek maakt door echt te BLIJVEN proberen. Ik denk dat je jezelf niet helpt er mee.
hoor mij.. ook ik ken die momenten dat ik nog alles uit de kast wil halen. Maar heb vaak gemerkt dat ik op het moment zelf wel er weer van genoot maar achteraf komt de klap weer terug..en de pijn die dan rest is nog erger.. EN je ldvd PLUS dat je jezelf voor de gek houdt. Dit voor de gekhouden, of "mindfucken"zoals ik het meestal noem, heb ik veel gedaan en doe ik ook nog steeds.. alleen ik weet dat het me niet helpt. maar ik wil stiekem niet geloven dat ik deze "foute"dingen doe.
AUB kijk uit met het jezelf moeilijker maken dan het is...

Woe, 25/10/2006 - 16:07 — panic (of verwijderd)

bas22

Ik begrijp dat je haar terug wil, en dat je hoop hebt. Ach weet je, ergens hebben de meesten op deze site dat wel. Ik ook hoor, dat zal ik niet ontkennen. Het gaat er alleen om wat je er mee doet, en of je je daar heel erg aan vasthoudt. Ik heb besloten die hoop op te sluiten. In mijn 1 na laatste blog, over de deksel en de steen, kan je lezen hoe ik dat ervaar. Ik denk dat jij nog heel erg bezig bent die steen bij jouw ex van de deksel af te halen. Maar geloof me, dat werkt niet! Als zij het niet wil, als zij er niet klaar voor is, kan je doen wat je wil maar dat werkt niet. De grootste kans is dat het averechts werkt. Laten merken dat je er bent als ze wil, dat kan wel, maar probeer zelf wat afstand te houden. Ook al bedoel je het niet zo, jouw beste bedoelingen kunnen als pushen over komen.
Als ze weer bij je terug wil, zal zij die stap moeten nemen.
Hoop doet leven... maar zorg ervoor dat de hoop je niet kapot maakt.

Woe, 25/10/2006 - 16:16 — Annevb

Laten zien dat je zonder haar kan

Ik denk dat je juist eens moet proberen er niks meer aan te doen! Zij is voor jou nu het meisje uit je dromen en maybe she is the ONE. Maar als jullie echt voor elkaar bestemd zijn komt dat ook weer goed! maar dat gebeurt niet als je aan haar blijft trekken. Hoe harder jij trekt hoe harder zij van zich afduwt! Terwijl als je eens wat minder op haar in zou gaan.. Ook lekker JOU eigen leven lijdt! Ze je misschien weer veel interessanter vind!
Maar of het nou wel of niet goedkomt! Is het verstandig om een eigen leven te hebben! Ik merk het nu aan mezelf dat als ik een 's avonds lekker ga hardlopen en me gewoon meer bezighoud met andere dingen. Ik me ook niet zo druk meer hoef te maken om mijn (ex) vriend.
En dat hij in mijn geval steeds dichter bij mij in de buurt komt als ik laat zien dat ik het wel prima zonder hem afkan!
En al komt het niet meer goed. Dan weet je ook dat je ook leuke dingen kunt doen zonder je ex!
En ja woon zelf in tilburg. Ik vind het er niet super maar er zijn genoeg leuke dingen te doen of je af te leiden toch?
Heel veel sterkte! geef het tijd! Goed komt het zeker! met of zonder haar!

Don, 26/10/2006 - 11:12 — bas22

msn

Gister besloot ik om niet gelijk na mijn stage online te gaan, maar gewoon is op offline weergeven te blijven staan. Ik ging wat praten met huisgenoten, kamer opruimen, tv kijken. Ik zag dat ze maar online bleef, afwezig/niet afwezig, offline en gelijk online (laten zien dat je er bent). Normaal ben ik rond 19.30 online, nu was ik er pas om 21.30. Ze begon gelijk tegen me te praten, vroeg waarom ik zo laat was etc. Ik reageerde koeltjes, maar wel aardig. Ik wachtte met antwoorden, alsof het druk was op msn. Ik kon aan haar merken dat ze het niet prettig vond. Ze ging slapen, ik zei weltrusten maar ze was al offline. Ik weet niet hoe het komt maar ik voelde me iets beter. Ik sliep eindelijk redelijk snel in en kon zelfs niet uit mn bed komen vanmorgen!
Nu op mijn stage heb ik een vrolijke krabbel achtergelaten op haar hyves met dat ik vanavond de stad in ga, en waarom ze zo snel weg was gisteravond. (kan ik dan toch niet laten om te doen)
bedankt voor al het commentaar tot nu toe, jullie helpen me echt!

