Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Loslaten, hoe doe je dat?
Ik heb vandaag weer een but dag. Loop als een kip zonder kop rond en ben soms paniekerig.
Ik lees van een aantal mensen hier zulke wijze dingen. @Moerbei vindt ik een hele verstandige vrouw en ook @Sunny. Maar waarom ben ik dan zo''n watje en mis ik hem zo erg en kan aan niks anders denken dan aan hem. Ik lees hier ook veel over iemand loslaten en ook mijn omgeving zegt laat hem los. Maar hoe moet dat?? Waar zit bij mij die knop die ik om kan draaien naar acceptatie en loslaten?? Hoe doen jullie dat? of hoe hebben jullie dat gedaan? Is het misschien nog te vers? Ik zit ook in dubio om hem een gadget te sturen naar zijn Hyves van Mud ""Lonely this Christmas"" maar vraag me af of ik daar wat mee bereik of hoe hij dan zal denken.
Ik weet het echt niet meer.
Ik zou vandaag nog naar hem toe gaan om nog wat spulletjes te halen en nog een gesprek te voeren en dan de boel afsluiten, maar dat lukte me niet. Mijn lichaam gaf aan dat ik niet zover met de auto kan rijden omdat ik erg aan het hyperventileren ben momenteel. Ik heb hem maar ge smst dat het me dus niet lukte. Ik kreeg wel een lief smsje terug waarin hij zei ""meisje doe maar rustig aan en als je nog niet aan kunt dan moet je zeker niet zo ver gaan rijden, ik zie het wel, groetjes .... X""
Nu baal ik weer dat ik niet gegaan ben pfff voelt allemaal zo tegenstrijdig.
Nou het is een ietwat warrige blog geworden maar misschien willen jullie mij helpen?
- vlindertje59's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van vlindertje59
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
O, lieverd, jouw paniek
O, lieverd, jouw paniek herken ik zo... Gelukkig heb ik niet meer dat ik nog dingen moet afsluiten, maar dat maakt het ook niet minder makkelijk, want soms zou ik nog dolgraag met hem willen praten over alles.
Ik probeer maar de hele tijd dingen voor mezelf te doen. Of te focussen op dingen die er wél zijn. Wat me niet altijd makkelijk afgaat, maar goed. En heel raar: op de een of andere manier vind ik een inimini beetje rust in de zin: "Hij houdt niet meer van mij" . Het doet heel veel pijn, maar ik moet mezelf op die manier wel dwingen om niet na te gaan denken over: Had ik maar dit, en had ik maar dat. Alhoewel ik dat blijf doen, hoor...
Dat loslaten, idd, wáar zit die knop?? Kan iemand me dat vertellen? Wat is nou loslaten??
iemand het beste gunnen en zelf verder gaan, denk ik.. Maar als je nog niet zo ver bent is dat heel, heel moeilijk.
Ik wens je zoveel sterkte!
@Senzy
Dank je wel voor je lieve woorden. Ja ik denk ook elke keer hij houdt niet meer van me maar blijf maar steeds die hoop hebben dat hij nog wel van me houdt en me maar gedumpt heeft omdat hij zijn probleem niet wilde gaan oplossen. Nu is hij overal vanaf en hoeft hij vooral geen hulp te gaan zoeken. Ja en wat je zegt van had ik maar dit en had ik maar dat pfff Ja dat heb ik dus ook steeds. Ik word er helemaal gek van. Nou wat jij zegt over dat loslaten, iemand het beste gunnen en zelf verder gaan, nou lieverd zover ben ik dus nog lang niet, helaas.
Ja ik moet hem nog zeker 2x zien. Ik heb daar nog spullen af te handelen en hij zou nog het bed van mijn dochter komen brengen en me nog helpen haar kamer hier weer op te knappen, e.e.a. afbreken etc. want hij wil mij goed achterlaten zei hij. Ergens vindt ik dat nog wel fijn en aan de andere kant ben ik bang dat ik dan nog meer de afgrond in ga.
