Immuun voor liefde

afbeelding van Qtie

Dag iedereen,

Ik ben hier nieuw maar heb hier in het verleden wel al berichtjes van jullie gelezen zonder zelf iets te posten. In de periode dat ik zwaar liefdesverdriet had heb ik hier veel aan gehad!

Mijn verhaal begon, zoals velen hier, toen mijn ex mij dumpte. Om een heel lang verhaal kort te maken: ik had altijd vermoedens dat hij bezig was met een ander gedurende onze relatie, iemand die hij altijd geruststellend "gewoon een vriendin" noemde. Kort na onze breuk begin hij er toch opeens een relatie mee. Dit vond ik nog pijnlijker dan de breuk zelf, voelde mij echt voorgelogen en niks waard voor hem.

Nu ja, we zijn nu al een dik jaar verder, en wat iedereen altijd zo beweerde en ik nooit wou geloven is toch uitgekomen: ik heb het een plaats kunnen geven en ben er helemaal over. Ik ben ondertussen op mezelf gaan wonen, beestje in huis genomen, leuke job, veel vrienden bijgemaakt enz... Kortom, ik ben een happy single!

Echter heb ik nu wel het gevoel dat die pijnlijke breuk (die trouwens niet de eerste was) toch zijn gevolgen heeft gehad... Ik heb namelijk het gevoel dat ik een soort van "immuniteit" heb verworven voor verliefd worden, gevoelens, liefde enz... Ik heb de voorbije maanden wel eens een one night stand gehad... maar dan zou je eens die gezichten van die mannen moeten zien als ik hen na de daad vriendelijk duidelijk maak dat ze moeten vertrekken, gezien de meeste vrouwen nog uren willen knuffelen, nummers uitwisselen en per se nog eens willen afspreken. Ik schrik er eerlijk gezegd ook wel van, dat ik zo'n dikke muur rond mij heb opgebouwd. Alsof ik niemand te diep in mijn leven meer wil toelaten...

Sinds ik single ben, ben ik niet meer verliefd geweest. Niet in de minste zin van het woord. Ik zie in mijn omgeving veel koppels uit elkaar gaan, maar zowat iedereen heeft na max. 3 maand alweer iemand anders. En dat is iets dat ik gewoon nooit zal begrijpen... Voor mij komt het dan over dat die mensen niet intens genoeg kunnen liefhebben, als ze zo snel iemand kunnen vervangen.

En tegelijkertijd verlang ik af en toe wel eens naar iemand waar ik bvb. dicht kan tegen aan kruipen 's avonds in de zetel, en voel ik wel eens een steek van jaloezie als ik zie dat mijn vriendinnen zo gelukkig zijn met hun vriend... Maar ik heb het gevoel dat ik het nooit meer ga kunnen toelaten. Van als iemand te dicht komt klap ik dicht en duw ik hen (figuurlijk gezien) van mij weg. En ik weet dat mannen dit aanvoelen... Veel mensen vragen zich af waarom ik nog single ben, ik zie er niet slecht uit en ben een spontane en slimme vrouw, maar ik weet dat dit komt omdat ik mannen wegjaag met de muur rond mij. En ik ben nuchter genoeg om te weten dat geen enkele ooit de moeite zal nemen om deze muur proberen af te breken, ik geloof niet in sprookjes.

Zijn er nog mensen die in deze fase zitten? Is het mogelijk dat een mens nooit meer verliefd kan worden?

afbeelding van mrpither

Re:

Herkenbaar....
Is bij mij alleen geen fase...

En verliefd worden is een keuze, en ik heb er geen behoefte meer aan, dus gebeurt het ook niet

afbeelding van hdvries86

Verliefd worden is een

Verliefd worden is een keuze... zo'n uitspraak heb ik nog nooit gehoord! Als jij zo je deur uitloopt en je loopt per ongeluk tegen de vrouw van jouw dromen aan.. maken een leuk praatje en ze heeft alles wat je wil hebben dan kan jij die kriebels echt niet uit de weg gaan. Dat is een proces wat automatisch gaat en niet iets waar je bewust voor kiest. Maar dat is mijn mening.

afbeelding van mrpither

Re:

'K zou het niet in de gaten hebben.... En een praatje maken al helemaal niet, heb wel wat beters te doen

En het is wel een keuze op het moment dat je je daar voor open stelt, als je stelselmatig de eerste ontmoeting uit de weg gaat zul je nooit verliefd worden. Bij mij wordt dat allemaal door m'n onderbewustzijn geregeld....

afbeelding van Qtie

Ik ga nooit ontmoetingen uit

Ik ga nooit ontmoetingen uit de weg, leer altijd graag nieuwe mensen kennen.