Don, 26/10/2006 - 11:14 — littleme

je voelt je beter omdat jij

je voelt je beter omdat jij nu de kaarten deelt.. goed zo!!!

sterkte x

little me

Don, 26/10/2006 - 15:36 — bas22

The Dealer

Ik deel dan misschien de kaarten, maar zo goed als ik me vanmorgen voelde, zo onzeker en slecht voel ik me nu inmiddels weer. Ik besef dat alles wat ik doe, eigenlijk voor haar doe. Ik fitness, koop nieuwe kleren, ga naar de kapper, ja zelfs naar de schoonheidsspecialist, allemaal zodat zij het (hopelijk) ziet.
Daarbij komt het feit dat ik weet dat ze dit weekend naar een grote discotheek gaat. Dan zie ik voor me dat ze met jongens gaat dansen en zoenen.. Dat idee alleen al maakt me weer misselijk en kortademig. Mijn nek zit helemaal vast ik bijt op mijn lippen om mn tranen binnen te houden. Ik heb dat gevoel wat je hebt 5 minuten voor een belangrijk sollicitatie gesprek, maar dan heel de dag door. Het is zo vermoeiend, zo uitputtend.. Mijn gedachten dwalen zo vaak af naar de dingen die we deden als we samen waren, en hoe graag ik dat terug wil. Het universum schreeuwt haar naam naar me, ik kom het overal tegen. Daarbij gaat de complete commercie om liefde en sex, en ik word dus altijd geconfronteerd met haar in mijn gedachte. Mijn luchtpijp voelt dichtgeknepen, ik voel me licht in mijn hoofd, ik krijg geen lucht meer

Don, 26/10/2006 - 16:53 — DarCje

Knoop in je maag

Dat je alles doet zodat ze jou ziet staan heeft naar mijn mening niet veel zin, weet dat jeje daardoor juist wel weer hoop gaat geven. Heb het zelf maar wat vaak gedaan om mijn ex weer "gevoelens" voor me te laten krijgen.... Dit geurtje vindt ze lekker dus doe ik t op voor haar, die kleren heeft ze gekocht dus aantrekken als ik naar der toe ga..... sportschoenen niet leuk bij jongens zegt ze, GEEN sportschoenen meer......voor haar. Doe het nu nog steeds maar zie dat het geen invloed heeft, maar je kan het niet laten.. begrijpelijk . En dat gevoel wat je nu hebt is klote dus doe wat, ga zelf lekker uit ga naar vrienden... of wat ik zou doen, muziek aanzetten waar ik me helemaal bij moet laten gaan, janken tot op t bot en dan snel tranen drogen en naar vrienden toe. Veel sterkte.