Het is allemaal zo dubbel. Wat ik uit jouw verhaal begrijp heb jij die knop dus ook nog lang niet gevonden?
Ik wens jou ook heel veel sterkte toe.
Liefs
Vlindertje59
Nee, die knop heb ik nog
Nee, die knop heb ik nog helemaal niet! En soms voel ik me even een uurtje goed en denk ik: Waar maak ik me druk om? Ik was tijdens onze relatie al diep ellendig omdat het niet goed ging. Ik heb zoveel mooie dingen in mijn leven, en die heb ik écht. Te weinig realiseer ik me wat een enorm gezegend mens ik ben met alles wat er wél in mijn leven is. Waarom maak ik me dan zo druk om een man die mij niet gaf wat ik nodig had, die niet genoeg van me hield, die zich in zekere zin schaamde voor zijn liefde voor mij? Waarom?? Ook ik heb verlatingsangst... Ben ik ook mee bezig in therapie, was ik al toen het heel slecht ging tussen ons.
En daarbij probeer ik ook te denken: nu is er ruimte voor iemand die er wel voor wil gaan!!!
Maar net zo makkelijk denk ik 5 minuten later weer: Ik wil hem terug, hoe ga ik dat doen? En voor ik het weet hangt mijn muispijltje weer op de knop "bestellen" van zo'n E-Book: hoe krijg ik mijn ex terug.
Maar goed, voor die 40 euro kan ik beter lekker een leuk truitje voor mezelf kopen of even naar de zonnebank gaan.
Ik lees daar overigens in die zogenaamde 'voorproefjes' wel in dat ik het goed doe: geen contact. Schijnt voorwaarde nummer 1 te zijn. En ik sport, en ik zoek afleiding, en ik ben naar de kapper geweest en ik zet op facebook alleen maar leuke dingen. Ik heb hem wel verwijderd, maar zijn vrienden niet, dus dan kunnen die lekker doorbrieven hoe fantastisch het met me gaat. Dat dat niet zo is, hoeven zij in ieder geval niet te weten.
Maar zie je, daar ga ik dan weer : Hopen dat het goed komt- terwijl dat helemaal niet goed voor me is!! Dat is die verlatingsangst, de angst om verlaten te zijn is groter dan de angst om bij iemand te zijn die niet om me geeft. Ik probeer dat gevoel te scheiden als ik me kut voel: " Dit is niet verlangen naar hém, dit is verdriet omdat je verlaten bent"
Lieve Vlinder, als ik het zo lees heb je een dochter die dol op je is, heb je mensen die dol op je zijn... Ik hoop werkelijk dat jij en ik, en iedereen hier die met hetzelfde worstelt, de kracht kunnen vinden om de energie die we nu besteden aan het verdrietig zijn, het piekeren, het verlamd zijn van pijn, kunnen omzetten naar energie om voor ons zelf te zorgen, onszelf met dezelfde liefde te behandelen waarmee we onze exen behandeld hebben of mee hadden willen behandelen. Het is niet makkelijk, maar ik neem kleine stapjes: Wél opstaan, wél eten, wél sporten, ook al doet elke hap, elke stap, elke beweging pijn in mijn hart. Ik merk dat ik van elke beweging wel iets rustiger word. Dat wens ik jou ook toe, Vlinder... Hou vol! Je bent niet alleen, ook al voelt dat misschien wel zo. We dragen allemaal ons eigen kruis, maar we kunnen zo af en toe wel elkaars hand vasthouden terwijl we onze pijn dragen.
@Senzy
Ja ik heb een lieve dochter nog thuis wonen gelukkig, ze is 17 en ze heeft zich vorige week enorm zorgen om me gemaakt en heeft alarm geslagen bij de buren omdat ze bang was dat ik mezelf iets aan zou doen. Ik begon hele rare dingen te doen en leefde compleet in mijn eigen wereld. Dat arme kind, wat was ze bang haar moeder ook nog te verliezen. Ik moest gister dan ook van mijn psycholoog beloven dat ik geen zelfmoord moet gaan plegen. Nou dat heb ik hem ook beloofd hoor, want dat zou ik nooit doen, zeker niet omdat ik mijn dochter nog heb en zij alleen nog maar een moeder heeft.
