Niet meer kunnen slapen...
ik wil dat de gedachten verdwijnen uit mijn hoofd.De pijn uit mijn hart....Ik wilde dat het al wat verder in de tijd was...En waarom weer pijn? Ik wist het vanaf dag 1 dat ik begon met de relatie.
Dom? dat zeker, maar ik ging voor de passie het avontuur, en later voor zijn liefde die mij afhankelijk maakte van hem, ik adoreerde hem, had hem door,liet hem in die waan, maar hield daardoor nog meer van hem. Misschien wel omdat ik wist dat het niet zou duren, misschien wel meer omdat ik wilde vechten voor zijn liefde. Maar ook omdat ik zijn bevestiging nodig had, keer op keer.. Al zijn mooie woorden om mij voor zich te winnen...
En misschien heb ik die liefde kapot gemaakt om zo door te gaan, met hem bewijzen dat mijn liefde puur en oprecht was en dat wij echt bij elkaar hoorden!
En hij controlefreak, bleef zoeken naar fouten en gebreken, met een vergrootglas.. die ik op mijn beurt bleef veranderen voor de liefde...Wat achterlijk.. ik moet nu eigenlijk helemaal geen verdriet voelen maar bevrijding om van zo'n grote last af te zijn... maar ik verwarde die controle met liefde.
Maar die bevrijding voel ik ( nog ) niet... ik heb zo'n pijn, en mis hem, zijn stem, zijn liefkozingen, zijn geur, zijn lichaam, zijn altijd zijnde aandacht...En die is niet meer...

Ik ben in een afkickproces, en jammergenoeg heb ik hem toch nog twee keer een smsje gestuurd om hem mijn liefde te bewijzen, en te vragen om uitleg, omdat hij een soort open einde maakte aan onze relatie, een paar dagen geleden. Via een mailtje en vervolgens is verdwenen...??? Mij zomaar monddood heeft achtergelaten, precies zoals hij wil...Geen tegencommentaar van zijn opinie, mits gegrond en bewezen, het liefst.
Maar hij was zo lief en zacht ook, gevoelig en angstig( vandaar die altijd durende controle) en hij ging voor onze liefde, totdat het moment kwam dat ik er ook helemaal echt voor ging, toen kon hij toch niet meer.
Hij heeft nl nog een andere relatie! Die hij allang wilde beindigen, maar het toch nog nooit heeft kunnen doen. En , cliche, een relatie aanging met mij...en ik cliche, hem geloofde en alles voor hem opzij zette, voor de LIEFDE!
Ik wilde hem geloven, ik wilde het bewijzen aan mijzelf, aan hem, aan de buitenwereld, dat hij oprecht en eerlijk was, ondanks het bedrog.
In het begin bleef ik heel dicht bij mijzelf, was zo verliefd op hem, maar verloor de realiteit niet uit het oog, zei hem nooit te kunnen vertrouwen: wat hij nu deed, zou hij ook mij weer kunnen aandoen.Toch? Nee, zei hij dan, hij was niet zo, hij is trouw en zou nooit zoiets doen.
Vaak zuchtte ik, o, had ik je maar wat later leren kennen, als je relatie al afgelopen zou zijn... Maar hij altijd weer nee, nee, nee, nee, dit is goed op dit moment, heb nog een beetje geduld.
Precies zo, als ik een time out wilde, meestal voor hem, omdat ik zag dat hij niet meer kon, dat dubbelleven vol te houden. Maar ook dat wilde hij niet.
Elke dag hadden we contact. Van s'morgensvroeg tot diep in de nacht op de chat!
Uitgeput raakte ik er ook van. Sliep nog weinig en leefde van smsje naar telefoontje en van bezoekje naar afspraakje en zo voort. Elk weekend kwam hij hier: tot 7 uur s'morgens, dan vertrok hij weer heimelijk terug naar huis. Soms al gedouched, niet ruikend naar rook of een andere uitgaans lucht, nee altijd schoon en fris met de geur van liefde om hem heen.
Ook door de week zagen we elkaar regelmatig, als hij ging trainen in de fitness, dat deden we vaak hier thuis..

