Hoe zal ik beginnen... Het is 3,5 jaar geleden als een sprookje begonnen. Na 9 mnd zijn we gaan samen wonen. Te vlug oké, maar het kon ook niet anders. Als ging goed, we maakten plezier, we hadden goede tijden en in slechte tijden waren we er altijd voor elkaar. Tot ongeveer een jaar geleden dat er bij mij iets knapte. Je begon te sms'en met vreemde vrouwen en vertelde elkaar de intiemste dingen. Toen ik er achter kwam voelde ik me zo bedrogen, was ik niet meer goed genoeg, niet aantrekkelijk genoeg? Kon je tegen mij niks meer vertellen of was het op sex gebied slecht? Ik was zo gekrenkt want je wist dat vertrouwen in elkaar het belangrijkste was voor mij. Ik wou echt mijn koffers pakken en je niet meer zien. Maar toen dacht ik aan hetgeen wat we allemaal hadden opgebouwd en je beloofde dat het zou stoppen. Ik heb het je toen vergeven maar toch was er iets gebroken. Het vertrouwen in jou.

Ik weet dat ik nadien altijd iets zocht achter alles en nog wat. Maar dat was onderbewust als ik dat deed. Je begreep wel telkens mijn reactie. Op den duur kwam het vertrouwen terug. We begonnen zelfs al over kinderen. Eerst wou ik er niets van weten. Een paar maanden geleden kwam mijn moedergevoel naar boven en we gingen er nog meer over praten.

Vorige zaterdag hadden we een babybox gekregen van vrienden die gingen verhuizen en ik vroeg nog aan hem "nemen we de box mee of niet?" Hij antwoorde heel overtuigend dat we dat zeker moesten doen. Maar zaterdagnacht ging je uit naar een feestje en ik vroeg of ik mee mocht. "Nee want je kent daar niemand en je zou je toch vervelen!" Antwoorde hij. Ik had me er op den duur mee verzoent dat ik niet mee ging en we hadden zelfs nog geweldige sex voor je vertrok. Ik vroeg of je zeker op tijd thuis zou zijn en we hadden 4u afgesproken.

Om 4u word ik wakker en nog geen partner te zien, ik bel naar zijn gsm en hij pakt niet op. Stuur zelfs een bericht en je reageert niet. Ik was ongerust en kon niet meer slapen. Om half 7 komt hij thuis. Heel boos en toen we in bed lagen vroeg ik wat er echt scheelde. Ik moest het er praktisch uitsleuren. De vlam was er niet meer zoals vroeger. En zei dat hij er al enkele weken mee rondliep. Ik wist niet wat me overkwam en moest daar weg. Ben toen naar men ouders gereden en hebben me geweldig opgevangen.

Ik ben na wat gekalmeerd te zijn terug gereden en kreeg te horen dat hij er mee wou stoppen. Ik vroeg of hij niet wou vechten voor onze relatie al hetgeen dat we hadden meegemaakt, opgebouwd. "We zullen wel zien" was het enigste wat er uit kwam. Woensdagavond ging ik naar hem want ik moest iets hebben en vroeg of hij er nog eens goed over wou nadenken om het nog een tweede kans te geven. Donderdag ga ik terug naar hem om spullen op te halen samen met mijn moeder. Hij was er niet, daar was ik blij voor. Ik verschoot me een ongeluk want hij had al mijn spullen al bijeen gezet. Ik voelde me nog maar eens verraden. En kreeg het gevoel dat hij me echt buiten wou. Nadien ging ik naar de bank om te zien hoeveel er op de gezamelijke rekening stond. Bleek dat mijn kaart geblokkert was en dat hij al het geld dat er op stond (ons geld!!) al op zijn rekening had gezet.

We zijn nu zaterdag en heb nog steeds niks gehoort van hem. ik ben razend maar ook heel verdrietig want ik weet niet wat er verkeerd is gegaan. Ik hou nog van hem want al die gevoelens van 3 jaar lang zijn nog niet weg. Dat is normaal maar het gemis is er zo hard dat ik echt radeloos ben.