Hallo beste mensen,

Ik zit zo in de knoop met mezelf op dit moment dat ik het even allemaal niet meer weet.
@ maanden terug gaf mijn man te willen scheiden, het sloeg in als een bom.
Was ook te verdoofd om te huilen, ben ook niet gaan smeken, kon alleen maar vragen waarom???
Daar kreeg ik geen duidelijk, of althans voor mij bevredigend antwoord op.
Heb dat hele weekend niet gehuild, pas toen hij de deur voorgoed achter zich dicht trok, ben ik naar boven gevlucht, en mijn hart eruit gejankt.
En het hystrische is wel van de huilbuien af nu, maar er gaat geen dag voorbij, dat er geen tranen rollen.
Inmiddels is alles zo definitief geworden, ook mede doordat hij sinds kort een niuwe vrouw in zijn leven heeft, terwijl hij had gezegd, voorlopig alleen door te willen.
Nou dat heeft dus maar kort geduurt, te kort naar mijn mening, hij kan zelf ook nog niet alles verwerkt hebben.
Maar ik voel me nu zo verraden, en als grof vuil aan de kant gezet, wanneer komen ze me halen???? Ben boos, nee woedend, voel me machteloos, afgestompt en leeg.
En toch.......houd ik nog zielsveel van hem, meer dan goed voor me is.
Iedee=reen zegt dat ik er wel doorheen kom, en dat er ook wel iemand anders voor me in het verschiet ligt.
Voorlopig wil zie ik dat licht, aan het eind van de tunnel niet, en ik wil niemand anders......allleen hem.
Verstandelijk gezien weet ik dat de scheiding waarschijnlijk een juiste beslissing is geweest, maar emotioneel gezien......ik houd ondanks alles nog steeds van hem, de liefde is groter, dan al het andere. Het zal ook moeilijk zijn om hem verliefd, en gelukkig te zien, terwijl ik in het diepste dal van mijn leven zit.

Amber