Maar toen ik een huisje vond voor hem( het zou nog een tijdje duren voordat het vrij zou komen),toen begon het water aan zijn lippen te stijgen.Hij zou haar nl verlaten als hij een eigen woning zou hebben. En ergens provoceerde ik hem. "Zo, nu kan je met je eigen leven gaan beginnen"! En ergens ook provoceerde ik onze relatie; ik wilde weten of hij het echt zou doen of niet.. Want tot dan had hij gezegd: "als ik een huis heb dan schiet ik de kogel door de kerk"!
maar wat er gebeurde was dat hij steeds meer op alle slakken zout begon te leggen, Steeds meer deed ik fout in zijn ogen. Ik zei hem wel eens , als je zo zoekt naar gebreken bij mij: je mag het ook gewoon uitmaken hoor, dat gaat veel sneller! Maar dan weer was hij het daar natuurlijk niet mee eens. Nee, uit de naam der liefde wilde hij alles weten en als ik echt met hem wilde zijn en met hem zou willen leven, dan zou ik moeten veranderen! Van extraverte meid, naar een stille introverte dame. Die niets zonder overleg zou ondernemen...
En sneu genoeg zag ik zijn onmacht om met de situatie om te gaan. Zijn angst de controle te veliezen, over mij, over zijn leven daar. Toch bleef ik weer geduldig aan de zijlijn wachten, observeren , kijken hoe hij zich draaide en manipuleerde, beloftes omdraaide, de mooie woorden die gezegd waren ontkrachtte.. Alles, en ik bleef hem bewijzen dat ik daar nog steeds als een rots stond! dat je op mijn liefde een huis zou kunnen bouwen: precies zoals hij mij in het begin van de relatie heeft gezegd. En steeds weer lukte het hem niet om mij te laten struikelen en zo een smoes te hebben om van mij af te geraken! Want dat voelde ik meer en meer onder alles door ..
Vreselijk, wat een rot gevoel, wat een vernedering. En waarom laat je dit bij jezelf toe? Daar zou ik eens voor in therapie moeten gaan. Waarom heb ik niet veel eerder gestopt en voor mijzelf gekozen? Waarom wilde ik dit? Terwijl ik het afschuw om te liegen en bedriegn.
Ook dat wist hij: ik zou nooit zijn relatie beschamen of beschadigen. Nooit heb ik hem in een moeilijk parket gebracht! Uit respect voor haar! Ik wil niet dat zij pijn lijdt.
Maar toen hij vorige week ziek werd, toen veranderde de hele boel! Toevallig had ik net die week daarvoor een telefoonnr gekregen van zijn vriend. Die mocht ik in nood gevallen bellen.
Hij werd ziek en bleef thuis van zijn werk. Okee, niets aan de hand. Eigenlijk vond ik het wel even heerlijk. Hij stuurde maar 1 smsje op een dag, en ik was vrij , ging lekker trainen, deed hele stoere dingen, die ik aan hem wilde laten zien( een auto gekocht..3e hands hoor..)en wilde hem daarmee verrassen.
Maar op maandag belde hij 2 minuten. Om te zeggen dat hij zo ontzettend ziek was, klonk super moe en uitgeput. Hij zou vrijdag naar Amerika voor een bezoekje...
vervolgens hoorde ik niets meer van hem. Werd steeds bezorgder en vroeg mij af of hij niet dood en dood ziek was en voelde me boven alles machteloos, en misschien ook gefrustreerd, omdat zij daar voor hem aan het zorgen was en ik niets kon doen.
Toen hij na twee dagen nog niets van zich liet horen , heb ik zijn vriend gebeld. Prima jongen, die weet van onze relatie. Onbewust denk ik, wist ik dat hij dit niet goed zou vinden...hij verliest zo de controle...maar ja, ik wilde weten of hij niet naar het ziekenhuis was, etc. Bovendien, als je 24 u per dag contact hebt, en dan opeens helemaal niets meer...Echt helemaal niets meer, dan ga je toch ook andere dingen denken. In het begin was het dus nog ok, 1 smsje per dag...mar later helemaal niets...?
Het was ook een soort blijk van liefde. Ik had hem hiervoor wel eerst mailtjes gestuurd. Alles wat veilig was had ik eerst gedaan. Maar geen reactie meer.
Nou, de volgende dag nadat ik zijn vriend had gesproken, lag er een mailtje hier, met dat ik hem controleer en zijn moeder niet ben, furieus dat ik zijn vriend heb gebeld.
Ik ben kortzichtig en heb een gering redeneringsvermogen. Kan niet doordenken en ben ook niet rijp.... Hij wist niet of dit opgelost kon worden...en bedankt mij voor mijn zorgen.

Dit is het hele verhaal van anderhalf jaar.
Ik ben boos op mijzelf dat ik het zover heb laten komen.
dat ik nog zolang bleef geloven in die pure passie en liefde die in het begin was. Ik ben boos dat ik zijn controle over mij verwar met liefde.
Ik ben boos opmijzelf dat ik hem zover heb gevolgd.

In zijn mail schreef hij ook dat ik niets mocht doen, niets.
Nee, dat heb ik niet gedaan. Ik was zo boos om zijn reactie en heb hem een sms gestuurd met de mededeling dat ik het betreur dat hij op deze manier afscheid neemt. En dat ik nog wel zal bellen voor een afspraak...Ik wil niet dat hij voor mij bepaald wat, wanneer en hoe... Ik ben veel te ver gegaan.
Maar het ergste van alles vind ik dat ik zo'n pijn heb toch. ik hou nog steeds van hem. Nu staat het hier allemaal zo zwart wit en lelijk.
hij was ook lief en bezorgd om mij, wilde altijd het beste voor mij en de kinderen( ik heb 2 kinderen). Maar hij heeft mijn kinderen in al die tijd maar 1 of twee keer gezien. We hielden dat echt gescheiden.(voorgevoel??)

