Ik herken het schuldgevoel waar je hier over spreekt. Hoe ellendig een relatie ook beëindigd is en hoe weinig compassie en toewijding de ex-partner (naar jou toe) ook heeft getoond tijdens de breuk, het is helemaal niet raar of gek dat je kampt met schuldgevoelens omtrent de breuk. Of twijfels hebt of je de relatiebreuk wellicht had kunnen voorkomen. ‘Als je maar..’. ‘Als je maar niet…’. ‘Had je nou maar…’. Had je nou maar niet…’, terwijl je gebeurtenissen in je hoofd terugspoelt, kijkend naar jezelf en wat je anders had kunnen – of ‘moeten’ doen.

Wat mij heeft geholpen in het leren sturen van schuldgevoelens, is mijzelf bewust worden waar precies het schuldgevoel op gericht is. Waarover gaat het? En wat is er gebeurt? Soms zijn het bijvoorbeeld dingen waar je eigenlijk niet verantwoordelijk voor was, of geen enkele controle over had. Zijn de eisen die je aan jezelf stelt wel reëel? Er zijn nu eenmaal momenten in je leven die je niet kan controleren en de gebeurtenissen die daaruit voortvloeien gebeuren vaak buiten je macht om.

Soms is het schuldgevoel over iets dat je hebt gedaan of juist hebt nagelaten, maar dan is een belangrijke vraag daarin: wist je niet beter (niet bewust van zijn dat je iemand benadeelde) of wilde je ‘niet beter weten’ (er wél bewust van zijn, maar bewust niet naar handelen)? En hoe had dat dan anders gekund?

Schuldgevoel is een werktuig van het geweten, wordt er vaak gezegd. Het helpt om ons gedrag in perspectief te houden; gemaakte ‘fouten’ te herstellen en als herstellen niet meer mogelijk is, ervan te leren voor een eventueel volgende keer en onszelf dus leren ‘verbeteren’. Het kan een stuk van je schuldgevoelens helpen verlichten als je uiteindelijk de gedachte kan toelaten “de eisen die ik aan mijzelf stelde of die aan mij gesteld werden, waren veel te hoog….en ik koos toendertijd voor wat ik dacht dat in die situatie op dat moment goed/juist/nodig/werkbaar/de enige optie was…”.

We kunnen nu allemaal tegelijk heel hard gaan roepen ‘niet meer doen!!!”. Maar ik weet uit eigen ervaring dat het geen ene reet uitmaakt wanneer anderen je adviseren ermee te stoppen. De 'urge' is te sterk. De pay-off (dat wat het je ‘geeft’) verslavend; ook al is dat vaak van korte duur. En ook al was ik het volledig met iedereen eens, ik bleef doen wat ik deed. Vaak stiekem. Maar dan kwam ik natuurlijk toch weer ‘iets’ tegen over ‘ex-vriend’, waar ik weer door van streek raakte, boos, gekwetst, gefrustreerd, in de war, verdrietig, onzeker-noem het maar op. Wat ik dan natuurlijk weer met mijn omgeving wilde delen. Met als gevolg “stop daar dan ook mee!!!! Niet meer doen!! Stoppen!”

Uhuh, jullie hebben gelijk! En de volgende keer deed ik het gewoon weer....

Ik hoopte te kunnen zien dat het heel slecht met hem zou gaan, want dat troostte mij in mijn eigen verdriet. Ik was bang om te zien dat het goed met hem zou gaan, want dat werd weer een genadeslag op mijn eigenwaarde – maar, hoe pijnlijk dan ook, zelfs die zelfmarteling bracht een spanningselement. Ik wilde zien wat hij aan het doen was en of zijn leven zoveel beter was geworden. Ik hoopte te zien dat ik ergens een signaal kon vinden, dat ik wél gemist werd. Ik wilde zien of er een nieuw iemand in zijn leven was en vooral: was het een beter/leuker/spannender ‘exemplaar’ dan ik eens voor hem was geweest? Had ik dan meer zó moeten zijn? Het leek een soort gok-element te hebben, dat checken: wat wordt het vandaag? Maken of breken? Element Of Surprise, zoiets? En stiekem toch heel verslavend.

Kort samengevat: hem checken en wat ik mogelijk over hem zou kunnen achterhalen/vinden, koppelde ik meteen terug aan mijn eigen betekenis (bijvoorbeeld: wie ik voor hem was geweest) en ‘wel of niet goed genoeg zijn’. Met hem bezig zijn op die manier, leek heel belangrijk voor het monitoren van mijn eigen validatie. Terwijl, precies zoals jij hier ook schrijft, het deed iedere keer alleen maar verdriet. Maar misschien nam ik zelfs daar genoegen mee, aangezien ook dát mij nog steeds aan hem verbond.

Dus ik snap dit mechanisme. Daarom ga ik je ook niet schrijven ‘niet meer doen!’. Je doet het vermoedelijk toch wel....and nothing I can do about it

Maar als je de volgende keer nou weer die muisklikjes maakt naar zijn FB, of jezelf specifiek zijn whatsapp ‘last-login’ ziet checken, probeer deze ‘check-ups’ eens wat bewuster te doen? Probeer eens te doorgronden wat je daar naartoe drijft.