Vrij, 27/10/2006 - 09:02 — bas22

echt niet meer

Gisteravond liep ik door tilburg, toen mijn moeder ineens belde. Ik heb amper conttact met haar en had haar al heel lang niet meer gesproken. Ze heeft psychische problemen en last van zware depressiviteit. Ze vroeg hoe het met me ging. Ik brastte in huilen uit en gooide heel mijn verhaal eruit. Ook zij hing huilend aan de telefoon. Zo heb ik een uur rondjes gelopen door de fietsenstalling van Tilburg, huilend en snikkend. Voor het eerst heb ik tegen iemand verteld dat ik af en toe een doodswens had op de momenten dat ik er echt helemaal doorheen zat. Na dat heftige gesprek ben ik naar huis gelopen, in bed gaan liggen. Ineens belde mijn ex. We hebben 2 uur liggen bellen, eerst over ditjes en datjes, daarna over ons. Ze zei dat ze nog van me hield, veel om me gaf, maar niet meer verliefd was. Dat ze me niet miste, het zoenen, het knuffelen, het sexen, ze miste het allemaal niet meer. Ze voelde zich gelukkiger en vrijer nu. Ze was totaal niet meer verliefd, en wist me te vertellen dat er dus nooit meer wat tussen ons zal gebeuren. Dat ik alle hoop moest laten varen en haar moest vergeten. Ze zou het contact niet verbreken omdat ik gewoon heel veel voor haar beteken, nogsteeds. Ze begon alle verschillen tussen ons op te noemen, alles wat haar tegen zou zitten als we weer iets zouden krijgen. En ookal had ik voor alles een duidelijke oplossing, ze wil niet meer. Om 1 uur gingen we slapen, althans zij. Want ik heb heel de nacht wakker gelegen en gehuilt. De pijn is groter dan ooit. Over iets van 6 maanden heeft ze eindexamen en tegen die tijd moet ze weten wat ze hierna gaat doen. Dan is ze eindelijk uit die omgeving waar ze alleen maar meegetrokken word met foute vrienden, en gaat ze eindelijk aan haar toekomst denken (hopelijk) Want dat was haar probleem met mij; ik denk te veel na over wat ik doe. Dat is ook niet gek, als je alleen woont en alles zelf moet betalen, zonder steun van je ouders, dan moet je wel nadenken wat je doet, anders gaat het fout. Ik hoop dat zij dat ook inziet zodra ze zelf een vervolgopleiding gaat doen en (hopelijk) op kamers gaat en er ook bijna alleen voor komt te staan. Ik hoop dat ze dan inziet hoe het voor mij is. Ik hoop.. ja de hoop is er nog, tegen beter weten in. Ik zal haar minder aandacht geven, maar als ik haar zie, zal mijn verschijning optimaal zijn. Ik kan gewoon niet anders.

Vrij, 03/11/2006 - 14:17 — bas22

kapot

Ik kan niet meer. Ik ben er fysiek ziek van. Ik geef over, eet nog wel maar mijn maag is altijd van streek. Na een lange dag stage lopen waarbij mijn verdriet een dieptepunt bereikt leek te hebben, liep ik in de regen naar mijn bushalte. In de berm kreeg ik weer kotsneigingen, en gooide mijn lunch er inderdaad uit. Mijn knieen werden zwak, alles werd zwart voor mijn ogen. Een uur later werd ik wakker, zeiknat, in het gras. Niemand had me zien liggen blijkbaar. Ik mis haar zo erg, de pijn lijkt met de dag erger te worden. Ik kan alleen nog maar huilen en in bed liggen, al mijn energie is weg.
's Nachts praat ik nogsteeds tegen wat dan een God zou moeten zijn. Of hij er dan misschien een eind kan maken hieraan. Of een eind aan mij. Elke dag is zo'n worsteling geworden, ik durf niet te kijken op haar hyves of msn, omdat ik weet dat ik mezelf dan pijn doe. De enige momenten dat ik me goed voel is als ze me belt, wat ze gelukkig nog wel doet. Maar dan stelt ze vragen, als 'heb je al een nieuwe vriendin?' Ik snap het niet. Ze weet niet dat ik er zo slecht aan toe ben, maar ze weet dat ik enorm verdrietig ben om haar. Waarom vraagt ze dat in godsnaam? Om te horen: 'Natuurlijk heb ik geen ander meisje, hoe kan ik dat nou?' Ze zegt dat ik niet romantisch ben/was. Ik heb het misschien niet altijd goed laten zien, maar als er iemand romantisch is, dan ben ik het wel. Bij alles wat ik voor haar doe, of voor haar zou willen doen, zit zoveel emotie en liefde.. Op deze manier leven vreet zoveel energie, mijn nek is zo stijf dat ik er constant last van heb. Ik heb me laten professioneel laten masseren, maar een dag zorgen maken en het was weer helemaal terug. Ik moet haar vergeten zegt iedereen. Maar ik wil haar niet vergeten. Ze is alles wat me nog staande houdt op dit moment.
Naast haar zitten in een grote stoel met enorme kussen, op een terrasje. Dat deed ik afgelopen vrijdag. We zaten altijd daar. Ze was met een vriendin, ik alleen. We konden nooit van elkaar afblijven, nu was het alleen schouder tegen schouder. Ze zwaait naar een groep jongens die langslopen. Een paar lopen naar haar toe en geven haar 3 kussen. Ze steekt een sigaret op. Ze rookte altijd alleen als ik er niet bij was, ik als die- hard anti-roker zijnde. Ik stak mijn hand uit en vroeg, mag ik? Ik nam 2 trekjes en liet de rook door mijn longen waaien, door mijn neus weer naar buiten. Ze keek me aan met een rare blik. Alsof ze wilde zeggen: ik weet dat ik verkeerd bezig ben, maar jij mag dat niet. Ik ging even naar het toilet, kotste mijn maag leeg van de emoties, fatsoeneerde mezelf en ging weer zitten. "Ik ga naar huis", zei ik. Ze stond snel op en liep mee, de vriendin sjokkend erachteraan. 100 meter verder stak ik de sleutel in de voordeur, gaf haar 3 gemeende zoenen op haar wangen, wreef even over haar rug en ging naar binnen. Ze keek om toen ze weer terug liep met haar vriendin, en zwaaide nog even. Waarom wilt ze toch niet meer? ik ga niet kapot, ik ben kapot..

