Ik snap het niet

afbeelding van Mij

Goedemorgen allemaal,

Ik ben nieuw hier maar zo aan de verhalen te lezen ben ik niet de enige met hetzelfde probleem. Ik zal vanaf het begin beginnen.
Ik ben gescheiden. Daarna heb ik een relatie gehad met aantrekken en afstoten die ik uiteindelijk na veel pijn zelf bee?ɬØndigd heb. Uit een geintje schreef ik me in op een datingsite. Na 1 week was ik dat eigenlijk wel zat. Op de laatste dag van mijn account sprak hij me aan. We deelden msnadressen uit en begonnen te chatten. Zijn leven had het mijne kunnen zijn. Ook een scheiding waarin hij de onderdanige partij was en ik ook. Hij had ook een kindje, ik ook 2. Na wat bellen en chatten besloten we de stoute schoenen aan te trekken. Hij kwam koffie drinken.
Vanaf het begin af aan klikte het heel goed maar ik was bang. Ik hield de boot nog een beetje af. Bang om weer gekwetst te worden.
Hij holde, wilde me 24 uur het liefst zien. Na twee weken ging ik ervoor. Was hotel de botel verliefd. Vanaf toen leek het al wat minder te worden. Het leek wel kat in het bakkie. Maar hij was attent en lief en respectvol en voor mij de ideale man. Ik bloeide helemaal op. Het voelde zo goed. Ook hadden we urenlange gesprekken gewoon over ons leven, verleden en hoe we daarmee om moesten gaan. Juist al dat praten was voor mij heel belangrijk omdat ik bevestiging nodig had over zijn gevoel voor mij zo nu en dan en steeds gaf hij aan, het gevoel zit goed. Je bent een geweldige vrouw en ben gek van je. Al vrij snel introduceerde hij mij in zijn leven. Hij stelde me voor aan zijn kind terwijl ik nog zoiets had van zou je dat nou wel doen. Maar hij zei het gevoel is goed. Daarna ging het in een stroomversnelling. Kennismaking met mijn kinderen, ouders, verjaardagen eigenlijk alles delen. We sliepen bij elkaar als gezin in ons weekend en brachten tijd door samen. Zelfs ik had zoiets van gaat dit niet te snel. Voor ongeveer twee weken terug voelde ik dat hij emotioneel afstand begon te nemen. Kijk voor mij voelde het goed en we hadden het al over samenwonen gehad maar wisten dat dat niet verstandig was en hij gaf aan het ook nog heerlijk om alleen te zijn en dat had hij ook nodig. Ok dat kon ik respecteren. We spreken hier over twee maanden dus wat kletst je dan. Maar ook hij zei dat het gevoelsmatig goed zat. Tot gisteren. ik zou naar hem toegaan, het was allebei ons vrije weekend zonder kids. Hij vroeg om hij naar mij toe kon komen, hoorde in zijn stem dat er wat was. Uiteindelijk heb ik m voor het blok gezet. Ik kon me niet tot savonds op lopen vreten. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. hij wilde er een punt achter zetten. Mijn wereld storte in. Hij wilde het nog wel graag persoonlijk uit komen leggen. Als reden gaf hij aan dat hij twijfelde aan zijn gevoel voor mij. Hij had het gevoel dat hij niet genoeg van mij hield. Op het moment als hij met mij samen wasdan was hij verliefd, was hij thuis dan zakte de verliefdheid weg. Hij miste me dan ook niet en genoot van het alleen zijn en vond niet dat dat goed was. Gisterenavond is hij idd langs geweest om zijn verhaal toe te lichten, in weze was het dezelfde boodschap. Maar hij was zo emotioneel en dat snap ik niet. Hij zou toch opgelucht moeten zijn, ook hij wist niet waar het vandaan kwam. Het was allemaal heel emotioneel en verdrietig en ik was en ben ook boos. Hoe kan het dat iedereen leek te zien dat hij stapelgek van me was en dat blijkt dan toch niet zo te zijn. Het is zo dubbel. Niemand snapt het, hij zelf ook niet. hij zegt alleen dat het gevoel niet genoeg is. Ik zelf denk dat hij een keuze maakt vanuit het verkeerde perspectief. Ik denk dat het allemaal te snel ging en dat het hem daarom ging benauwen. Maar dat is mijn visie. Hij wist ook niet waar het vandaan kwam en was er dan ook verdrietig om. Ik zei ik had liever gehad dat je een timeout had ingelast als dat je nu alles weggooit. Hij zei als ik nu om ee timeout vraag, ik zei nee, ik zit nu naast je, je bent verdrietig en je moet het doen vanuit je hart, en niet omdat je mij zo zielig vindt. Dat klinkt heel sterk maar ik weet van gekkigheid niet waar ik het zoeken moet. werd vannacht wakker in blinde paniek. heb hem gebeld, stomme actie, maar ik werd gek. Nu ben ik wat rustiger maar nog steeds snap ik het niet of wil ik het niet snappn. Graag hoor ik jullie mening. Ikzie er als een blok tegenop om het mijn kinderen te gaan vertellen.

