Na een hele vervelende en slechte relatie van bijna 8 jaar was ik eindelijk zo sterk om er een punt achter te zetten, omdat ik er helemaal aan onderdoor ging en volledig leeggezogen ben. Dit is nu zo'n 3 weken geleden. Ik ben zo'n type vrouw die veel te veel in de liefde investeert, zelfs tegen beter weten in en daardoor cijfer ik mezelf totaal weg en offer ik mezelf helemaal op. Hij kleineerde me, had nooit tijd (behalve als het HEM uitkwam), andere dingen waren altijd belangrijker en gingen altijd voor. Ik kwam meestal pas ergens op de 5e plaats ofzo. Hij "ging" ook nooit echt voor mij, nam het altijd op voor zijn ouders, bij wie hij op hetzelfde terrein woont. Zijn moeder heeft (en doet dat nog steeds) hem verschrikkelijk verwend, altijd al en daardoor denkt hij dat alles altijd om hem draait en dat alleen hij echt belangrijk is. Zijn moeder doet zijn was, kookt zijn eten, smeert zijn brood, doet de boodschappen etc.. Hij is dus ook nog eens verschrikkelijk onzelfstandig (ik moest ook altijd alles doen, hij stak nooit een poot uit). We hebben het hier dan over een man van 42 jaar die verschrikkelijk ego?ɬØstisch is. We zijn 1,5 jaar geleden uit elkaar gegaan, op zijn verzoek, maar we kwamen maar niet los van elkaar en hebben het verleden jaar weer geprobeerd, zij het dan in gescheiden huizen (LAT-relatie). Maar in november wilde hij weer rust, hij wist het weer niet en daar zat ik weer alleen. Hij kleineerde me altijd, mishandelde me geestelijk, had nooit iets voor me over en de liefde was eigenlijk éénrichtings verkeer van mijn kant dan. Eind november stond hij weer op de stoep want hij had zo'n spijt. Ik heb hem toen bij mij in huis genomen, omdat hij los wilde komen van zijn ouders (moeder). In januari begon alles weer van voren af aan, hij wilde eigenlijk alleen nog maar vriendschap en verder niets. Dat ik dat niet kan, omdat ik dat moeilijk vind, snapt hij niet. Inmiddels heb ik er dus een punt achter gezet, omdat ik weet dat ik met deze man toch geen toekomst heb, hij wil gewoon doen waar hij zin in heeft en als het hem uitkomt dan heeft ie tijd en dat is echt heeeeel weinig. Alles in zijn leven draait om zijn hobby (auto's) en daardoor zijn al zijn andere relaties (7) ook gestrand. Hij is geen man voor een relatie, voelt zich gauw beklemd, maar wil iedere keer toch weer wel een relatie, die dan weer eindigt door zijn ego?ɬØstische gedrag. Eindelijk werkte mijn verstand eens i.p.v. mijn gevoel. Hij wilde contact houden, maar ik heb gezegd dat ik dat niet wil om alles beter te kunnen verwerken en om los van hem te komen. Dus contact hebben we niet meer. Ik vind het moeilijk dat ik hem niet meer spreek van de ene op de andere dag, maar ik weet dat dat waarschijnlijk het beste is, want als ik contact blijf houden dan kom ik niet van hem los. Ik zit nu in een groepstherapie omdat mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen helemaal weg zijn. Ik wil weer sterk worden, maar ik heb er zo'n moeite mee om mijn leven weer op de rails te krijgen. Wij deden zomers altijd leuke dingen (dat was dan ook het enige) i.v.m. die auto van hem en dat zal ik best missen. Ik heb er zo'n moeite mee en verdriet van dat ik zoveel heb ge?ɬØnvesteerd (zelfs ten koste van mezelf) en dat het helemaal niets geholpen heeft, omdat hij toch nooit zal veranderen. Ik onderneem wel dingen en ik heb mijn werk, maar leuk is anders. Ik weet dat ik de tijd moet nemen om dit te verwerken, want het zit nog iedere dag in mijn hoofd en weer sterk moet worden, maar ik vind er in mijn eentje eigenlijk niets aan. Hoe hebben jullie dat gedaan?

PS: lijkt misschien dat ik hier geen verdriet van heb, maar dat heb ik wel, ondanks dat het zo'n slechte relatie was.

Groetjes,
Karina.