Alleen, stopt het opeens... De interesse... Dan heb ik weer een pietluttig negatief kantje ontdekt aan de persoon waardoor ik er mij geen toekomst mee zien hebben. Of klap ik gewoon dicht, duiken alweer de doembeelden op van een man die in boxershort mijn koelkast opentrekt of de wc-bril laat omhoog staan.

Maar dat verliefd worden een keuze is, geloof ik persoonlijk ook wel niet...

afbeelding van mrpither

Re:

Ik ga ze ook niet uit de weg, maar er zijn nooit verdere intenties....

Die doembeelden herken ik wel.... Rondslingerende gebruikte tampons cq maanverband, door haar verstopte doucheputjes......

afbeelding van hdvries86

Oké en wat trekt jou dan aan

Oké en wat trekt jou dan aan deze site als ik vragen mag Knipoog.. je denkt schijnbaar toch wel veel na over de liefde! Als het je echt geen bal kon schelen dan was je er niet continu mee bezig.. toch?

afbeelding van mrpither

.

...

afbeelding van brabbelbrabbel

Boxershort man in Keuken

Hmm..
Moet toch zeggen dat ik dat wel een aantrekkelijk beeld vind..

afbeelding van petals

eigenlijk dacht ik dat ook

eigenlijk dacht ik dat ook Brabbel Knipoog.

afbeelding van emotional

immuun

Mogelijk zeker. Misschien niet meer willen, of te bang na rotte ervaringen, of wat dan ook. Ik heb zelf ook geen relatie meer gehad sinds diegene waar ik ldvd om had, dat is toch al enige jaren inmiddels. Ik weet niet of ik echt een muur heb opgebouwd, bij mij zijn het meer andere redenen.
Nu is het wel zo dat ik er ook niet echt iets aan doe om iemand te leren kennen. Soms mis ik liefde wel enorm en soms vind ik het wel goed zo, dus ik weet vaak gewoon niet wat ik wil.

Groetjes

afbeelding van waterman

Hoi Qtie

Citaat:

Kortom, ik ben een happy single!

Echter heb ik nu wel het gevoel dat die pijnlijke breuk (die trouwens niet de eerste was) toch zijn gevolgen heeft gehad... Ik heb namelijk het gevoel dat ik een soort van "immuniteit" heb verworven voor verliefd worden, gevoelens, liefde enz... Ik heb de voorbije maanden wel eens een one night stand gehad... maar dan zou je eens die gezichten van die mannen moeten zien als ik hen na de daad vriendelijk duidelijk maak dat ze moeten vertrekken, gezien de meeste vrouwen nog uren willen knuffelen, nummers uitwisselen en per se nog eens willen afspreken. Ik schrik er eerlijk gezegd ook wel van, dat ik zo'n dikke muur rond mij heb opgebouwd. Alsof ik niemand te diep in mijn leven meer wil toelaten...

Sinds ik single ben, ben ik niet meer verliefd geweest. Niet in de minste zin van het woord. Ik zie in mijn omgeving veel koppels uit elkaar gaan, maar zowat iedereen heeft na max. 3 maand alweer iemand anders. En dat is iets dat ik gewoon nooit zal begrijpen... Voor mij komt het dan over dat die mensen niet intens genoeg kunnen liefhebben, als ze zo snel iemand kunnen vervangen.

Als ik jouw stuk lees vraag ik mij af: Vind je het zelf erg? Heb je toch behoefte aan vaker verliefd worden? En wat betekent dat dan voor jou? Je zegt dat je veel vrienden hebt, en eigenlijk een happy single bent. En eigenlijk geen gedonder wilt van mannetjes te dicht bij, met boxersshorts en wc-brillenhorror....... Nou dan, denk ik, prima toch?

En of het een fase is of weer over gaat, dat ga je toch wel weer vanzelf zien?
Of wrikt het toch ergens? Misschien ergens anders?

Waterman

afbeelding van Qtie

Misschien toch...

Ik vind het inderdaad prima zo, maar aan de andere kant... zoals je zegt, wrikt het wel ergens!

Ik heb momenten dat ik het echt mis om iemand te hebben. Bijvoorbeeld zat ik laatst in mijn stamkroeg te praten met 3 bevriende koppels. Allemaal hadden zij later op de avond nog gezellige plannen met hun tweetjes: filmpje kijken, kaasschotel met een wijntje erbij, ... En toen voelde ik mij zo eenzaam. Ik had ook zin in zo'n avondje maar er zat niks anders op dan gewoon maar verder in de kroeg te blijven zitten om me maar niet alleen te voelen...