Nu brandt het in mijn lijf, ik verlang naar hem intens, ik verlang naar zijn liefkozingen, ik wil nog met hem praten..
Ik heb pijn om alles wat als een kaartenhuis in elkaar is gevallen, de droom die als een zeepbel was.. We pasten ook zo goed bij elkaar..lijfelijk dan, maar ook op de manier waarop we leven: Hielden van dansen en gingen uit samen.Daar heb ik hem ontmoet. Hij komt uit latijns amerika, en ik heb daar gewoond... hebben geen van beiden ooit gerookt of alcohol gedronken, zijn vegetarier. Houden niet van al te zweverige geitewollensokken dingen... Trainen veel in de fitness...Ik had nog nooit iemand gezien die zo goed bij mij paste. En ik heb ook nog nooit zo'n intense liefde gehad en gevoeld die zo voor mij ging, en nu, toch ook weer niet! Zoveel aandacht had ik nooit in mijn leven gehad. Ook alles wat hij bij mij naar boven heeft gebracht is fantastisch, ik heb dingen ontdekt waarvan ik het bestaan niet wist. Hij is ook op zijn manier heel bijzonder!
Maar nu lijkt het toch echt, wat ik al een tijdje voorvoelde. Hij kon het niet meer volhouden. Al die beloften dat hij anders was en geen leugenaar of lafaard...

Ik slaap niet en droom zoveel. En daarna word ik wakker met een schreeuwende pijn in mijn ziel.. Waarom? Waarom is het niet gelukt? Waar ging het fout? Ik had er nooit aan moeten beginnen. Had meteen moeten stoppen toen ik het wist.. hem niet moeten geloven, hem niet moeten vertrouwen...
Ik wilde deze pijn niet nog eens voelen. Die heb ik al vaker gevoeld... het lijkt nu ook of alle pijn uit het hele verleden weer boven komt, de pijn van alle verliezen die je hebt geleden...
Maar ook die andere kant...dit moest gewoon gebeuren, hij zou niet veranderen.Niet als ik zijn leegte blijf opvullen door met hem te zijn..
Soms wil ik alle brieven die wij elkaar schreven bij hem door de brievenbus gooien. Hij komt hier zo lekker vanaf, en gaat daar gewoon weer door. Zij weet van niets....Wraak...zoete wraak...

En ik zit hier met een enorm gebroken hart en mis hem en vraag mij af of hij mij echt op het laatst zo heeft gehaat dat hij het nu volhoud om dus geen contact meer te hebben. Waar is de liefed gebleven? Als je echt van iemand houdt dan ga je ervoor, toch?
dan denk ik weer: als we echt bij elkaar zouden horen, dan komt onze tijd nog en moet ik hem helemaal loslaten. Tot hij kan voelen hoe het werkelijk was en zich niet opgejaagd voelt door een woning of mij...
En als dat niet zo is, dan weet ik dat ook gelijk...Ik wil hoop, maar ik wil ook duidelijkheid. Waarom durven mannen zo slecht te zeggen dat het uit is, echt uit en over? Sorry hoor mannen, die niet zo zijn, ik val denk ik toch op hele zwakke mannetjes...????
En toch heb ik hem gisteren weer een smsje gestuurd s'nachts, bang dat hij mij zou vergeten, onze liefde, of hij mij de dingen nog wil uitleggen, vanuit de liefde die geweest is.
Daarna, de volgende dag heb ik spijt, want weet dat hij weet dat ik verdriet en pijn heb, en hij laat vervolgens nog steeds niets van zich horen.
Vandaar dat ik hier ben komen kijken. Ik wil niet aan hem denken, ik wil verder. Het troost mij dat er op dit moment meer mensen zijn met een gebroken hart...ik ben niet alleen.
Ik zou een cursus willen wat moet je doen met een gebroken hart, zonder jezelf schade aan te brengn.
Het liefst blijf ik in bed, maar ga trainen, ren het hele bos rond en jank me dan suf. In de fitness doe ik een soort mantra's om mijzelf te hersenspoelen, dat ik er heus ook zelf mag zijn en het ook heus waard ben dat er iemand is die van mij houdt en voor mij kan gaan, echt gaan... Probeer aardig te zijn met mijn kinderen en mij zoveel mogelijk op het moment te richten.
Nu ben ik hiermee bezig, nu. Niet denken aan wat was of al die dromen. Maar soms wil ik huilen en huilen en huilen en nooit meer stoppen om alles wat was om alles wat ik niet meer heb...
Het is nog maar drie dagen geleden na zijn mail...
En ik schaam mij zo...het is mijn eigen schuld...een gebonden man...wie begint daaraan??? alleen domme mensen, kortzichtige mensen zonder redenering..mensen zonder doordenkend vermogen..onrijpe mensen...om hemzelf te citeren.
Mijn eigen schuld. dan moet je die pijn maar dragen ook... Ik schaam mij om erover te praten met anderen; zie je wel: we hadden je toch gewaarschuwd.... Eigen schuld...