Groet Mij

afbeelding van Zwelgje

Je dacht eindelijk weer het

Je dacht eindelijk weer het geluk gevonden te hebben en heb je uiteindelijk helemaal gegeven, en nu dit. Je zit waarschijnlijk met heel veel vragen die jij niet kan beantwoorden en hij ook niet. Erg frustrerend. Ik denk toch dat het ermee te maken heeft dat het voor hem te snel is gegaan. En dat benauwd hem. Ik weet precies hoe je je voelt, want ik zit in een zelfde soort situatie. Alleen zegt hij tegen jou dat hij niks meer voor je voelt. Zou dit echt zo zijn of is het alleen het gevoel om weer gebonden te zijn?

Ik denk dat je het het beste even kunt laten rusten en hem de tijd geven om het allemaal even te laten bezinken. Het klinkt als iets dat opeens uit de lucht komt vallen van zijn kant, omdat hij zich beklemd voelt in een relatie.

Sterkte
Liefs Zwelgje

afbeelding van jay

Lastig en onbegrijpelijk

Ik herken het, als je zelf niet te hard van stapel wilt lopen, en voorzichtig bent maar de andere partij VERZEKERD jou ervan dat het gevoel o-zo goed is en je geen zorgen hoeft te maken.

Dat is mij ook zo vaak voorgespiegeld door mijn ex.

En dan toch... alsof je een voorgevoel hebt en het ook nog klopt...Je gevoel klopt altijd, en dat is iets wat me nog het meest beangstigd.

Op dit moment denk je bij jezelf "ik wacht gewoon, misschien komt het wel goed".

Maar als 1 van de partijen gaat twijfelen dan zit er sowieso iets niet goed. Als hij denkt dat hij een fout heeft begaan achteraf, dan zal hij zelf contact met je opnemen.Ook ik heb nog altijd de neiging om Dani?ɬ´lle te gaan bellen, maar weet dat dat geen zin heeft.Hoe pijnlijk ook.

En ook ik koester de hoop dat ze me zal bellen met de mededeling dat ze me mist, en dat ze me terug wilt.

Maar ik moet me daar niet op focussen, weet dat dat niet gaat gebeuren.

Heel veel sterkte, voor jou en je kids.

Groetjes

J.

afbeelding van roel32

Ik snap dat "gevoel" gedoe

Ik snap dat "gevoel" gedoe niet.......het "gevoel" is weg bye bye. Allemachtig, we kunnen toch van elkaar houden en elkaar in goede en slechte tijden erdoorheen slepen? Maar bij sommigen is opeens het "gevoel" of wat dat ook moge zijn weg en huppakee, weg relatie. Ik geef eerlijk toe, toen ik nog mijn relatie had was na 2 jaar ook heel even het gevoel weg, maar ik verliet haar niet, daarna bleef ik toch bij haar en de liefde en het gevoel "houden van" werd steeds groter, maar sommigen..........

groetjes roel

afbeelding van roel32

Ik snap dat "gevoel" gedoe

Ik snap dat "gevoel" gedoe niet.......het "gevoel" is weg bye bye. Allemachtig, we kunnen toch van elkaar houden en elkaar in goede en slechte tijden erdoorheen slepen? Maar bij sommigen is opeens het "gevoel" of wat dat ook moge zijn weg en huppakee, weg relatie. Ik geef eerlijk toe, toen ik nog mijn relatie had was na 2 jaar ook heel even het gevoel weg, maar ik verliet haar niet, daarna bleef ik toch bij haar en de liefde en het gevoel "houden van" werd steeds groter, maar sommigen..........

