Nooit gedacht dat ik dit zou doen,
maar de dingen van mij afschrijven lijkt me nu het meest nuttig om doen en wie weet, herkent zich iemand in mijn verhaal.

Halfweg december kwam plots abrupt een einde aan mijn relatie van 2 en een half jaar. Mijn vriend en ik woonde reeds een tijdje samen en ik geef toe, de sleur was er best wel ingekomen en veel seks was er ook niet meer. Toch had ik de breuk niet zien aankomen. Mijn vriend wou op deze manier niet meer verder leven en zette er een punt achter.

Ikzelf merkte, na enkele dagen, dat ik nog steeds heel veel van hem hield. En dat wou ik hem ook duidelijk maken. Gedurende onze relatie hadden we nooit echt grote ruzies en dit was onze eerste echt crisis. Ik wou vechten voor onze relatie, maar voor hem was het defintief voorbij, no way back. Ik kon mijn oren niet geloven ... betekende onze relatie maar zo weinig voor hem?

Reeds na twee weken trok ik uit zijn appartement en verhuisde naar mijn eigen stek. Hij wou graag vrienden blijven en contact houden en dat heb ik in het begin ook geprobeerd. Deels omdat ik echt geloofde dat we terug samen konden komen. Toch, al heel snel had mijn vriend al een andere kerel leren kennen. Friends with benefits noemde hij het, niets serieus.

Omdat ik het moeilijk had om los te laten, zocht ik zelf regelmatig contact met hem, tuurlijk konden we vrienden zijn, maar diep van binnen was ik verscheurd en miste ik hem meer en meer. Toen kreeg ik te horen dat hij samen met zijn nieuwe "kennis" naar Parijs zou gaan, als vrienden. Ik voelde de bui al hangen en ook al wou ik het niet, vertelde ik hem dat we geen vrienden konden zijn omdat het me te veel kwetst. Dit begreep hij en we lieten elkaar met rust met zijn woorden :"Ik hoor je wel weer als je er klaar voor bent".

Facebook is een deugd, maar ook een hel. Precies 1 maand na onze breuk, stond zijn status ingesteld op "in een relatie" met zijn nieuwe vriend. Daar bovenop kwamen nog 3 leuke foto's van hun twee. Mijn hart brak letter in twee en ik was razend. Hoe kon hij zo ongevoelig zijn! Als reactie heb ik hem onmiddellijk van Facebook gegooid en omdat ik wat gedronken had, slingerde ik enkele lelijke verwijten naar zijn hoofd per sms. Niet netjes, maar dat kon mij toen niet schelen.

Weken gaan nu voorbij en ik heb het nog steeds moeilijk om hem los te laten, ik mis hem heel erg en het voelt alsof ik een stuk uit mijn hart kwijt ben. Via omwegen kan ik af en toe nog een blik werpen op zijn facebook updates en wat ik lees maakt me nog meer ongelukkig. Hij is dol verliefd en heeft eindelijk de partner van zijn dromen ontmoet. Ik probeer blij voor hem te zijn, maar dat lukt me heel slecht. Ik voel me een grote lozer, terwijl zijn nieuwe vriend veel leuker en spannender is dan ik. Zo maken ze nu al plannen voor een grote reis naar een ver land. Iets wat wij toen nooit gedaan hebben.

Zo goed en zo kwaad probeer ik zelf ook verder te gaan met mijn leven. Zo heb ik ook sinds kort een nieuwe leuke kerel ontmoet. We kunnen goed praten en hij is echt lief. Maar mijn hart zit nog steeds bij mijn ex. Als ik hier niet snel over geraak, verlies ik misschien ook nog de man die ik nu ontmoet heb, maar tegelijkertijd is mijn hart nog niet klaar om open te staan voor iemand anders...

Liefde, het is een raar fenomeen ...