Loslaten is zo moeilijk

afbeelding van Esther76

Het is nu sinds 2 weken uit, na een relatie van ca. 6 jaar. Het is niet de eerste keer dat hij het uit maakte (bijna elk jaar wel rond deze tijd). We hebben een dochter van bijna 4 en ik heb een dochter van (bijna 16) en zoon van (13) uit eerdere relatie. Hij is 10 jaar jonger en we hebben samen veel meegemaakt. Hij kan de energie niet meer opbrengen zegt hij en ik snap het ook wel. Het laatste jaar zat ik ook steeds vaker in een dip en was altijd moe. We houden veel van elkaar en zijn niet vreemd gegaan. We hebben in de nacht dat hij het uitmaakte nog enorm van elkaar genoten. En de dag erna voelde t goed tussen ons.
Wat het juist extra zuur maakte voor mij, de rotsfeer was ineens weg. Daarna kwam er steeds meer afstand en dat deed veel pijn. Dat gevoel dat ik hem nooit meer kan knuffelen en aanraken... Er zijn alleen teveel verschillen in wat we willen en vinden. Hij houdt van mensen en ontmoet graag nieuwe, ik vind dat altijd wat eng en loop er liever voor weg, ook al valt het soms wel mee. Hij is druk en ik rustig. Ook over de opvoeding hebben we vaak verschillende standpunten.
Afgelopen maandagochtend kwam hij weer bij me en waren we weer even samen. Het voelde anders, omdat ik ook wel in de gaten had dat het niet was omdat hij terug wou komen, ook vooral omdat hij niet inging op mijn vraag, hoe nu verder. Daarna was hij ook weer afstandelijker. We hebben het er later over gehad en zijn besluit staat vast hij wil het niet meer proberen en het was een fout om weer samen te zijn, ook al voelt hij nog veel voor me. Ik weet ook wel dat de relatie niet ideaal is, maar toch vind ik het moeilijk om los te laten. Helemaal geen contact wil bijna niet ivm dochter samen. En eigenlijk willen we wel vrienden blijven...

afbeelding van kroegtijger

@esther76

Hoi Esther,

Als ik je verhaal goed begrijp is het dus niet voor het eerst dat dit gebeurt is. Wat ik alleen nog niet helemaal uit je verhaal kan opmaken is of het ook elke keer met dezelfde oorzaak is, en hoe jullie daarmee zijn omgegaan de vorige keren. Ik snap als je dat allemaal niet zomaar even online wil gooien, want het is natuurlijk wel iets heel persoonlijks, maar misschien is het iets voor jezelf om eens over na te gaan denken. Als keer op keer het mis loopt, en keer op keer op dezelfde dingen, wordt het dan niet eens tijd om die dingen aan te gaan pakken? En zelfs al is dat niet in de context van een nieuwe relatie-poging, maar is het alleen voor jezelf, dan is het 't toch ook waard om eens kritisch te kijken? Dat is geen makkelijke opgave weet ik, maar het kan wel helpen. Doe het in ieder geval op je eigen tempo, op het moment dat je er klaar voor bent om eraan te werken, en probeer te leren van het verleden om toe te passen in de toekomst.

Ik vond voor mij juist werken aan de dingen die fout waren gegaan heel erg veel helpen in het laten loslaten. Daarmee ben ik mijn ex gaan begrijpen (dit is inmiddels ook de 3e keer dat m'n ex en ik uit elkaar zijn in 10 jaar, dus weliswaar wat minder frequent, maar ook met regelmaat), en heb ook enorm geleerd ervan en mezelf heel veel weten te helpen op die manier. Er zaten echt dingen heel structureel fout bij mij die ik helaas te laat pas ben gaan zien, maar me wel heel veel helpen nu en in de toekomst ongeacht wat die toekomst dan ook is.

Overigens is het natuurlijk niet gek dat je na 2 weken nog (lang) niet toe bent aan het loslaten van je ex denk ik hoor. Zeker omdat jullie waarschijnlijk het nodige hebben te regelen, en zoals je aangeeft ook in de toekomst nog wel het nodige aan contact zullen gaan hebben is het niet zomaar even gedaan om dan de ander los te laten en je eigen leventje weer op te pakken. Dat kost tijd, energie en gaat met ups en downs.