groetjes roel

afbeelding van friem

ik snap het niet

Beste Mij,ik dwaal al een aantal maanden op deze site en heb erg veel geleerd van alle verhalen en commentaren.
Omdat dit bericht zo gelijkluidend is aan mijn verhaal van 3 maanden geleden wil ik graag reageren.
Ook ik leerde mijn vriend kennen via internet en binnen 2 weken van chatten, bellen en elkaar ontmoeten, leek het alsof we voor elkaar bestemd waren.We zijn op vakantie geweest en ook wij hadden het voorzichtig over samenwonen,niet meteen maar in de toekomst,ook waren we bij beide families geweest.Na 3 maanden wist hij het opeens niet meer,maar omdat hij een stuk hiervandaan woont kwam dit bericht via de chat,toen heb ik hem een paar dagen de tijd gegeven om er over na te denken en na 4 dagen kwam er een emailtje met het bericht dat het niet aan mij lag, maar dat hij zijn vorige relatie niet verwerkt had en liever alleen wilde zijn.Het was net of ik een koude douche over me heen kreeg,de ene dag was het houden van en niet zonder de ander willen leven en vervolgens werd me medegedeeld dat hij niet genoeg verliefd op me was.
En ook al heeft het maar krap 3 maanden geduurd, toch had ik er veel verdriet van, maar was ook blij dat dit na korte tijd al gebeurde en niet na maanden.
Maar of hij de waarheid heeft gesproken? ik weet het niet,na 3 weken was hij al weer op de relatie-site te vinden,dus droog je tranen en ga er voor.

afbeelding van Mij

Bedankt voor jullie reacties

Nu een krappe 24 uu later snap ik het nog steeds niet maar realiseer me ook dat er soms dingen gebeuren die niet te verklaren zijn. Ik weet wat ik voel en mijn gevoel is meestal de juiste raadgever. Mijn gevoel zegt heel sterk dat dit de tweede persoon is die ik terft met moite met binden. Ik heb er ooit een artikel over gelzen en dat is gewoon eng. Tuurlijk zoek ik naar antwoorden. Probeer het zo een beetje voor mezelf op een rijtje te krijgen. Maar dat harde hollen en daarna pas op de plaats is typisch iets voor iemand met angst voor te binden. En dat maakt me heel boos. Want dan maak je de keuze vanuit die angst en niet vanuit je gevoel, wat er dan volgens hem niet genoeg meer is. En angst is nu eenmaal de slechtste raadgever dat weten we allemlaa. Ik heb besloten om het allemaal maar te laten rusten. Als hij zichzelf voor de gek wil houden. Best. Het is gewoon een stommerd en idd, ik ben heel boos op m. Ik voel me belazerd door een verkeerde voorstelling van zaken.

GroetMij

afbeelding van Woeter

Wat rot voor je, Mij. Ik ken

Wat rot voor je, Mij. Ik ken het gevoel goed! Het ongeloof waar je mee zit. Het lijkt allemaal gelogen. De ene zondag lag ik nog met haar te vrijen en zei ze letterlijk "wil jou ook nooit meer kwijt". De volgende zondag zat ze 2 meter van me af op bank, het gevoel was ineens weg... sindsdien niks meer van haar gehoord.
Echt zo onterecht! Maarja een verklaring zullen we nooit echt krijgen, daar moeten we ons maar bij neer leggen Verdrietig

afbeelding van Mij

Inderdaad

We moeten er ons maar bij neerleggen, dat schijnt het beste te zijn.
Ik weet wel dat ik vannacht goed heb geslapen. Zou het toch de boosheid zijn die me kracht geeft. Zaterdagnacht heb ik het echt verschrikkelijk gehad, heb hem zelfs nog opgebeld omdat ik tegen de muur aanvloog van radeloosheid.Tuurlijk nam hij niet op, hij lag te slapen. Hij belde wel terug de volgende ochtend maar wat koop ik ervoor. Beslissingen zijn genomen ook al begrijp ik ze niet. Ik zal er mee moeten leren leven. Alleen mijn vertrouwen in mannen is echt nihil geworden ( dorry mannen op deze site, jullie zullen het met vrouwen hebben) Er was geen wolkje aan de lucht tot voor twee weken terug en toen voelde ik dat er emotioneel afstand genomen werd en dan nog beweren dat dat niet zo is zodat je aan jezelf gaat twijfelen. Ik ben te wantrouwend bla bla bla. Ja daag. Het bleek dus gewoon wel zo te zijn en daar baal ik van. Als we toen gepraat hadden dan was er misschien nog een kans geweest. Maar ja lifes goes on zegt men. Dus dat doen we dan maar. Het rare is dat het lijkt alsof bij dit nieuwe verdriet ook weer oud verdriet naar boven komt. Herkennen jullie dat?

Groet Mij