Al meer dan een jaar uit elkaar en onlangs officieel gescheiden. Zit nu alleen op mijn flatje. Ik wordt gek. De pijn door het verdriet is soms niet te harden. Een jaar terug vertelde ze mij dat ze zich al jaren aan mij ergert. Ik doe niks zegt ze. Terwijl ik het idee had dat ik me kapowerkte voor mijn gezin. Blijkbaar was het te erg dat als ze in de ochtend beneden kwam dat mijn glas nog op de salontafel stond er er kruimels in de gootsteen lagen. Maar de verwijten werden steeds erger. De seks hoefde wat haar betreft al jaren niet meer. Ze was blij als ik weg ging. Ik was een loser. Noem maar op. Dit alles ging wat haar betreft als 6 jaar terug.
Leuk om te horen als je oudste kind 6 is en de jongste 3 op dat moment. Ik was gebroken. Maar ook toen kwam de sneer er nog overheen dat mijn tranen haar koud lieten.
Altijd heb ik gevoeld dat de relatie na de geboorte van mijn oudste kind anders was geworden. Ze was veranderd zei ze dan. Ik telde niet meer mee zo voelde het, maar dat was mijn verbeelding zei ze.
De eerste 3 jaren waren geweldig. Toen ik haar had leren kennen was ze onzeker ze had problemen zo bleek al snel. Avonden heb ik met haar gesproken, haar naar een maatschappelijk werker gestuurd. En uiteindelijk herwon ze haar zelfvetrouwen, Dankzij mij zei ze altijd. Iedereen zag dat ze opfleurde. Dat heb ik aan hem te danken was haar antwoord. Altijd wilde ze bij mij zijn. We deden alles samen. Tot mijn eerste geboren werd. Ik heb nog jaren gedacht dat het wel weer over zou gaan. Het tweede kind kwam, ik was zo gelukkig. Maar nu moest ik dus horen dat haar ergernis er toen al was. Alles kapot.
Ik ben toen even een nacht van huis geweest, want ik trok het niet meer. De volgende ochtend was ik terug om de kinderen naar school te kunnen brengen. Toen kwam ze naar buiten er vertelde dat we moesten praten. Dat hebben we die avond gedaan. Ze barste in huilen uit en zei dat niemand van haar hield. Ik niet de kinderem niet. Niemand. Ik was even verbaasd. Ik vroeg wat het probleem nu was, ik zoals ze de vorige avond nog zei of had ze zelf problemen? Ik heb een probleem huilde ze. Ik zei dat we daar wel uit zouden komen. Ik zou haar helpen.
Vervolgens ben ik een week of 5 compleet genegeerd in huis. Ik snapte er niks meer van. Toen kwam het bericht dat ze wilde scheiden en begonnen de verwijten opnieuw. Dit keer waren ze nog kwetsender. Tot op het bot ben ik gekrenkt en beledigd.
Ik storte helemaal in. Paniek aanvallen, ik was geheel de weg kwijt. Besloten mezelf op te laten nemen (ben er niet trots op dit te zeggen), want ik had gekke dingen kunnen doen. Uiteraard niet richting haar of de kinderen, maar mezelf, laat dat duidelijk zijn. Na een dag of 5 kalmeerde ik iets. Ik ben toen even bij mijn ouders ingetrokken. Echter als snel merkte ik dat ik moeite moest doen mijn kinderen nog te kunnen zien. De vakantie die slecht een paar weken daarvoor, voor ons allemaal, nog hadden geboekt mochten ze niet mee. Terwijl ze eerder had gezegd dat ik ze mee mocht nemen en dat we ook alles netjes zouden regelen. Allebei de kinderen 50%. Maar dat werd nu in rap tempo anders.
Toen ondekte ik ook bijna 100 telefoontjes naar een collega van haar., waar ik niets van wist. Ik overleg met vrienden en familie heb ik toen besloten een laatste poging gedaan om de boel te redden en ben terug naar huis gegaan. Ik wilde praten en als dat niet zou helpen was ik in ieder geval thuis bij mijn kindjes. Dan zouden we rustig kunnen bespreken wat we gingen doen en rustig naar de scheiding toe werken.
