Hoi allemaal,

Ik ben nieuw hier en weet nog niet zo goed hoe het allemaal werkt, maar ik probeer maar iets en hoop ik dat ik het goed doe....

De reden dat ik hierop terecht ben gekomen is omdat ik enorme liefdesverdriet heb en alles nogal ingewikkeld en zelfdestructief verloopt. Ik kan moeilijk praten met mijn naasten en vrienden omdat zij te dichtbij de situatie zitten en ik mij al heel gauw tot last voel..

Het gaat er dus om dat mijn relatie over is....6 jaar lang hadden J. (Ik noem mijn ex bij J.) we begonnen al apart en heftig. Hij was bijna 18 en ik was net 21 en het begon als vriendschap wát al snel overging in verliefdheid....vanaf dat moment werden we eerst een beetje tegengewerkt door zijn ouders waardoor we al heel snel bij elkaar terecht kwamen dagelijks. We zaten ook nog eens bij elkaar in de klas. Ik met mijn verlatingsangst was dolgelukkig en hopeloos verliefd. J. een geadopteerde, gesloten jongen ook dolgelukkig en ook hopeloos verliefd. Geweldiger kon niet. Veel samen meegemaakt en veel samen gedaan.....tot op het moment dat zijn broer en vriendin uit elkaar gingen na 5 jaar, dat verliep niet netjes en soepel en vanaf dat moment is mijn verlatingsangst verergerd.

We woonden net samen in een tijdelijk huurhuisje. Ik had net een baan nadat ik klaar was met school en J. Was bijna klaar en wist al dat hij een baan had. Het huurhuis was tijdelijk dus op zoek naar een koophuis, alles ging snel en was nogal druk met alle veranderingen van thuis wonen en student zijn naar samenwonen en werken. Ik ondertussen 26 en hij 23, gingen we afgelopen oktober toch echt een huis kopen. Dolgelukkig en een prachtig huis in een mooie omgeving. Zeker een waar je nog wel 10 jaar kan wonen als jong stel.....

En toen kwam het, eind januari, een week voor ik 27 werd. Hij twijfelde. Een week lang ellende, hij was veel weg. Donderdag besloot hij toch dat hij er samen uit wilde komen maar vlak na mijn verjaardag, maandag 4 februari toch niet. Hij kon het niet. Dat weekend erna ging ik naar mijn moeder, 5 weken lang ben ik daar geweest en een week bij mijn broertje maar dat maakte alles alleen maar erger. Ik wilde naar huis.....

Ik dacht dat ik alles nog goed kon maken en kon J. Zeker niet loslaten, sex met je ex hoor daar ook bij...

Maar toen kwam het.....hij had gevoelens voor een ander. Een geadopteerd meisje uit hetzelfde land als hij.....zij is er ook geweest en heeft haar ouders ontmoet. Mijn hart brak.....

Uiteindelijk kwam ik terug thuis en zitten we hier weer samen. Maar hij kan mij niet loslaten. Hij gaf toe dat hij spijt zou gaan krijgen, dat hij altijd van mij zou houden omdat ik 6 jaar zijn leven ben geweest, hij het erg zou vinden als ik ineens een nieuwe vriend had, maar me alle geluk zou gunnen, het niet meer kan wij 2, hij gek op haar is. Maar hij kijkt naar me met die twinkeling in zijn ogen, zoals hij kijkt zoals hij altijd naar me keek....

We hebben een keer hevige ruzie gehad en hij heeft toen zijn koffers gepakt en is naar zijn ouders gegaan, die hebben heel boos gereageerd omdat hij zei dat ik zoveel moest huilen. Ook heeft hij toen gezegd dat hij verliefd was op een ander waardoor zij ook boos reageerden en hem terug naar huis stuurden. Hij gedraagt zich nu wel meer begripvol naar mij maar in het weekend gaatie naar "haar".

Toch knaagt er iets waardoor ik niet wil opgeven. Hij weet dat hij spijt gaat krijgen, we hebben vorige week 2x seks gehad onder het mom van "afscheid". Het doet hem ook pijn en dat zie je aan hem, wie hem niet kent begrijpt dit moeilijk. Maar ik denk dat hij niet terug durft......

Ik zelf weet bij God niet meer wat ik moet doen. Ik heb een keer pillen gesmeekt bij de dokter en kreeg voor een week oxazepam, wat niet hielp in mijn ogen, ik heb nu iets van mij moeder om te slapen en ik neem af en toe een paracetamol codeïne om wat minder gespannen te zijn maar ik weet niet wat ik moet doen meer. Mijn werk lijdt eronder, ik kan niet helder nadenken, mijn wangen en ogen en pukkelig van het huilen en val soms gewoon op de grond omdat ik tijdens het huilen helemaal inklap. Ik blijf hangen in m'n verdriet. Ik slaap slecht en ben heel moe. Heb nachtmerries.

Ik heb vorige week mijn eerste gesprek gehad met een sociaal psychiatrisch verpleegkundige via de huisarts en moet morgen ook.

Ik wil gewoon mijn verhaal kwijt zonder dat iemand maar zegt : wat een eikel, vergeet hem, alles komt goed.

Op dit moment voelt het leven zonder hem zwaar ellendig....

Vandaag smste ik hem wanneer hij thuis zou komen (hij is al vanaf donderdagavond weg met "haar") ik zei dat ik hem namelijk wilde spreken. Hij vroeg et er was maar durfde niks te vertellen. Hij dacht dat ik met een ander was geweest. Ik werd wel boos omdat hij dacht dat ik dat zomaar zou doen.

Uiteindelijk vroeg ik of ik het kon zeggen en datie me niet in de steek moest laten of me zou steunen. Hij stuurde datie dat altijd zou doen....uiteindelijk heb ik aan mijn zwakte toegegeven en gesmst dat ik van hem hield en ik wist dat hij van mij hieldcen dat ik 6 jaar niet wil opgeven en ik hem terug wilde dat ik hem ontzettend mis en dat enorm veel pijn doet. Hij stuurde: alles komt goed dat beloof ik je. Toen ik smste om te vragen wat er doen goed zou komen....kreeg ik geen antwoord meer en hij leest nu ook zijn berichten niet....

Wat iedereen ook denkt zal ik uitleggen wat voor een persoon J. Is
Hij is een gecompliceerde jongen dat is geadopteerd. Hij heeft me altijd goed behandeld en gegeven wat elk meisje zich kan wensen. Hij is koppig en is uiterst slim in het raken van je zwakke plekken wat ook dan wel naar voren komt in ruzies. Hij heeft me in 6 jaar nooit een reden gegeven waar ik hem niet kon vertrouwen maar hij is wel emotioneel gesloten.....maar altijd oprecht...

De pijn op dit moment is echt ondraaglijk