Ja die verlatingsangst, dus dat heb jij ook? Ik denk inderdaad soms, komt het omdat ik hem mis? of omdat ik verlaten ben. Ik denk bij mij allebei want ik wil zijn armen liggen en hem knuffelen etc. en aan de andere kant inderdaad omdat ik verlaten ben. Dit is in mijn leven al aantal keren gebeurd. Door mijn ouders en door mijn echtgenoot die plotseling overleed. Ik ben daardoor zo geworden zonder dat ik er zelf erg in heb gehad.
Ja ik kom wel op tijd uit bed en ga naar mijn werk en ik kook etc. De supermarkt ren ik snel in en uit om vooral maar geen bekenden tegen te komen, straatvees??? Roken doe ik momenteel als een ketter. Slapen doe ik heel slecht. Maar ja ook ik moet door, zeker voor mijn dochter. Gisteravond toch maar een kerstboom neergezet omdat ik het anders niet kon maken tegenover mijn dochter.
Ik hoop zo dat al die pijn wat dragelijker gaat worden, voor iedereen hier en natuurlijkook voor mezelf.
En ja laten we inderdaad elkaars hand vast houden, dat is inderdaad best wel fijn.
@vlinder
Lieve vlinder,
Ik heb eigenlijk maar 1x echt liefdesverdriet gehad ( al ben ik om mijn huidige scharrel ook flink depressief geweest) en tja op een gegeven moment laat je hem los. Ik heb ongeveer 5 maanden geleefd op hoop en mezelf gek gemaakt door ook in die hoop te geloven en toen de klap daar was (hij ging samenwonen met een ander) heb ik 4 maanden niet geslapen, niet gegeten , gerookt als een ketter en was ik nergens toe aan te zetten (herkenbare symptomen dus).
Maar idd door geen contact te hebben en hem niet meer te zien slijt het echt.En dat is nu misschien ondenkbaar, maar zo werkt het nou eenmaal. We zijn allemaal aeen geboren en gaan ook weer alleen dood
Point: je leeft voor jezelf en als je hem niet meer ziet moet je verder en dan laat je vanzelf los. Tot die tijd veel sterkte! Want het is nou eenmaal een proces.
Kus Isa
Quasimodo@Vlindertje
Lieve buddy Vlindertje,
Quasi heeft je blog NET gelezen en heeft zo zijn gedachten. Ik ga het even laten bezinken en je daarna een wat diepgaander antwoord sturen. Ja, het is voor jou allemaal nog heel vers, de factor "tijd" schijnt in het ldvd verwerkingsproces toch cruciaal te zijn.
Tot gauw,
Quasimodo xxx
@ Vlindertje
http://www.ldvd.nl/als-je-echt-iets-dwarszit
Lees even mijn blog door! Het is een gezonde manier om dingen een plek te geven.
Liefs je buddy
@spons mijn buddy
Dank je wel. Ik ga zeker even kijken. Msschien heb ik er iets aan.
Liefs
Je buddy
hoe je het moet loslaten weet
hoe je het moet loslaten weet ik ook niet. ik hoor ook van iedereen laat hem los, maar niemand verteld hoe dat moet. niemand voelt je pijn en verdriet.
ik heb wel iets aan de zin gehad wat hij tegen mijn tante heeft gezegd ''vroeg of laat waren we toch uit elkaar gegaan, dan liever nu als later dat er kinderen zijn''
natuurlijk doet het pijn dat hij me heeft verlaten. ik was dolgelukkig met hem, maar zie achteraf ook in dat het alleen maar van mijn kant kwam.
lieve vlindertje ik wou dat ik wist hoe je het moet loslaten. ik leef met je mee.
liefs
Lief vlindertje,
een hele dikke knuffel van mij! Jij bent geen watje! Wij worstelen allemaal net als jij! Echt! Wij (ik tenminste) zoeken ons ook suf naar die knop! Ik snap heel goed dat je niet naar hem toe bent gegaan om spulletjes te halen en een afsluitend gesprek te voeren. Kan me goed voorstellen dat dat dubbel voor je voelt: je bent nog gek op hem wilt hem stiekem niet kwijt en dan is het heel tegenstrijdig om een afsluitend gesprek te voeren en spullen op te halen. Je verstand weet wel dat dat moet, maar je hart... Echt, doe voorzichtig met je hart. Laat desnoods iemand anders je spullen op halen. En nee, het is echt niet erg dat je niet bent gegaan. Dat is niet slap!
