My Story

afbeelding van MissMousse

Ze zeggen dat schrijven over je gevoelens helpt, dus kan ik het evengoed delen met lotgenoten. Het is vandaag precies een week geleden dat mijn vriend onverwachts vertelde dat het niet veel zin meer had om verder te gaan met onze relatie. Toen ik vroeg om erover te praten, zei hij dat het niet veel zin had, omdat voor hij er onlangs achter was gekomen dat voor hem de vlam aan het doven was. We waren slechts een paar maanden samen, dus voor velen onder jullie die jarenlange relaties achter de rug hebben, zal dit wel banaal en onbelangrijk klinken. Maar is het niet mogelijk dat je sinds dag één het gevoel hebt: dit is "het" helemaal, ik ben mijn "the one" tegengekomen. Ik ben ook geen puber meer, heb zelf al het één en ander meegemaakt, maar dit voelt zo anders... We hebben elkaar leren kennen via internet. Eerst een dikke maand elke avond uren gechat over alles en nog wat en, wat mij onmogelijk leek, het klikte op alle vlakken. We dachten over alles precies hetzelfde, of we één persoon waren, bizar! Dus na vijf weken heb ik ingestemd met een afspraak, totaal tegen mijn principes, maar ik had zoiets van: wat als ik een kans verkijk? En rara, het werd een fantastische dag, we waren van twaalf uur 's middags tot twaalf uur 's avonds samen zonder één verveeld moment. Dat weekend spraken we af en vanaf dat moment waren we een koppel. Hij wou mij elke dag zien, wat ook nieuw was voor mij, maar ik vond het helemaal geweldig. Na drie weken gingen we samen op vakantie, de ultieme test, maar ook dat was weer fantastisch. Vanaf dag één woonden we dus zowat samen, ik heb op die paar maanden tijd amper een keer of vijf thuis geslapen denk ik. En dan opeens boem baf, de grond onder je voeten uit. Voor mij is hij echt mijn "soulmate", hoewel ik daar vroeger nooit in geloofde. En het maakt me triest dat hij ondanks zo'n geweldige start, zomaar van de ene op de andere dag toegeeft aan een gevoel van afnemende passie. Op vrijdagavond hadden we nog een gesprek waarin we kleine ergernissen over elkaar bespraken, en dat verliep zo goed dat we het afsloten op een ongelooflijk mooie intieme manier (jullie begrijpen wel wat ik bedoel). Als ik hem er nu mee confronteer waarom hij het die vrijdag niet verteld heeft, zegt hij dat hij toen zo ver nog niet was, dat hij toen juist een heel goed gevoel had. Maar 's anderendaags kreeg hij weer een "slecht" gevoel en was hij zo ontgoocheld in zichzelf dat hij erin verstikte en het die avond niet meer aankon.
Ik heb hem toen 's anderendaags een mail gestuurd met al mijn gevoelens en emoties, omdat ik de avond ervoor zo in shock was dat ik geen woord kon uitbrengen, ik kon zelfs niet wenen, en sindsdien doe ik niet anders. Hij heeft me heel beleefd op mijn mail geantwoord en nog eens uitgelegd dat het voor hem geen zin heeft van te rekken en uit te stellen als voor hem duidelijk is dat het niet iets is dat tot het einde des levens zal duren. Hij zegt dat hij me daarvoor teveel respecteert?! Sindsdien heb ik hem nog één keer gesproken op msn (hij is zelf tegen mij begonnen) en hij voelt wel met mij mee, wil mij helpen door erover te praten en zo, maar hij gaat daar zo nuchter en koel over dat ik het gevoel krijg dat hij geen enkel gevoel meer voor mij heeft en mij totaal niet mist. Nu, hij is 37, ik ben er 26, hij heeft waarschijnlijk meer ervaring op dat vlak en kan zich misschien beter distantiëren, maar het geeft mij zo'n "geklasseerd" gevoel.
Ik kan het gewoon niet plaatsen, voor mij was hij "alles", degene waar ik oh zo lang naar op zoek ben geweest, mijn "ideaal". Ik dacht dat het geluk mij eindelijk had gevonden, maar blijkbaar is dat iets wat in dit leven niet voor mij is weggelegd. Ik voel me leeg, er is een stuk van mij weg, verdwenen. Hoe ga je verder als je denkt dat je de liefde van je leven kwijt bent? Daarbij neem ik het mezelf nu kwalijk dat ik geen moeite heb gedaan om de passie erin te houden, ik liet alles op zn beloop, omdat het goed was voor mij. Maar als hij eerder had aangegeven dat die passie voor hem juist zo belangrijk was, had ik alle trukjes uit de kast gehaald...

afbeelding van Afgerekend

Alsof ik mezelf hoor praten ...

Het moet je niet verbazen. Als je hier rondkijkt en een beetje rondvraagt ga je zien dat het HEEEL erg vaak voorkomt. In mijn geval was het ook precies zo. Mijn ervaring van negen maanden (zolang is het uit) zegt dat dit een manier van uitmaken is die jou echt machteloos maakt. Je kunt niks doen, hij heeft het besloten en daat blijft hij waarschijnlijk bij. Gelukkig doet hij nog aardig tegen je, het kan ook anders, geloof me. Ik zou het slechts bij een gesprek houden, als je er de kans voor krijgt. Als er nog een kans is, komt het alleen maar goed als je afstand houdt, als ik de situatie goed ingeschat heb. Ik heb het nl. verpest door te vaak (3Xin negen maanden) om uitleg te vragen. Maar ja iedereen reageert anders en ik hoop dat je er snel genoeg overheen bent. Het is a long way to go en accepteren gebeurd niet van de een op de andere dag. Wat betreft de "trukjes" die je uitgehaald zou hebben, ik snap heel goed wat je bedoelt. IK denk dat ik NU de perfecte relatie zou kunnen hebben met mijn ex en dat ik hem gek zou kunnen maken en dan zou de passie er goed in blijven, geloof me ... Zooooo frustrerend ... Het helpt een beetje om het, op de lange termijn, te zien als een goede oefening voor je volgende relatie. En vind je het niet een beetje onvolwassen om na je dertigste nog steeds alleen "de passie" te zoeken? Wat gebeurd er met het wederzijds begrip en de lol die je samen hebt en hoe je elkaar steunt op moeilijke momenten? Dat je met iemand op een golflengte zit? De passie is belangrijk, maar niet het enige wat je aan iemand bindt, vind ik. Ik zou echt willen weten hoe een man van boven de dertig er ECHT over denkt. En of hij weleens zichzelf tegenkomt, denkend aan de toekomst. Soms denk ik dat het een virus is waarmee mannen op hun dertigste verjaardag me besmet raken. Zal in de taart zitten of zo ... Als jou ex dat allemaal beseft ben jij alsnog de winnaar...

Lange reactie maar ik wou het ff kwijt na jou verhaal gelezen te hebben.

Sterkte!!!