ik weet niet goed hoe te beginnen of als ik dit wel zou schrijven. het is allemaal nog zo recent en ik weet niet hoe het allemaal zal aflopen of wat er nu gaat gebeuren.. zucht..
laat mij gewoon beginnen met het begin.
zo een vier maand geleden heb ik een jongen leren kennen, een vriend van een vriend. ik had hem nog nooit in levende lijve gezien maar dat interesseerde mij nog niet echt want ik kon alleen maar goed met hem praten, op msn.
stilaan kwamen er gevoelens, en meer en meer. ik verlangde naar hem, om bij hem te zijn, om hem te kussen, om echt van hem te houden. onze eerste ontmoeting was een droom, die dag werd ook de eerste dag van onze relatie. het ging allemaal zo vlug maar ik genoot er van, toch zolang ik bij hem was. eenmaal zonder hem brak er paniek uit, ik twijfelde of hij wel oprecht was, of ik wel goed genoeg voor hem was,... ik kon er met mijn hoofd niet bij dat ook hij verliefd op mij was geworden zonder mij ooit te zien, en er dan ook voor besliste om met mij verder te gaan na mij eenmaal te ontmoeten. paar dagen later volgde onze tweede ontmoeting, en ook die was een droom. ik hield echt van hem, kon niet stoppen met aan hem te denken, geen andere man kon mijn aandacht af leiden, HE WAS THE ONE. tot na onze derde ontmoeting...
de dag zelf liep perfect, we genoten intens van elkaar en het voelde aan alsof we elkaar nooit zouden loslaten. maar die avond wilde hij mij spreken, op computer uiteraard want hij woonde niet echt bij de deur. je moet weten dat we allebei nog redelijk jong zijn en nog beiden bij onze ouders wonen.
hij vertelde me dat zijn ouders nooit van onze relatie mochten afweten, wat ik heel raar vond. zijn ouders en familie zijn namelijk van turkse afkomst maar wonen al jaren in belgië. hun geloof is voor hen prioriteit, en het feit dat ze Chaldeen zijn (Christenen uit Turkije) is voor hen het allerbelangrijkste en dat willen ze in stand houden. het is een verplichting voor iedere Chaldeen om met een Chaldeense vrouw te trouwen.
wat ik uiteraard niet ben!
dat kwam aan als een slag in mijn gezicht, zoiets had ik niet zien aankomen.
het kwam er dus op neer dat we geen toekomst verder hadden. hij had het mij niet eerder durven vertellen uit angst dat ik geen contact meer met hem zou willen.
mijn verdriet was emmens maar toch wou ik onze relatie nog een kans geven, ik wou hem blijven zien, hem steunen in de tijd die ons nog reste om bij elkaar te zijn.
alles was voor hem ook verwarrend want hij kon niet kiezen tussen mij en zijn familie.
als zijn familie te weten zou komen dat hij met mij een relatie had, zouden ze enorm ontgoochelt in hem zijn en hem verstoten.
sinds hij mij dit allemaal heeft verteld heb ik hem niet meer terug gezien, dat is nu bijna een week geleden.
gisteren vroeg hij mij of dat ik het nog zag zitten tussen ons. hij gaf een vermoeide indruk, alsof hij me wilde zeggen dat hij zijn hele leven niet op het spel wil zetten voor mij.
hij WIL wel een leven met mij, maar het is gewoon niet mogelijk.
wat moet ik nu doen? als ik mijn hart volg wil ik alleen maar bij hem zijn, wij alleen tegen de rest van de wereld.
realistisch blijven vind hij dan weer belangrijker, is dat dan een teken dat hij mij niet genoeg graag ziet?
misschien lijkt dit verhaal niet zo erg vanuit jullie standpunt, maar ik ga er voorlopig aan kapot...
het is de tweede keer in mijn korte leven dat ik de liefde van mijn leven verlies.
eerst komt zelfmoord tussen mij en mijn vriend, en nu een geloof!
ik zie het allemaal niet meer zitten.