Heel veel sterkte de komende tijd in ieder gevall

afbeelding van Esther76

Aan mezelf werken

Hoi kroegtijger,

Bedankt voor je reactie. De relatie ging inderdaad vaak stuk op dezelfde dingen en ik heb inderdaad een aantal dingen niet aangepakt. Ook hij is volgens mij nooit verandert met gedrag. Ik heb me voorgenomen om dat nu wel te gaan doen. In eerste plaats voor mij en mijn kinderen beter te zorgen. Meer dingen doen die ikzelf wil. Meer actiever te leven en ik merk hierin ook gelijk wel verschil dat ik me dan beter over mezelf voel. Maar af en toe heb ik toch wel weer een dip en dan denk ik 'waar doe ik het allemaal voor'. Het blijft lastig om de positieve dingen eruit te halen en niet te zwelgen in m'n verdriet, maar ik merk wel dat het beter is.
Ik wou alleen dat ik daar veel eerder aan toe was geweest, dan waren we waarschijnlijk nog wel bij elkaar of had ikzelf misschien wel een andere keuze gemaakt. Nu is het verpest.
Hij was in het begin wel pissig dat ik het nu ineens allemaal wel in kon zien en veranderen en niet toen hij dat aangaf. Ik was daar toen niet aan toe ofzo. Maar daar was de schok waarschijnlijk voor nodig dat het nu defintief uit is. Ik weet dat als ik mijzelf nu niet sterk opstel dat het niet goed met me komt. Ik begrijp zijn frustraties ook beter van die tijd. Nu vertel ik ook wel dingen die mij dwarszaten en dat lucht ook wel op.
We hadden het laatste jaar al een soort van lat-relatie (monogaam) doordat hij op een uur afstand een eigen zaak is begonnen. Duswe hoeven rond het wonen gelukkig niets meer te regelen alleen voor onze dochter. Ik twijfel soms wel of het niet beter is om elkaar helemaal even niet meer te zien en de bezoekregeling via familie te laten lopen. Misschien dat dat zaken makkelijker maakt. Maar aan de andere kant wil ik ook zijn vriendschap behouden en moet er niet aan denken hem nooit meer te zien of met hem te dingen te delen over onze dochter.

afbeelding van kroegtijger

@esther76

Esther76 schreef:

Hoi kroegtijger,

Bedankt voor je reactie. De relatie ging inderdaad vaak stuk op dezelfde dingen en ik heb inderdaad een aantal dingen niet aangepakt. Ook hij is volgens mij nooit verandert met gedrag. Ik heb me voorgenomen om dat nu wel te gaan doen. In eerste plaats voor mij en mijn kinderen beter te zorgen. Meer dingen doen die ikzelf wil. Meer actiever te leven en ik merk hierin ook gelijk wel verschil dat ik me dan beter over mezelf voel. Maar af en toe heb ik toch wel weer een dip en dan denk ik 'waar doe ik het allemaal voor'. Het blijft lastig om de positieve dingen eruit te halen en niet te zwelgen in m'n verdriet, maar ik merk wel dat het beter is.
Ik wou alleen dat ik daar veel eerder aan toe was geweest, dan waren we waarschijnlijk nog wel bij elkaar of had ikzelf misschien wel een andere keuze gemaakt. Nu is het verpest.

Ik snap wat je bedoelt en ik herken helaas heel veel van wat je hier schrijft. Ook ik kwam te laat tot de realisatie van het oplossen van de problemen, met alle gevolgen van dien. En hoe zuur het ook is dat het ’t einde van de relatie is, het is nu eenmaal zo en dat zijn de feiten waar we het dan mee moeten doen. Niet leuk, maar wel de realiteit. Het goede nieuws is dan weer dat je ten minste dan nog wel geleerd hebt van wat er mis is gegaan, en dat je ook wat doet met wat je hebt geleerd. Om ene heer J. Cruijff nog maar eens te citeren: “Elk nadeel heb z’n voordeel” en ook dat gaat hier dus weer op. Het nadeel is groot, maar het voordeel is er gelukkig dan weer ook. Hetgeen je geleerd hebt heeft direct gevolg op je leven zoals je al merkt. Ze zeggen wel eens dat de beste lessen van het leven ook de duurste lessen zijn. Dat blijkt nu dus ook maar weer. Dan kan je dus kiezen om iets met die les te doen, of om het naast je neer te leggen. Tja, als je dan toch zo’n hoge prijs ervoor hebt moeten betalen lijkt het me dat die les nuttig maken er en wat mee doen dan ook een logische keuze is. Niet dat het daarmee makkelijk plots wordt, maar door jezelf de positieve kant van het verhaal voor te blijven houden kan je er wel weer iets positiever tegenaan kijken hopelijk.

Citaat:

Hij was in het begin wel pissig dat ik het nu ineens allemaal wel in kon zien en veranderen en niet toen hij dat aangaf. Ik was daar toen niet aan toe ofzo. Maar daar was de schok waarschijnlijk voor nodig dat het nu defintief uit is. Ik weet dat als ik mijzelf nu niet sterk opstel dat het niet goed met me komt. Ik begrijp zijn frustraties ook beter van die tijd. Nu vertel ik ook wel dingen die mij dwarszaten en dat lucht ook wel op.

