Hallo,

Al eens eerder een verhaal hier gepost, en nu helaas "moet" ik weer hier wat neer zetten. Ik ben helemaal kapot..

September 2014 leerde we elkaar kennen, het was meteen liefde en week later hadden we al een relatie. Meteen stapelgek op elkaar, beide hadden dit nog nooit eerder zo gevoeld. Echter werd ik al na 3 weken zwanger, grote schok en onze eigen "fout" maar we waren zo gek op elkaar, het voelde zo goed dat we besloten ervoor te gaan.

Ik heb mijn leven compleet voor hem opgegeven, raakte mijn baan kwijt, zei mijn huis op (85km) bij hem vandaan, en ging bij hem in het dorp wonen. Tijdens de hele zwangerschap merkte ik wel wat ik wat slechter in mijn vel begon te zitten, en kon ik moeilijk praten over mijn gevoelens en was ik vaak chagerijnig omdat ik alles maar op kropte. Dit had ook zijn uitwerking op hem. Wel had ik het idee dat we steeds meer naar elkaar toegroeide, we hadden zo'n hechte band en een ontzettend fijne relatie. Wij waren gewoon gemaakt voor elkaar..

Toen de kleine inmiddels geboren was viel ik in een nog dieper dal, begon apart te slapen, ging 's avonds vroeg naar boven, ik had continu gevechten in mijn hoofd. Mijn hart wilde mijn vriend, knuffelen, kussen.. Ik miste hem zo, maar mijn hoofd was boos en negatief en zorgde ervoor dat ik onbewust afstand van hem nam.
Uiteindelijk zag ik in dat ik het niet meer alleen ging redden, ik kon hier niet alleen uit komen, overal hulp gevraagd maar kreeg steeds maar gesprekken bij een psycholoog van 1 x in de 2 weken, het was niet genoeg.

Uit wanhoop en omdat we weer is ruzie hadden heb ik toen een overdosis medicijnen genomen, ik wist dat mijn vriend hulp zou inschakelen en dat ik het zou overleven, een schreeuw om hulp.

Ik werd opgenomen en kreeg eindelijk hulp, ik vond weer kracht en mezelf terug. En eindelijk kon ik alles weer positief in zien en had zin in de toekomst met mijn verse gezinnetje. Ook wilde ik op alle mogelijke manieren de verwaarloosde maanden richting mijn vriend goedmaken... Maar helaas, hij was al op gevochten, hij was al langer niet gelukkig, en mijn poging was de druppel.

Hij zegt nu dat hij kapot en op is, zich verwaarloosd voelt en niet meer kan. Hij kan alleen maar naar mijn slechte dingen kijken, de dingen die ik hem heb aangedaan.. Alle mooie, lieve dingen vallen in het niet bij hem, hij ziet ze niet meer. Ook zegt hij steeds dat het op dit moment zo is, en dat het over een tijdje anders kan zijn, maar voor nu kan hij gewoon niet met mij verder en ziet hij geen toekomst.

Ik ben helemaal op, gebroken en kapot. Ik heb een mannetje van amper 5 maanden oud, en ik zit bij mijn moeder in. Ik kan alleen maar denken aan hoe sterk koppel wij waren, of wat ik dacht te zijn.. Ergens heb ik nog een sprankje hoop dat hij ons nog gaat missen, dat hij zijn gevoelens nog kan vinden. Ik wil keihard voor hem vechten, maar hij wil nu alleen maar rust en geen contact, hij is in de war.

Het moeilijk is ook, dat vooral zijn moeder inmiddels een uitgesproken mening over me heeft en me compleet zwart maakt bij hem en de familie. Dit beïnvloed hem ook heel erg, en ik heb het gevoel alsof ik aan een dood paard trek.

Maar ik kan gewoon niet opgeven, ik ben radeloos en heb zoveel pijn. Het idee dat hij straks met iemand anders een ander gezinnetje opstart maakt me misselijk. Hij was en is mijn ware grote liefde, degene waar ik oud mee wil worden, en tot een aantal weken geleden sprak hij dit zelf ook nog uit.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, ik kan het gewoon maar niet accepteren dat ik mijn grootste liefde kwijt ben. We hebben nu alleen contact over onze zoon, verder laat ik hem met rust... Maar ik mis hem zo ontzettend erg, ik ga hier zo aan onderdoor

Help...