je weet pas wat je verloren was als je het teruggevonden hebt

afbeelding van teresa

ik ben zo verschrikkelijk!!!!!!
drie weken geleden maak ik het uit met mijn lief,
we waren er alletwee kapot van. Het was niet omdat ik hem niet graag meer zag, maar omdat ik me te jong voelde om mij al zo te binden (het was al 5 maanden aan).
ik miste hem massaal, hij was m'n beste vriend.
eergisteren heb ik hem nog eens teruggezien,
en.. we hebben terug gevrijt...
maar nu weten we alletwee niet meer wat gedaan. ik besef nu pas wat voor een stomme fout ik heb gemaakt met hem te dumpen, en hij is zo bang dat als we het nu weer aanmaken, dat ik opeens weer vol twijfels zal zitten en het weer gedaan maak.
en ook, hij heeft mij die drie weken proberen te vergeten, maar hij was nog altijd blijven hopen. en nu opeens hoort hij dat ik hem nog zo graag zie en hem zo mis en niet zonder hem kan.
Hij weet het niet meer
ik weet het niet meer
ik ben kapot
en ik heb hem kapot gemaakt
ik voel me zo schuldig
ik wil zo dood...
kmis hem

afbeelding van Johan

onzekerheid is normaal

Het is niet zo gek dat je twijfelt of je al zo serieus aan iemand gebonden wilt zijn dat soort twijfels heeft iedereen wel eens, oud of jong. Het klinkt alsof jullie elkaar erg mogen dus probeer het gewoon nog een keer zou ik zeggen. Je zal vast nog wel vaker onzeker zijn over je relatie zo gaat dat nou eenmaal, maar hoe lang hij al duurt of hou oud je bent doet er niet echt toe. Hij vergeeft het je vast wel. Probeer de volgende keer maar niet teveel na te denken over of het allemaal wel kan of goed is maar probeer er gewoon van te genieten.

afbeelding van teresa

ook als de onzekerheid blijft?

intussen hebben we elkaar niet meer gezien. (alleen via msn en per mail houden we contact.) we hebben wel al, achter de examens, afgesproken eensgoed te praten.
hij heeft me wel al gezegd dat als ik het goed wil maken, er zeker ga van moeten zijn anders zal hij dat niet aankunnen en zich niet helemaal kunnen geven, en mss altijd met een soort wantrouwen tegenover mijn gevoelens staan. wat natuurlijk te begrijpen is. maar nu heb ik het gevoel dat ik niet meer op mezelf kan vertrouwen. het ene moment wil ik hem echt wel terug, en het andere moment denk ik, mss. is het beter zo, misschien zouden we beter vrienden zijn, ben ik wel echt verliefd?
ik denk dat ik er nooit ga uitgeraken, die verdomde twijfels.
ik weet wel al dat ik die dag dat we dus afgesproken hebben het best niet terug 'aanmaak' (wat een stomme naam). zou totaal niet gezond zijn, want hij gaat twee weken op vakantie en als ik hem dan zo lang niet zie, ga ik nog meer twijfelen . ik kom nu zeker super over als zo'n wispelturig pubertje.. (mss. ben ik dat dan ook..)
ik denk dat, na ons gesprek, we best vrienden blijven en het laten groeien (al weet ik niet of hij dat wel wil, hij is nog altijd superverliefd en zegt de confrontatie als niet-lief niet echt aan te kunnen.)wie weet wordt het me opeens klaar. (waar ik voor vrees)
mss moet er eerst wat afstand zijn voor ik nuchter kan beslissen.
ik doe mezelf toch wel wat aan h?©.
allesins danku voor je reactie
'k zal er rekening mee houden