Na een verhouding van 4 jaar heeft Ilse (42) het met me uitgemaakt. Ik heb klachten over de relatie van haar genegeerd, ze vind zich onbegrepen en heeft het gevoel dat de relatie mij wel goed uitkomt maar dat ik er niet echt voor ga. Ze was vreselijk jaloers en zegt dat dat komt omdat ik haar altijd het gevoel geef dat ik zo weg kan zijn. In plaats van haar het gevoel te geven dat ze niet jaloers hoeft te zijn omdat ik van haar hou ging ik geirriteerd reageren. Ik had haar veel duidelijker moeten maken wat ik voor haar voel. Ik vind het verschrikkelijk. Maar het is voor het grootste deel ook mijn eigen schuld.
26 April is ze hals over kop vreselijk verliefd geworden op een 5 jaar jongere man (ik ben 12 jaar ouder dan zij) die helemaal voor haar gaat, zegt dat hij voor de rest van zijn leven verder wil met haar, zelfs kinderen met haar wil (ze heeft zelf drie grote kinderen en wil geen kinderen meer). En ik voel nu heel sterk hoe vreselijk veel ik van haar houd. Ik ben helemaal radeloos. Ze kwamen elkaar drie weken geleden voor het eerst tegen en het was liefde op het eerste gezicht. Ze zoenden gelijk en twee dagen later maakte ze het met mij uit. Daarna had ze daar weer spijt van en maakte het weer aan. En daarna wilde ze een tijd helemaal geen relatie met iemand om uit te zoeken wat ze zoekt in een relatie. We hebben een paar keer contact gehad. Twee keer was erg leuk en had ik het gevoel dat we nog erg gek op elkaar waren, we vreeen heerlijk. Maar op 11 mei besloot ze toch dat we er voorlopig een punt achter moeten zetten, Marius had zich helemaal teruggetrokken totdat ze definitief zou besluiten de relatie met mij te beeindigen omdat hij het heel pijnlijk vond. We probeerden wel contact te houden door elkaar te bellen. Maar daar put ik hoop uit en dat wil ze niet dus heeft ze besloten dat we elkaar maar een lange tijd niet meer moeten bellen. Mischien dat dat daarna weer kan als vrienden. Maar ik vraag me af of ik dat kan want ik voel geen vriendschap voor haar maar liefde. En ze heeft inmiddels besloten toch een relatie met Marius te beginnen, ze kan dat niet weerstaan zegt ze omdat de verliefdheid met hem te erg is. Ze vind het eigenlijk ook niet goed om van de ene relatie gelijk in een volgende te stappen maar ze kan haar gevoelens voor hem niet weerstaan. In het laatste telefoongesprek twee dagen geleden maakte ze duidelijk dat het einde van onze relatie komt doordat ik haar onvoldoende stimuleer, ze zich zo vaak verdrietig en ongelukkig voelde. Ze heeft dat vaak proberen aan te kaarten en voorgesteld het er met een therapeut over te hebben. Dat heb ik toen afgehouden. Nu zou ik dat wel graag doen, ze gaat volgende week nog met een therapeut praten maar niet meer in een poging om onze relatie te herstellen. Het einde van onze relatie heeft volgens haar met haar frustraties te maken, niet met Marius, die functioneert alleen als kathalisator.
Nu ben ik degene die erg jalours is.
In een laatste mailtje heb ik haar gisteren gezegd dat ik heel veel van haar hou en zal proberen er altijd voor haar te zijn.