Stel jezelf er eens wat gerichte vragen over. Bijvoorbeeld: wat denk ik hier nu te vinden? Waar ben ik naar op zoek? Wat wil ik eigenlijk vinden? Wat hoop ik te vinden? Welke uitkomst wens ik? Wat is de werkelijke uitkomst iedere keer?

De vraag ‘of het vanzelf stopt’, kan ik niet beantwoorden. Wel heeft het voor mij zo gewerkt dat een grote ommekeer kwam, toen ik mijzelf oprecht ging bevragen over die dringende behoefte die ik had om steeds ‘te willen checken’. Dat heeft mij in ieder geval erg geholpen om steeds meer inzicht te krijgen in wat mij er nou steeds toe dreef om hem te checken. Hoe bewuster je ervan wordt, hoe beter de controle om het niet meer te hoeven doen.

Totdat ik het punt had bereikt, dat het ook écht niet meer spannend was om nog te doen. Ik hoopte met dat checken toch iets te kunnen ‘halen’, wat ik uiteindelijk niet meer ‘nodig’ bleek te hebben…

Ja aan de ene kant wel en aan de andere kant ook weer niet.
'Heling' heeft altijd zijn tijdsbestek nodig en vraagt ook wel momenten van hard werken, zelf-confrontatie en zelfregulatie.

Je zou het een beetje kunnen vergelijken met i.p.v. een geestelijke wond die je nu hebt, een lichamelijke die ook tijd nodig heeft om te helen. En er vaak bij een lichamelijke wond ook de neiging is om er tegen het advies in toch aan te gaan zitten. Pleisterje optillen om te kijken hoe de wond eruit, zit er aan te zitten voelen, duwen, krabben jeuken, korstje eraf pulken, etc.

Hoe krom en onlogisch het ook is wat je doet, en ondanks dat je het zelf ook heel goed weet en het tegen alle goedbedoelde adviezen van de mensen om je heen in gaat, toch kan je het net als zoveel andere mensen het hebben ervaren het in die eerste fase van je verwerking niet laten om af en toe toch even Facebook of Whatsapp te 'checken'. Wetende dat het je alleen maar verdriet geeft, het missen versterkt en/ of (zelf-)twijfels bij je opwekt of je het achteraf gezien zelf allemaal wel goed gedaan hebt. (ja, maar als ik nou, stel nou dat ik)

Wat je nu voelt en denkt hoort allemaal bij het rouw/verwerkingsproces wat je hebt te doorlopen.

Tenzij je ontzettend veel 'mentale' kracht bezit of dermate veel negatieve ervaringen in je leven hebt meegemaakt, en in feite dus zelf een beschadigd mens zou zijn, dat je heel makkelijk deuren achter je sluit.

Uiteindelijk wordt je vanzelf wel 'moe' en gefrustreerd ervan dat je het jezelf steeds aan het 'aandoen' bent, de stagnatie (erin blijven hangen) die je bij jezelf gaat ervaren en zal het geleidelijk aan makkelijker worden om jezelf in die behoefte om toch even kijken p FB of Whatsapp te corrigeren en je gedachtes te verzetten.

Net zoals de twijfels of verwarring die er kunnen opkomen over jezelf dat je, ondanks alles wat er gebeurd is, toch nog gevoelens van houden van of missen kan hebben.

Het hoort er allemaal bij....

Je bent ook maar 'net' 2 maanden onderweg en er is vrij veel gebeurd wat je 'aangeraakt' zou kunnen hebben in je mens/vrouw zijn.

Als het opstellen van een 'black list' waarin je zijn negatieve kanten opschrijft jou helpt in je verwerkingsproces, doe dat. Persoonlijk geloof ik er niet zo in omdat die 8 aan beide kanten volgeschreven A4'tjes met negatieve punten als het gevoelsmatig op aankomt altijd weinig stand houden t.o.v. van dat halve A4'tje met positieve kanten en fijne momenten die je ook ervaren hebt met hem. En ben je in feite toch weer bezig met die ander en zijn gedrag i.p.v met je eigen gevoel en verdriet.

Nogmaals, voor wat het waard is, geef je zelf hier tijd in. Als je de behoefte hebt om erover te praten, zoek dan mensen die oprecht en eerlijk naar je zijn, je niet 'veroordelen' om de (verwarde) gevoelens waar je nu nog mee worstelt, bereidt zijn naar je luisteren, wederom zonder te oordelen of goedbedoeld te willen sturen, en vragen stellen die over jou gaan om je terug brengen naar jezelf en jouw gevoel.

Belangrijk kan nu wel voor je zijn om contact of gesprekken die niet zakelijk zijn gericht zijn te vermijden.
Ondanks dat je , die ook heel logisch is, toch heel graag antwoorden en helderheid van hem zou willen hebben gaan het je niet helpen. Er valt, buiten dat jij je gevoel misschien nog wel aan hem zou kwijt willen na alles wat er gebeurd is nog weinig om over te praten.

Wat je misschien een klein beetje op weg daarbij kan helpen is dit blog:
http://ldvd.nl/van-de-ex-een-%E2%80%9Cafsluiting-eisen%E2%80%9D-om-maar-...