Love becomes an obsession

afbeelding van LadyT

Hmm, ik weet niet hoe ik hiermee moet beginnen..
Ik vind me zelf krankzinnig worden, zeker omdat het al zolang heeft geduurd..
De meeste mensen vinden me ook wel zielig, dus ik vertel het niet vaak..
Al van het 2de kleuterklasje leerde ik een jongen kennen die in mijn ogen hét van hét was..
Ik weet dat het moeilijk is zoiets te begrijpen, zeker op zo'n jonge leeftijd..
Maar toch voelde ik het al.
Dat verlangen is deze laatste jaren zo sterk gegroeid, dat hij een soort halfgod voor me is geworden, een obsessie, en wat voor één.
Het ergste is dat ik hem bijna elke dag zie, in school, op uitstapjes, op events, enz..
Nachten heb ik gebeden en bid ik nog steeds dat ik op een dag hém voor me zelf kan hebben.
En nu ben ik 15. Nog geen stap verder, alleen een hart vol littekens.

Echter één keer ben ik met hem samengeweest, maar het was maar één dag, in het 4de leerjaar, die dag vergeet ik trouwens nooit meer. 13 juni. Dé dag.

Ik heb ook al veel keer mijn gevoelens voor hem opgebiecht, hij wijst me dan wel vriendelijk af.
Toch zie ik hem soms naar me kijken (of beeld ik het me maar in, gaat het dan door mijn hoofd)
Soms denk ik (hoop ik) dat hij me wel ziet zitten, maar dat zijn vrienden me altijd afkeuren (wat ook wel zo is..)
Natuurlijk heb ik ondertussen al andere vriendjes gehad, maar het kan nooit echt het gemis wegnemen. Soms denk ik echt enkele weken niet aan hem, en ben ik zeer trots dat ik kan zeggen : "ik ben over hém!"
Tot ik weer met hem geconfronteerd word, al dan niet in het bijzijn van zijn vrienden.
Als ik ze dan tegenkom beginnen ze naar me te wijzen en hem aan te spreken, en me uit te lachen. Ik bedoel er is niets mis met me serieus ! Maar door zoiets krijg ik wel complexen.

Of ik krijg 'snachts dromen over hém en mij, dat we samen zijn, en gelukkig.
Dan word ik 'smorgens huilend wakker, en besef ik dat ik toch niet over hém ben.
Nog steeds niet.
Mijn onderbewustzijn laat me er steeds aan herinneren. Ik haat het zo!

Gelukkig heeft hij nog geen vriendin, maar ik ben er zeker van, dat de dag dat ik hem samenzie met iemand anders, ik dan ter plekke in huilen uitbarst. En weer weken aan hém zit te denken.
Gelukkig is het zover nog niet gekomen, maar ik weet zelf ook wel dat het ooit zal gebeuren.

Ik vind het erg dat ik al zolang achter hem "loop". Hij is echt een obsessie geworden, en dat besef ik zelf ook. Gelukkig. Maar ik kan hem niet uit mijn gedachten wissen, dat zal nooit lukken.
Ookal hadden we nooit iets speciaals, alleen maar het gedacht dat we iets speciaals zouden kunnen hebben. Hij is anders dan andere jongens.
Hij is gewoon hét van hét.

I want to forget him! Really..