Vrij, 03/11/2006 - 15:01 — Hoop

Lieve Lieve Bas

Omdat het met mij tegenwoordig goed gaat ben ik niet zoveel meer op de site te vinden maar ik lees nu net je verhaal en ik wil toch even heel graag reageren. Je pijn, je gevoel het is zo herkenbaar voor me.

Het helemaal niet meer zien zitten, de krampachtige pijn in nek (en kaken), zo labiel zijn dat je bijna alleen nog maar kunt janken, jezelf verbeteren en oppoetsen omwille van je ex, enz....

Ik ben door diezelfde worsteling gegaan als jij. Het was verschrikkelijk zwaar en moeilijk en je denkt dat het echt nooit meer goed komt. Mijn vriend beeindigde onze relatie in maart van dit jaar. Zoals jij je nu voelt heb ik me een maand of 4,5 lang gevoeld. Daarna werd het minder. In de 5e maand werd ik voor het eerst zonder een "zwaar" gevoel wakker. Na 6 maanden kon ik de vreugde van het leven weer zien en was het zware gevoel helemaal weg en voelde ik me gelukkig met mezelf. Natuurlijk had ik nog ups en downs maar niet meer zo zwaar als die eerste maanden. Nu ben ik bijna 8 maanden verder en kan ik zeggen dat mijn ldvd over is. Af en toe is er wel eens een dipje maar niet echt meer om de verbroken relatie. Het is goed zo. We hebben een mooie tijd gehad en daar kijk ik met een glimlach op terug. Tot 6 maanden heb ik hem ook nog heel graag teruggewild. Toen kwam de twijfel. Nu weet ikdat ik het niet meer zou willen met hem. Het bekende "er is teveel gebeurd."

Wat ik hier alleen maar mee wil zeggen tegen je is dat je er echt sterker uitkomt. Toen ik net op deze site kwam las ik ook af en toe zo'n "succesverhaal" en kon echt niet geloven dat het ook met mij ooit weer goed zou komen. Nu ben ik het zelf die haar "succesverhaal" schrijft. Ik ben zo ontzettend sterk geworden. Het is toch ergens goed voor geweest. What doesn't kill you, only makes you stronger. Is echt ontzettend helemaal waar.

Maar loslaten is erg moeilijk. Heel moeilijk. Maar het kan wel. Uiteindelijk. Je gaat door een ongelooflijke rotperiode maar uiteindelijk komt het goed.

Wie geen diepe dalen kent, kent ook geen hoge toppen.

Heel veel sterkte en weet dat je leven 't waard is om te leven!

Liefs,
Hoop

Wie is online

Enquête