Het is wel niet zo dat ik in de fase zit dat ik niet zonder kan, dat ik er heel erg naar verlang of zo! Ik ben deze zomer 4 dagen alleen op citytrip geweest en heb een geweldige tijd beleefd. Al ben ik er mij wel bewust van dat ik niet elke zomer alleen op vakantie wil gaan...

afbeelding van waterman

Qtie

Soms moet je maar even door die fase heen, he.... Als je niet zoekt, loopt er soms ineens weer een leuke kerel voorbij. Maar zolang dat niet gebeurt is het ook niet zo erg. Das op zich best een prima houding, toch?

En dan voorzichtig weer eens wat mannetjes dichterbij laten. Voorzichtig, en in kleine stapjes?

afbeelding van eenzame_jongen

Liefde is

Het is altijd zoeken of je bij elkaar past.
Als je iemand tegen komt dan moet je durven te vallen, kijk hoe dat klikt want wat heb je te verliezen? Je ontdekt al vrij snel of er wat meer is dan gewoon een leuke flirt, zo niet tja je valt en staat weer op. Dat risico moet je durven nemen.

Het is helemaal aan jou hoe ver je een ander toe laat in je hart, probeer plezier te hebben en heb je een klik dan niet gelijk alle negatieve dingen eruit te halen, niemand is perfect maar wie weet is er daar een vent die zielsveel van je kan houden en s'avonds met je op de bank zit.

Wanneer je de juiste tegen komt dan zul je dat waarschijnlijk wel merken en smelt die de muren om je hart weg.

afbeelding van MayaSiena

Muren!

zo herkenbaar,die muur wat je opbouwt!!
na 8 jaar huwelijk was ik 10 jaar single,ik had geen muur maar een heel fort om me heen gebouwd!
Geen man,geen pijn!
wat scharrels gehad,paar relatiepogingen,maar het was het allemaal niet,ik liet ook niemand meer echt kortbij komen.had een stabiel,(saai?) gevoelsleven................met mezelf........en vondt t prima zo.
5 maanden geleden werdt ik werkelijk superverliefd,t was ook wederzijds en er volgde echt wel een hele heftige intense periode,eindelijk iemand die mijn fort kon afbreken,ik liet hem toe,liet me vallen,roze bril,zag toekomst,was ZOOOOOOOOOO gelukkig!!!!!!
Ik had het gevoel ik leefde weer ECHT,genoot van passie,liefde,het voelde gewoon perfect!
Tis nu dan 3 weken uit(zie blog)inmens verdriet,mezelf helemaal kwijt,diep gat ,enfin alles wat bij liefdesverdriet hoort,het hele bittere totaal!
Langzaam begin ik weer mezelf te worden,maar los daarvan,het was een heerlijke tijd,ook al doet t nu hels pijn,ik had wel weer het gevoel ik LEEFDE................

afbeelding van Qtie

Ah wat erg voor je dat je

Ah wat erg voor je dat je opnieuw die pijn moet meemaken!

Ik denk dat dat net hetgene is waarom ik zo'n muren rond me heen zet: ik heb zoveel schrik om opnieuw die pijn te moeten doorstaan, die hele lijdensweg...

Het is positief om te horen dat het mogelijk is om opnieuw verliefd te worden, maar ten koste van wat?

afbeelding van HugoBos

@Qtie

Interessante discussie op zich. Ik zelf ben er stellig van overtuigd dat er geen leven is zonder liefde, in elk geval niet een dat t waard is om te leven. Ik denk jouw verdedigingsmechanisme te snappen, maar t lijkt alsof je te ver bent doorgeschoten naar de andere kant. Als je jezelf helemaal geeft aan een ander maakt je dat ongelooflijk kwetsbaar. Dat heb ik ook moeten ervaren toen mijn ex de benen nam. Daar waar ik in vorige relatie misschien soms een reserve had, of ergens wist dat t niet voor altijd zou zijn.

In zijn algemeenheid schuw ik mensen die declameren dat ze alleen zo gelukkig zijn, of (erger) dat je eerst zelf gelukkig moet zijn voordat je een ander gelukkig kan maken. Ik denk namelijk dat ik zelf niet in staat ben om echt gelukkig te worden, alleen op met een ander. Dit zit niet in mijn karakter geloof ik (of in mijn gesternte). Ergo, ik zou dus geen liefde in mijn leven moeten hebben. Dat terwijl ik er veel behoefte aan heb en ook veel te geven hebben.

