Oke even een inkoppertje voor velen denk ik. Ik heb er zelf al vele uren over gediscussieerd met anderen en eigenlijk weet ik het antwoord ook wel maar toch wil ik het graag door nog meer mensen bevestigt zien. Of misschien kunnen jullie mij ook wel weer op andere gedachten brengen, hoe dan ook ik heb een vraag.

Na 7 jaar is mijn relatie redelijk plotseling uitgegaan. Sommige mensen om ons heen hadden het altijd wel aanzien komen maar ik niet. Op het moment dat het uit ging, ging het niet eens echt slecht tussen ons. We hebben wel voor hetere vuren gestaan in die 7 jaar dus wat dat betreft was ik wel redelijk verbaasd. Maar goed het is nu inmiddels 3 maanden uit en na zo,n 1 a 1,5 maand begon ik ook wel de redenen van haar te snappen waarom ze niet verder wou. Het had te maken met samenwonen en veel getreiter van mijn kant over de meest onzinnige dingen. Eigenlijk doet dit er helemaal niet toe maar ach.

Hoe dan ook ik zal even tot de kern komen. na die maand hebben we nog een keer afgesproken om een en ander uit te praten. Alleen gingen daar een aantal hele leuke telefoongesprekken aan vooraf zodat ik toch weer licht aan het einde van de tunnel begon te zien. HELAAS. Mooi niet dus. Het gevoel dat ik van haar kreeg was dat totdat ze wist dat ik weer hoop had zij heel erg leuk met mij kon omgaan maar nadat ik mij afvroeg of er nog hoop was het haar toch maar beter leek om geen vriendschappelijke band te onderhouden. Om mij te sparen zeg maar. Oke kon ik inkomen en dat hebben we dus gedaan. Drie dagen na dat gesprek kwam ik haar met haar ex tegen. Verder niets aan de hand hoorde ik uit betrouwbare bron, ze kwamen elkaar toevallig tegen en dronken samen wat. Het punt alleen is dat zij wist dat ik die gozer absoluut niet moest en zij naar eigen zeggen ook niet. En op het moment dat ik haar daar zag staan wist zij niet beter dat ik dacht dat hun hadden afgesproken en zij al meteen weer verder ging. Dus ik had toch op zijn minst een gebaar verwacht. "sorry", "het is niet wat je denkt" of gewoon weggegaan naar een andere tent. Helemaal niks dus toen ben ik maar weggegaan.

Ik heb mij hier weer overheen gezet totdat ik haar een maand later (inmiddels ruim 2 maand uit) weer tegenkwam met uitgaan. We hebben de hele avond niet meer dan 4 meter van elkaar afgestaan en ze verdomde het om mijn kant op te kijken. Dus volgende dag heb ik haar heel duidelijk vertelt dat ik niet zo met elkaar om wil gaan. Geen hele gesprekken maar gewoon "hoi hoe is het" moet toch kunnen. Ook vertelde ik haar dat zij vanaf nu ook niet meer bang hoefde te zijn dat ik nog wat voor haar voelde want dat was helemaal weg. (compleet gelogen natuurlijk) ik was achter nieuwe dingen gekomen over haar,mij en onze relatie waardoor ik helemaal niet meer verder zou willen. Dit in combinatie met heel afstandelijk gedrag voor de telefoon en de daarop volgende toevallige ontmoetingen heeft ervoor gezorgd dat zij nu de hele tijd aandacht van mij wil. Via msn, telefoon of fact to face. Hetzelfde gedrag waardoor ik weer hoop begon te krijgen als toen het net een maand uit was. Dus om mijzelf te sparen zoek ik er maar niks achter.

Maar dat wordt gewoon moeilijk. Ze pakt iedere kulsmoes aan om maar te vragen hoe het daarmee gaat. Hoe is het met die, het is het met dat afgelopen, heb je nog wat gehoord over zus?¢‚Ǩ¬¶ heel vervelend. Hele standaard gesprekken maar het onderwerp "ons" vermijdt ze iedere keer heel subtiel, ze wil het er niet over hebben. We zijn nooit echt goede vrienden geweest (als broer en zus) maar krijg het idee dat dat is wat zij nu wil.

Nu komt mijn vraag. Hoe kan iemand na 7 jaar niet over de relatie willen praten in de vorm van er de spot mee drijven (weet je wel dat iedereen al dacht dat wij het nooit zouden redden. Of wat zullen je ouders nu blij zijn. Gewoon dat soort sarcastische dingen) . maar toch zo intensief contact willen houden. Het gaat nu zelfs zo ver dat ze bij mij begint te slijmen dat ik zo grappig ben, terwijl ze eerst nooit om mij kon lachen. Heel frustrerend allemaal. Ik persoonlijk zou nooit van mijn hele leven goede vrienden willen zijn, en al helemaal niet al na drie maand. ik weet dat het begonnen is nadat ik heb laten merken dat ik helemaal geen zin meer in haar had. Ik vermoed dus dat wat ze nu doet alleen maar is om haar zelf een goed gevoel te geven en het voor haar makkelijker te kunnen afsluiten. Hier ga ik dus niet in mee. Ik wil er van af maar als er ook nog maar een heel klein kansje is wil ik die natuurlijk niet weggooien. Jezus wat een verhaal weer. Alvast bedankt.