Zoals jullie weten begin ik stilaan mijn draai wel te vinden als vrijgezel. Ik heb nog wel dagelijks contact met mijn ex via de whats app. We whappen over gewone alledaagse dingen, zoals ik dat ook met andere vrienden doe.

Nu had hij beloofd om nog wat klussen aan ons (nu mijn) huis verder af te werken. Zodus hadden we gisteren afgesproken om samen de spullen te gaan halen die hij nog nodig zou hebben. Het was dan een week geleden dat we elkaar gezien hadden en dan nog omdat we vorige week elkaar toevallig hadden tegengekomen.
Ik keek naar deze uitstap niet echt uit... ik was er toch wat bang voor en naarmate de dag vorderde werd dat gevoel sterker maar ik dacht bij mezelf "wat is het ergste dat kan gebeuren? Dood ga je niet gaan hé!". Dus alle moed bij elkaar geraapt en samen met hem vertrokken naar de winkel.
Man... wat was dit raar. Zo'n eigenaardige sfeer tussen ons. We waren wel over koetjes en kalfjes aan het praten, dat ging wel goed maar telkens kwam een gesprek weer op het onderwerp, op de huidige situatie. We zeiden dan dat we er over zouden zwijgen want het bracht toch niet op. Maar ik voelde mijn humeur beetje bij beetje zakken...

Op weg naar huis, dat was rond het avondeten, had ik wel zin om eens samen iets kleins te gaan eten bij de MacDo of Pizzahut (dat deden we vroeger ook af en toe). Maar ik wou het niet voorstellen omdat ik niet wanhopig wou lijken, wat ik ook niet ben voor alle duidelijkheid ; ). Het leek me gewoon niet gepast op één of andere manier.
Maar toen kwamen die gedachten "waarom vraagt hij het niet? ZIJ zal wel voor hem gekookt hebben" En ja hoor daar kwamen de tranen, kon er gewoon niet aan doen.
Hij had dat natuurlijk ook door ook al probeerde ik het te verbergen. Hij stelde dus ook al voor om alleen om de spullen te gaan die ik had besteld.
Eenmaal thuis kwamen de tranen helemaal en hij kwam ook nog even binnen. Ook hij stond al me de tranen in de ogen.
Nu had ik nog een mooie foto van onze hond laten afdrukken, voor ieders één exemplaar. Die gaf ik hem en toen stroomde de tranen bij hem ook... Zaten we daar weer met twee te huilen.
En het was niet dat er allerlei gedachten door mijn hoofd gingen, dingen die ik hem wou verwijten. Nee, mijn hoofd was leeg en de tranen kwamen maar. Alle tranen die ik de vorige 2 weken niet meer had gelaten, kwamen er nu uit leek het wel.
Ik dacht ook geen enkele keer "ik wil hem terug" maar meer heel die rare situatie tussen ons dat voelt zo vreemd en verkeerd aan maar daar zullen we mee moeten leren leven.
Dus op een gegeven moment zeg ik hem dat ik gewoon graag nog iets kleins was gaan eten... en wat bleek, hij wou dat ook!! Hij wou het mijn niet vragen om mij niet te pushen, om mij geen dingen te laten doen waar ik nog niet klaar voor ben. Tja, blijkbaar kunnen of durven we nog niet echt praten met elkaar. Misschien maar goed dat we niet samen iets zijn gaan eten dacht ik achteraf...

Hij ging dus naar huis en uurtje later kreeg ik al een whap van hem. Bedankte hij me voor de foto en sorry dat hij mij zo kwetst. Maar, zoals ik al zei, hij kwetste me niet maar het voelt zo raar allemaal.
Ik heb hem dan vriendelijk gezegd dat dit graag gedaan was maar dat hij zich niet hoeft te excuseren. Ik heb hem dan ook gezegd dat dit blijkbaar een stap te ver voor ons was, dat we er beiden gewoon niet klaar voor zijn. Dat we zulke uitstappen voorlopig niet meer mogen ondernemen. Uiteraard ga ik hem nog zien als hij de hond komt halen en brengen en als hij de klusjes aan mijn huis gaat doen maar dan ik wel gaan "lopen" ; )
Ik heb hem dan ook gevraagd geen berichtjes meer te sturen tenzij het echt nodig is... En dat begrijpt hij allemaal wel. Ik moet nu gewoon weer wat afstand nemen. We hebben het geprobeerd en het is niet gelukt, dit gaat nog wat tijd nodig hebben, véél tijd.

Ik besef nu wel meer en meer dat de stap naar gewone vriendschap veel moeilijker is dan gedacht en ja, het feit dat er al een ander is bij hem, maakt het er niet makkelijker op. We zullen wel zien of we elkaar ooit als vrienden terug vinden maar ik zie het niet al te rooskleurig in eerlijk gezegd.
Ik heb gelukkig wel geslapen, beetje vreemd gedroomd en niet echt goed en diep geslapen maar het ging wel. Het komt wel goed... op één of andere manier.
Dit was dus één van die mindere momenten waarvan ik wist dat er wel aan zaten te komen. En neen, leuk was het niet maar ik voel me nu weer wat beter.