En die knop? Ik ben er van overtuigd dat ook jij deze gaat vinden! En ik ook! Maar dat duurt...Ik merk het aan kleine stapjes: in het begin huilde ik alleen maar en at ik amper. Het huilen wordt wat minder, het eten wat meer..
Heel veel sterkte!
Wat lief van je dat je dat
Wat lief van je dat je dat schrijft over mij! Nou, zo verstandig voel ik me écht niet altijd. Hij is nog steeds heel veel in mijn gedachten en er passeert nog geen dag dat er niet een paar tranen vallen. Moet ook nog steeds de 'urge' bevechten om 'm te bellen of te mailen en ratio en gevoel zitten meerdere keren per dag in de clinch.
Wat me wel een beetje sterkt en misschien helpt het jou ook wel, is de wetenschap dat me niets is aangedaan. Hij werd echt niet op een dag wakker met de gedachte...hey...laat ik mijn meissie nu eens heel erg veel verdriet gaan doen! Iedereen heeft het recht om 100% voor zijn eigen geluk te gaan en hoe hard dat ook voor ons is, soms kan iemand - om welke reden dan ook - geloven dat jij niet meer in dat beeld past. En zelfs als die persoon er wat ons betreft helemaal naast zit, is het zijn/haar keuze en kunnen we niets anders dan ons daarbij neerleggen.
Ik zou geen gadget van een 'lonely christmass' op zijn hyves zetten. Er is echt nog nooit iemand terug gerend naar zijn partner omdat hij medelijden met haar had! Medelijden wekt geen liefde op, hooguit werkt het schuld in de hand (waarvan iemand dan nog harder rent want wil zich nou in schuld gaan wentelen) en zorgen maken om die persoon (waar de ander meestal ook geen goesting aan heeft).
De enige reden die werkbaar is als de ander terugkomt is wanneer hij/zij erachter komt dat hij/zij je mist en niet zonder je door wil. Een andere reden is niet werkbaar, dat geloof ik echt volledig!
En natuurlijk kan je niet 1-2-3 loslaten....jeetjemeneetje...je hebt een hart! En dat hart bloedt nu!!! Je staat nu in survival mode, maar ook jij...het ergste in je leven heb je al meegemaakt. Je hebt je weer opgericht, zelfs zover dat je hart weer zo heel was om van iemand te houden. Dat is een atletische prestatie, waar je ontzettend trots op mag zijn!!!
Ik heb mezelf verteld dat ze
Ik heb mezelf verteld dat ze me niet wou, dat ze slecht was, dat ze gemeen was, dat ze nooit wat voor me heeft gevoeld, dat ik haar met rust moest laten (en dat heb ik ook vier jaar lang gedaan), de negatieve dingen benadrukken, net zolang tot ik weer wat ruimte kreeg me op andere dingen te focussen, iets anders leuk te vinden, een nieuwe hobby genomen (3D fotografie
), doordat ik geen contact had vergeten hoe ze eruit ziet. Of het waar is of niet doet er achteraf niet meer toe. Het helpt, maar het duurt wel vier pijnlijke jaren... Achteraf heb ik er wel spijt van, maar ik wist geen andere manier om van haar 'af' te komen... Ik ben niet trouw geweest aan mijn gevoelens, en zal nooit weten of het anders had kunnen zijn. Echter, iedereen (inclusief de mensen hier) zegt mij dat ik haar met rust moet laten, en dat heb ik ook gedaan, en als ik haar daarmee een plezier heb gedaan, is het ook goed...