Hallo,

Ik heb recent deze blog ontdekt en wou graag mijn verhaal hier eens neer schrijven in de hoop dat er nog mensen in dezelfde situatie zitten of zaten en hier weer bovenop zijn geraakt.

Ik heb een relatie achter de rug van 8 maanden. Het is nu sinds 3 maanden gedaan tussen ons en heb het daar echt enorm moeilijk mee. Het is de meest ellendige periode uit mijn leven en hoop dat het snel wat beter wordt.

Ik en mijn ex waren al 2jaar collega's van elkaar toen hij gevoelens kreeg voor mij. We kwamen zeer goed overeen en konden veel plezier maken samen. Vorige zomer trokken we enorm veel met elkaar op en groeiden we naar elkaar toe. Eind vorig jaar zijn we dan een koppel geworden. Het was een droom om mee samen te zijn. Hij had enorm veel moeite gedaan om mij te krijgen en ook in het begin deed hij enorm veel moeite voor ons! Na een maand of zes echter begon dit te minderen naar mijn gevoel. We kregen regelmatig eens ruzies (eigenlijk banale ruzies) omdat ik het gevoel had dat onze relatie niet meer op de eerste plaats kwam. Volgens hem zag ik spoken en was dat helemaal niet het geval maar bij mij kwam het wel zo over. Hij is met enorm veel bezig en heeft super veel hobby's. Op een bepaald moment in augustus waren er weer verschillende kleine irritaties en is het uitgeraakt. Hij had mij vlakaf gezegd dat hij me niet meer graag zag.Hij kon niet omgaan met het feit dat we die ruzies hadden. Dit terwijl hij mij een tiental dagen eerder nog had laten weten dat hij me super graag zag en zo gelukkig was met mij. Ik kon dan ook moeilijk aanvaarden dat zijn gevoelens zo plots waren om geslagen. De dagen die erop volgden had ik contact met hem en zei hij dat hij ergens toch wel hoopte dat het weer goed zou komen tussen ons maar dat ik hem wat tijd moest geven. Ik moet daar eerlijk in zijn, ik kon hem die tijd moeilijk geven. Voor mij was het enorm lastig om degene die je dood graag ziet en dagelijks hoort of ziet plots niet meer te contacteren.
De weken die erop volgden bleven weken in onzekerheid. Af en toe zag ik hem en spraken we af maar alles moest altijd van mijn kant komen. Het is ook regelmatig gebeurd dat we met elkaar in bed belandden en dat ik hem nadien een week niet meer hoorde of zag. Ik werd daar enorm kwaad om, voelde me gebruikt en verweet hem dat dan. Op die manier hadden we dan ook regelmatig serieuze ruzie tussendoor. Na een grote twee maand heeft hij dan toch beslist om er een definitief punt achter te zetten. De onzekerheid hield op voor mij maar ik ga momenteel door een hel. Ik mis hem enorm en zit met zoveel vragen. Ik zit ook met een enorm schuldgevoel. Vraag me af of ik zoals hij het zegt spoken zag en snel op mijn tenen getrapt ben of dat ik wel degelijk gelijk had dat onze relatie niet op de eerste plaats kwam. Ik heb echt schrik dat ik nooit nog iemand zal vinden waar ik me zo goed bij voelde en waar ik zo veel plezier mee kan maken. We gingen normaal nu deze periode 3 weken gaan rondtrekken in thailand en nadien samen wonen. De reis is niet kunnen doorgaan en hij is nu in zn eentje naar daar. Het is echt een klote periode voor mij. Ik voel me niets meer waard, heb totaal geen zin meer in het leven, kan niet eten, loopt continu te piekeren (had ik dit maar niet gedaan of juist wel gedaan) ... . Toch blijf ik nog hopen dat hij misschien veranderd van gedacht en me toch begint te missen. Maar stilaan begin ik ook wel te beseffen dat dit niet meer zal gebeuren. Het vervelende is dat ik hem op het werk nog moet zien. Dit zal hopelijk niet zo frequent zijn maar zou hem liefst van al nergens meer tegen het lijf lopen ...

Zijn er nog mensen die door dergenlijk hel gegaan zijn en zich ondertussen al beter voelen?

Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal