Vanaf het begin van het verhaal kon ik precies voelen wat jij voelde, erg bekend allemaal.

Maar Jaspera, ik ken je niet goed, maar zoals ik je lees ben je iemand met een goed hart.

Onthoud goed, achter de wolken schijnt de zon.

Gister was de film "the crow" op tv. En deze zinnen die in die film werden gezegd verwijzen naar jou en ons allen:

" It won"t rain all the time, the sky won't fall forever..".

greetz mike

Lieve Jaspera,

Erg rot voor je dat het allemaal zo gelopen is! Het meedoen aan die marathon zou juist iets leuks moeten zijn, alleen heeft het voor jou een nare bijsmaak gehad.

Maar je moet het van de andere kant bekijken: je hebt wel die marathon gelopen. Je hebt je niet uit het veld laten slaan door het feit dat je alleen was en niemand om je op te vangen. Daar moet je ook trots op zijn. Trouwens, had je niet een vriend kunnen meenemen?

In je eerdere blog had je het over 'trots zijn'. Ja, dat mis ik ook wel een beetje, maar er zijn nog genoeg mensen die trots op ons zijn. Niet alleen omdat we iets gepresteerd hebben om trots op te zijn, maar omdat we doorgaan.. hoe moeilijk dat ook is. Dat we niet de handdoek in de ring gooien en opgeven.

Ergens heb ik ook niet meer de behoefte dat hij trots op me is of er voor mij is, want zo iemand hoeft niet trots op mij te zijn. Die heeft geen betekenis voor mij. De mensen die ik belangrijk vind, die wil ik dat trots op mij zijn. En dat zijn ze ook.

Ze hoort niet meer bij jou, dat klopt. Maar daar is een reden voor. En dat moet je niet vergeten. Er komt heus wel iemand die wel bij jou hoort... Die hoop moeten we houden.

Heel veel sterkte, Jaspera! We moeten doorgaan...gewoon doorgaan.

Liefs, Chriske

* When does the hurting stop.. *

Misschien rare titel. Toch wil ik je feliciteren met deze prestatie. Zelf zal je vooral de nasleep niet als een prestatie zien, maar het is er een voor jezelf. Bij alle grote dingen die je voor het eerst doet, hoort dit rotgevoel. Het voelt verschrikkelijk en je bent helemaal alleen op de wereld. Jij bent de marathon niet uit de weg gegaan uit angst voor dit gevoel.... Goed man!

Toch weet je zeker dat de volgende keer wanneer je iets dergelijks doet weer minder pijn zal doen. Op zo'n moment bezoek of bel ik wel 's wat vrienden. Helpt een beetje, maar zij kunnen natuurlijk niet vervangen wat je mist.

En ja, dan zie je ze nog in de auto ook. En ze kijkt naar je door de achteruit. Zij is ook niet gek en weet natuurlijk dat jij de marathon gelopen had. Haar gedachten waren bij jou op dat moment en diep vanbinnen was ze trots op je.

En jij.... Wees heel trots op jezelf!

Groetjes