Hoi mayo,

Als ik advies mag geven. Ik was ooit ook een minnaar, in mn laatste relatie zelfs. 1,5 jaar geleden. Het was een goede relatie, we zagen elkaar graag en toch zou ik dat nooit meer doen. Niet dat ik er nu spijt van heb want zij heeft mij veel doen inzien en heb ook veel geleerd van haar, maar het is niet voor herhaling vatbaar. Altijd heimelijk afspreken word je beu. Ik wilde op het einde met onze relatie naar buiten komen, haar aan mn ouders en vrienden voorstellen,alleen,......je bent echt afhankelijk van wat die ander beslist. Beslist die ander om niet voor jou te gaan, zijn/haar partner niet op te geven voor jou, DAN STOPT HET!!!! Als je dat niet beseft blijf je een "speelbal" van hem. Dan heeft die relatie geen toekomst. Je moet daar radicaal in zijn. Om het nog erger te maken:mijn minares had ook kinderen die ik op het laatst heb leren kennen. Schatten waren het. Bij de breuk had ik veel verdriet, dubbel verdriet. 1 om haar en 1 om die kids die ik niet meer zou zien en leren kennen. Mijn advies: eis duidelijkheid van hem. Krijg je dat niet,......kappen!! Je wil in een relatie niet op de tweede plaats komen he. Ja je gaat veel verdriet hebben, maar dit gaat echt wel over. Het gaat niet alleen over de relatie maar ook over jou. Je hebt het recht om te weten waar je staat. Verboden relaties.....daar verbrand je enkel je vingers aan!!

Sterkte meid en beslis ditmaal met je verstand.

Oh Mayo...
Verliefd op de verkeerde...we kunnen elkaar de hand schudden...Ook een buitenlander? Met een significant other...ja en dat ben jij dus niet. Wij hebben niets gehad. Meteen eigenlijk afgekapt voordat het iets kon worden, maar ik kan er zo naar verlangen. Alhoewel ik natuurlijk wete dat het ook niet goed is., en als ik dan zo jouw bericht lees. Wat ene hel moet het voor je zijn? Je bent dus altijd The Other Woman. Cold Turkey lijkt het beste....daar zit ik nu ook mee.... Maar ja makkelijk gezegd.
Sterkte! xx

lieve Mayonaise, ik ben nu 35, en nu heb ik SPIJT als de haren op mijn hoofd dat ik zo lang van mijn leven verspeeld heb aan foute mannen die mij niet gaven wat ik echt wilde. Ik heb nu weer een relatie achter de rug waar ik gelukkig snel zelf uitgestapt ben, met een man die ook weer vaag begon te doen na eerst allerlei mooie verhalen. Het is verdomd moeilijk, maar... ik ben weg, alleen, verdrietig nog wel dat het weer niet heeft mogen zijn. Maar het is de eerste keer dat ik het zelf niet meer zo ver heb laten komen. Ik ben nu 35, heb nog steeds het verlangen naar een gezin en een kind en mijn mooiste jaren zijn weg, dat gevoel heb ik. Om me heen is iedereen aan het settelen, en ik liep eerst vast te houden aan de zoveelste relatie waarvan al vrij snel duidelijk was dat het niks zou worden. Laat het voor jezelf niet zo ver komen. Ga echt naar je eigen toekomst kijken en wat jouw doelen zijn, en ga daaraan werken, en laat mensen toe in jouw leven die dezelfde doelen hebben als jij en daar oprecht in zijn. Voor nu is het rot, maar denk echt aan de lange termijn en wees lief voor jezelf juist door even 'hard' te zijn en knopen door te hakken.

Ik ben hiervoor al met mezelf aan de slag gegaan, en nu weer, en ik kom erachter dat mijn jeugd slechter was dan ik ooit durfde toe te geven, ben niet fysiek mishandeld maar mijn ouders waren op zijn minst emotioneel afwezig en hebben mij altijd het gevoel gegeven dat ik dom was / niet mooi etc. etc. Tel daarbij op gepest worden en ik heb een enorm gebrek aan zelfvertrouwen opgebouwd. Diep vanbinnen gun ik mezelf niet wat ik echt waard ben, en heb een historie van slechte partners die eigenlijk iedere keer weer bevestigden wat ik vanbinnen al voelde. Nu zie ik het patroon bij mezelf en ook hoe ik eraan kan werken, meer zelfvertrouwen en vooral betere grenzen in relaties. Als ik verliefd ben, kijk ik niet meer naar mijn eigen grenzen, ik ga eroverheen tot ik verdriet heb, ik liep nooit weg, nu is het de eerste keer dat ik zelf in een vroeg stadium heb gezegd: dit niet meer. Ik heb een afspraak gemaakt met een therapeut die echt gespecialiseerd is hierin. En ik heb voor mezelf de keiharde grens gesteld: ik bepaal, en ik begin niet meer aan dingen die niet goed voor me zijn.

Een term waar ik ook heel veel aan heb gehad, is trauma bonding. Wat ik liefde noemde, was uiteindelijk aan het einde van zo'n slechte relatie niet meer dan een op een ongezonde manier gehecht zijn aan iemand die slecht voor me was, en het niet los kunnen laten. Door die term begreep ik dat het heel normaal is dat dat lastig is, en dat het bij mij verband hield met 'trauma bonds' vanuit mijn jeugd. Het erge bij mij was dat ik dus al weinig zelfvertrouwen had, mede daardoor niet meteen NEE zei tegen dit soort situaties, en uiteindelijk mijn zelfvertrouwen nog meer een knauw kreeg omdat ik weer belandde bij iemand die vreemdging of mij met woorden en daden naar beneden haalde. Het is echt een enorm krachtig signaal naar jezelf als je dat op een gegeven moment verbreekt, door zelf nee te zeggen.

Ik heb natuurlijk geen idee of dit bij jou ook speelt, maar misschien heb je er wat aan om deze relatie te stoppen als je het gevoel hebt dat je het wel wilt, maar niet kan.