Toen ik nog geen 10 seconden binnen was werd mij al duidelijk dat er geen redden meer aan was. In no time waren er ook twee schoonzussen binnen. Ik werd uitgemaakt voor alles wat lelijk was. ""Zo loser hebben ze je weer naar buiten gelaten! Slik je nog pilletjes om kalm te blijven, ik heb ze niet nodig hoor! Jij kan helemaal niks jongen helmaal niks. Loser. een loser ben je". Dat ging maar door. "Jij gaat er uit jongen daar zorg ik wel voor. Jij gaat er uit". Tuurlijk werd ik boos en heb ik ook wel wat gezegd, maar ik was eigenlijk volkomen uit het veld geslagen! later op de avond stond ik buiten even te roken en kwam mijn schoonzus zeggen dat ze best kon begrijpen dat ik terug naar huis kwam. "Je wil bij je kinderen zijn hé?"
De volgende ochtend zei: zullen we dan maar gewoon doen tegen elkaar tot aan de scheiding. Graag zei ik. Maar de volgende dag kwam er een brief van haar advocaat binnen. Ik wist helemaal niet dat de scheiding al was aangevraagd. Ik zou mijn huis uit gezet gaan worden, mijn kinderen zouden naar de moeder moeten. Ik mocht de woning niet meer in en ik moest veel geld betalen.
Van schrik ben ik ook snel naar een advocaat gegaan. Twee weken later was de zitting al. Wat een hel! Om daar je vrouw te horen zeggen wat ze wil. Ik mocht de kinderen nog 4 uur in de twee weken zien. Ze mochten niet blijven slapen bij papa. Ik moest het huis uit en de toegang werd mij ontzegt. Ik dacht dat ik gek werd. Ze werd door de rechter toch redelijk op haar nummer gezet. Twee weken later de uitspraak. Een overwinning voor mij, voor zover je daar in zo'n situatie over kan spreken. De kinderen bleven in het huis en wij moesten om de week er in er uit. Yes, ik ben nog steeds bij mijn kinderen, dacht ik. De regeling zou over 6 weken ingaan
Drie dagen na de uitspraak kwam ze vragen of toch niet met z'n vieren in het huis konden blijven. Nee, zei ik toen. Jij wilde mij weg hebben. Ik mag van jou de kinderen nog 4 uur in twee weken. Wat denk jij. Nee ga jij ook de pijn van je beslissing voelen. Je moet om de week de woning verlaten. Haar reactie;"Ik hoop dat je je dood rijdt".
Uiteraard kwam ze met een verweerschrift, waarin ik als vader helamaal kapot gemaakt werd. Ik zou nooit naar mijn kinderen hebben omgekeken. Ik was een ras egoist. Ik had geen opvoedkundeige kwaliteiten en kon niet voor de kinderen zorgen. Als ik ze een week had gehad waren ze oververmoeid en smerig. Ze zouden ook steeds aangeven niet bij papa te willen zijn. Enz, enz.
Ik reageerde met mijn advocaat: Ik wil een co-ouderschap.
In die zes weken waarin we dus nog met z'n vieren in huis waren (ik was zoveel mogelijk weg) werd ik onophudelijk gepest. Iedereen zei niet reageren, vooral niet reageren. Koken deed ze niet voor mij. Als we met het hele gezin in de huiskamer waren kwamer er 3 botrden op tafel. Ik kreeg niet. Mijn kinderen vroegen daar natuurlijk wel naar?!
Alles in huis werd verstopt. De foto van mijn ouders werd om gegooid, Cadeaus van mijn zuster in de vuilnisbak gegooid. Als ik naar het toilet ging werd die elke demonstratief schoongemaakt. Mijn tandeborstel werd uit het bekertje verwijderd, Mijn kleren op de grond gegoooid, en ga zo maar door.

Uiteindelijk, om het verhaal af te sluiten, is het toch op een co-ouderschap uitgedraait. God zij dank!!

Maar alles is zo snel, zo zonder een woord uitleg, zo bruut gegaan, zo ...........plotsklap alles weg. Ik kan het nog niet beseffen. Nog niet geloven. Dat iemand waar je zo veel van houd, zo kan doen.....uit het niks. Ze haat mij. Ze haat mij.
Ik leef nu van week naar week. Als ik mijn kinderen zie verzacht dat veel van de pijn. Maar ik heb ondanks alles soms nog last van huilbuien. Wat moet ik beginnen???