Lef...

afbeelding van moon

Het is 3 dagen later. Ik heb vandaag gewerkt. Op donderdag altijd een volle strakke agenda. Dit kwam me vandaag heel goed uit. Loop al 3 dagen met hoofd vol watten, tussen de watten door 100.000 vragen waar ik nooit antwoord op ga krijgen. Omdat ik net vakantie heb gehad was een realistische vraag 'lekkere vakantie gehad' waarop ik antwoorde 'ja heerlijk' en hoe was het hier....tot 1 collega mij niet vroeg hoe mijn vakantie was geweest, zij vroeg hoe het kwam dat ik zo bleek zag....ik ben fan van m'n eigen tranen....maar ineens liepen ze toch zomaar langs m'n gezicht naar beneden. Collega geschokt...ik geschokt en beschaamd, maar het hield maar niet op..ik heb het er maar uitgegooid en het kwam er niet uit zoals ik had verwacht. Ik dacht dat ik verdrietig was en dat ik niet wist hoe ik míjn leven moet inrichten zonder dat hij er deel van uitmaakt, maar ik voelde ineens een boosheid en opstandigheid naar boven komen. Ik ben boos, boos over alle jaren dat ik nuttig was voor hem, boos over alle jaren dat ik wachtte op zijn liefde zijn waardering. Boos dat ik al die jaren honderden gegronde redenen/verontschuldigingen bedacht voor zijn oneerlijke en onredelijke acties, die mij keer op keer een stukje kleiner maakten, maar ook vastberadener om nog harder mijn best te doen. Boos over alle keren dat ik aan de kant werd geschoven voor iets dat beter was/voelde dan ik. Boos dat ik niet over het verleden mag praten tegen hem, omdat hij dat niet prettig vind. En in mijn boosheid realiseer ik mij dat ik eigenlijk heel erg blij moet zijn dat hij mij weer aan de kant schuift. Ik zou zelfs dank je wel kunnen zeggen voor het feit dat hij iemand anders heeft uitgekozen om leeg te zuigen, klein te maken en voor zijn karretje te spannen, dat hij iemand anders heeft gekozen om zijn verantwoordelijkheden op zich te nemen. En in die staat van boosheid, slaat het ineens toch weer om in een stekende pijn, alsof ik een groot verlies heb geleden. En ik heb wel een groot verlies geleden, ik heb mezelf meer dan eens verloren in de strijd om zijn liefde, maar helaas is dat nog niet de reden van die stekende pijn....maar na vandaag heb ik goede hoop dat ik deze keer op de goede weg zit en dat ik langzaam maar zeker kan ophouden met de zaken van zijn kant te bekijken zodat er ruimte komt om de zaken eens van mijn kant te bekijken. Omdat ik die strijd al meer dan eens heb gevoerd, zou het zomaar kunnen zijn dat alles nu wel heel heftig voelt, maar dat ik sneller terug in balance ben en een nieuwe toekomst kan uitstippelen, een toekomst die geen enkele ruimte biedt om hem weer een plek te bieden. Ik hoop dat ik tegen de tijd dat hij alles weer wil komen verpesten voldoende lef heb verzameld om 'm te dat te zeggen, zonder emotioneel te worden.

afbeelding van Puresoul

zo herkenbaar... ik hoop echt

zo herkenbaar... ik hoop echt dat je de kracht voelt en blijft voelen!! <3