Ik ben t er ook niet mee eens dat liefde (of verliefdheid) een keuze is. Of je het nu chemisch of kosmisch bekijkt, liefde overkomt je. Zelfs de meest doorgewinterde cynicus kan op slag hotel de botel zijn. Dat kan misschien wat langer duren en moeizamer gaan (potje en dekseltje enzo) dan bij iemand die snel contact legt en open staat, maar toch. Wat je er vervolgens mee doet is wel een keuze. Maar is t er een waar je gelukkiger van wordt, Qtie?
Je geeft ook aan behoefte te hebben aan contact en intimiteit. Ik kan je zeggen dat er echt wel mannen zijn die zittend plassen om maar een voorbeeld te noemen Glimlach
Ben je niet gewoon enorm bang om weer op je bek te gaan? Wat natuurlijk niet hoeft te gebeuren. Echter blijft t altijd een gok. Hoop in elk geval dat je iemand gaat tegenkomen die zo verblind is door verliefdheid dat hij zich door die muur heen werpt die jij zo zorgvuldig hebt opgebouwd.

afbeelding van mrpither

Re:

Citaat:

Ik ben t er ook niet mee eens dat liefde (of verliefdheid) een keuze is. Of je het nu chemisch of kosmisch bekijkt, liefde overkomt je. Zelfs de meest doorgewinterde cynicus kan op slag hotel de botel zijn.

Dan ben ik wel eens benieuwd hoe dat werkt, en waarom bijvoorbeeld bij mij een volledige desinteresse is?

afbeelding van HugoBos

ReRe:

Ben bang dat dit voer voor psychologen is. Had jou echter niet in gedachten met mijn opmerking over de meest doorgewinterde cynicus. Misschien is liefde wel louter chemie en heb jij een tekort aan dat stofje, zoals ik aan vitamine B12 had? Het is raadselachtig voor mij wat je beschrijft en ik kan er niets mee helaas.
Misschien is liefde net als sporten? Hoe vaker, hoe beter je wordt en hoe leuker het wordt?

afbeelding van mrpither

.

.
..

afbeelding van Qtie

RE:

HugoBos schreef:

Ben je niet gewoon enorm bang om weer op je bek te gaan?

Ik denk dat dit wel de reden is waarom ik mij niet meer kan openstellen... Maar aan de andere kant wil ik terug mij openstellen, maar het lukt me gewoonweg niet meer, of ik het nu wil of niet...

Ik stelde mij al moeilijk open voor deze relatie waar ik over heb in mijn bericht, had toen al muren rond me heen staan... maar door deze breuk zijn ze precies nog 5x zo dik geworden.

afbeelding van brabbelbrabbel

Q muur

Toch interessant.
Je reactie op pijn.
De muur.
Komt die meer terug in jouw leven?
Ben je gelukkig met muur?
Zonder uitwisseling..
En jezelf enorm blokkerend.
Eigenlijk ontneem jij je nu te ontvangen.
En dat is weer zelf-afstraffend.

afbeelding van Qtie

Re:

Nee, de muur zelf maakt me niet gelukkig...

Ik voel me wel gelukkig nu, maar die muur wil ik weg. Het is sterker dan mezelf, het voelt alsof ik er zelf met alles op sta te kloppen maar er niet in slaag ze neer te halen.

En ze komt inderdaad meer voor in mijn leven... Voor mijn relatie was ik erg verliefd op iemand die mij hard gekwetst heeft, en toen had ik net hetzelfde voor. Tot ik mijn (ondertussen ex-)vriend tegenkwam. Opeens kon ik me terug openstellen!

Maar nu heeft die laatste mij ook heel hard gekwetst, waardoor het haast een automatische reactie is dat die muur er terug is. Of ik het nu wil of niet.

Ik ben een happy single, maar heb toch een beetje schrik dat ik nooit meer verliefd ga worden.. Ik wil niet zomaar een relatie beginnen met iemand om toch maar niet alleen te moeten zijn, zonder dat er van veel gevoelens sprake is. Ik zie dat veel in mijn omgeving, mensen die een relatie beginnen met iemand omdat ze niet op zichzelf kunnen zijn. En dan beweren ze dat ze die persoon graag zien, maar zie ik daar helemaal geen liefde in zoals ik ze ooit heb gegeven aan mijn ex, die ik oprecht graag zag.

Maar dan denk ik... misschien zijn die mensen ook immuun geworden voor liefde, door tegenslagen uit het verleden? En hebben zij gewoon ergens de klik gemaakt van: gewoon om wat gezelschap te hebben begin ik een relatie met iemand, zonder gevoelens... een soort van verstandhouding zeg maar. Alleen kan ik dat echt niet opbrengen.

afbeelding van mrpither

...

.