Ook dit is voor mij heel erg herkenbaar wat je schrijft. Destijds had ik van geen kant door wat ik dan verkeerd deed, want ik deed toch m’n stinkende best om het goed te doen? En toch ging het mis… Nu, achteraf gezien, zie ik ook wel in waarom het mis ging en ging het juist mis doordat ik zo m’n best deed. En ja, ik snap mijn ex daarmee nu ook plots een heel stuk beter. Soms moet je nu eenmaal tegen een enorme harde muur aanrennen voordat je het benodigde inzicht krijgt. Iedereen maakt zoiets wel een keer mee helaas.

Citaat:

We hadden het laatste jaar al een soort van lat-relatie (monogaam) doordat hij op een uur afstand een eigen zaak is begonnen. Duswe hoeven rond het wonen gelukkig niets meer te regelen alleen voor onze dochter. Ik twijfel soms wel of het niet beter is om elkaar helemaal even niet meer te zien en de bezoekregeling via familie te laten lopen. Misschien dat dat zaken makkelijker maakt. Maar aan de andere kant wil ik ook zijn vriendschap behouden en moet er niet aan denken hem nooit meer te zien of met hem te dingen te delen over onze dochter.

Soms kan het goed zijn om even die afstand te hebben inderdaad, maar dat is per persoon en per situatie weer anders. Mijn ex wilde dat ook, en we hebben toen zo’n 2 maanden vrijwel geen contact gehad. Ik wilde dat destijds eigenlijk niet, maar respecteerde wel dat ze ervoor koos. Achteraf gezien was het ook voor mij niet zo heel slecht denk ik, maar ik kan dan ook niet vergelijken met hoe het zou zijn als we dat niet hadden gedaan.. Nu hebben wij geen kinderen, dus dat maakt het wel weer een stukje eenvoudiger en betroffen het alleen spulletjes. Tja, die zijn vervangbaar en daarmee dus niet heel erg belangrijk. Inmiddels is het contact met m’n ex langzaam weer aan het verbeteren en spreken en zien we elkaar regelmatig, en kunnen we het weer steeds beter met elkaar vinden. Waar dat toe zal gaan leiden? Geen idee, en is eigenlijk ook niet belangrijk nu; dat zien we wel.

Wat ik bedoel te zeggen is dat een balletje raar kan rollen, en zolang de wil en de inzet er van alle twee is om er iets van te maken is het best mogelijk. Het is allemaal te reduceren tot keuzes die jullie zelf in de hand hebben. Je kan het zelf heel naar en vervelend maken, en je kan zelf er ook het beste van maken en zien wat er van komt. De natuurlijke neiging van mensen is om het naar en vervelend te maken, maar wat schiet je daar nu uiteindelijk echt mee op?

afbeelding van waterman

Hoi Esther

Relaties zijn lastig, he, vooral als er ook nog kinderen uit verschillende eerdere relaties zijn. Dan maakt dat de verhoudingen soms wat moeilijk. Jouw relatie tot jouw kinderen is anders dan jouw relatie tot zijn kinderen. En ook weer anders dan jouw relatie tot jullie kinderen. En dat moet allemaal een plekje krijgen binnen de relatie die jullie samen hadden of hebben. Vaak krijg je dan het idee dat je te dicht op elkaar zit, dan de ander je bijna geen ruimte meer laat om te ademen, en zich met alles continu maar bemoeit. Je zit elkaar te veel op de lip, en de zaak is te complex geworden......

Jullie hadden dat al een beetje door, en jullie zijn gaan latten. Maar niet omdat jullie daarvoor kozen, maar omdat het praktisch was, hij was dichter bij zijn werk..... Maar je kunt dat latten ook gaan zien als een betere vorm voor jullie relatie, het geeft jullie meer ruimte, en geeft ieder meer vrijheid om zijn eigen dingen te doen, en zijn eigen kinderen op te voeden. Het geeft misschien meer invulling aan het feit dat jullie eigen individuen zijn, met eigen verantwoordelijkheden, en eigen manier van leven........

Dus waar je latten misschien ziet als laatste strohalm voordat de hele zaak instort, zou je latten ook kunnen gaan zien als begin van een nieuwe manier van met elkaar omgaan. Een manier die meer lucht en meer vrijheid geeft, terwijl er toch sprake is van een relatie....... Is zoiets nog bespreekbaar? Kun je op deze manier nog met hem over 'jullie' praten?

Misschien heeft hij even heel veel ruimte nodig, misschien jij ook even heel veel ruimte. Maar daarna...... als jullie om elkaar geven, ga dan op zoek naar een vorm die wel werkt. En waarin je niet continu op je tenen loopt omdat je elkaar te dicht op de huid zit.........

Ik ken jouw situatie niet, ik weet niet wet er allemaal speelt, maar misschien helpt het om op zo'n manier er tegenaan te kijken. Geen garantie voor succes, hoor Knipoog, maar misschien een beetje wisseling van gezichtspunt.

Sterkte!!!!!

Waterman