Hey, ik ben een meisje van bijna 18 jaar en was aangenaam verrast dat er een site zoals deze was om je verhaal kwijt te kunnen als je liefdesverdriet hebt.Daarom heb ik nogal een lang verhaal te vertellen. Ik weet momenteel ook niet goed waar ik moet aan beginnen en hoe ik verder moet. Ik heb juist de 2 mooiste jaren beleefd met mijn vriend. We waren allebei 15 jaar toen we hier mee begonnen maar onze liefde was zo sterk. Bij mekaar waren we onszelf, we kenden mekaar beter als wie dan ook. Ik kon me echt niet voorstellen dat ik iemand zo graag zou zien. Ik had echt het gevoel (en hij trouwens ook), dat dit zou blijven duren(klinkt misschien cliché,maar toch het voelde zo juist aan). Natuurlijk hebben we veel ups en downs gekend,maar dat namen we er bij want we wisten tenslotte wat we aan elkaar hadden en dat was het enige dat telde.Daarom heb ik het nooit zien aankomen dat 2 oktober de verschrikkelijkste dag van m'n leven zou worden. De vele ups en downs die we hadden lagen vooral aan het feit dat hij toch nog wel wou profiteren om met zijn vrienden uit te gaan als hij dat wou,maar hij stelde me wel altijd gerust dat hij mij daardoor niet minder graag zou zien en dat hij zeker niet op zoek was naar iemand anders. Maar ik had soms toch moeite als hij iets te veel naar mijn zin weg wou,maar uiteindelijk heb ik dat redelijk goed kunnen aanvaarden,vooral de laatste maanden van de 2 jaar dat we samen waren. Als hij weg wou en ik had geen zin om mee te gaan zei ik van ga maar en ik gaf hem mijn huissleutel zodat hij bij ons thuis binnenkon. Hij apprecieerde dat enorm. En dus ging alles beter dan ooit. Dacht ik...Ik heb me altijd volledig aan onze relatie toegewijd en ik heb het altijd ontzettend belangrijk gevonden om genoeg tijd voor onszelf te hebben,ook in het weekend en het was altijd men grootste angst om hem kwijt te raken. En ja, dat weekend van zaterdag 2 oktober is dat gebeurd. We zouden die vrijdagavond uit gaan maar ik zei uiteindelijk van ik heb geen zin maar ga maar en dus gaf ik hem de sleutel,zodat hij z'n zin kon doen,hij kwam 's nachts om vier uur terug, ik vroeg hoe het was maar hij zei dat ze bij z'n beste vriend uiteindelijk thuis in de zetel in slaap waren gevallen. Ik vond dat wel grappig,kan gebeuren zei ik. Zaterdag moest hij gaan voetballen van 2 tot 6,ik vond dat wel een beetje spijtig want ik had nog niet veel aan hem gehad dat weekend natuurlijk.toen hij terug was van het voetballen zei hij dat hij naar de voetbal met z'n vrienden ging kijken naar hun favoriete ploeg. Ik moest weer even slikken maar zei dan van oké ik begrijp het wel. Ik dacht van och, laat hem maar,daarna zullen we dan eindelijk wel nog een gezellig avondje er van kunnen maken,maar toen hij terug was om 10u 's avonds vroeg hij ineens van zeg gaan we niet naar tom thuis want z'n ouders zijn er niet dus heeft hij het huis voor zichzelf. Toen werd ik wel een beetje kwaad en zei van denk je nu zelf niet dat je overdrijft, ik heb al het hele weekend niets aan je gehad en nu zou je nog zo laat door de regen met de brommer helemaal naar grimbergen willen rijden?(die vriend woonde tamelijk ver van ons) hij zei van ja ik dacht dat dat wel leuk zou zijn, en ik werd nog meer kwaad, ik zei dan van je wilt gewoon precies niet bij mij zijn he, is er iets mis ofzo met mij ,waarom wil je zoveel weg? En hij werd stiller en stiller..en ik zei weer van wil je me niet meer hebben ofzo?? En hij zei van ja je hebt misschien gelijk, het gaat niet zo goed meer denk ik, maar ik zit er eigelijk al een maand mee,maar wist niet goed hoe dit te zeggen omdat je er zo gelukkig uitzag,maar ik voel me denk ik niet meer zo goed bij onze relatie,mijn gevoelens zijn gewoon sterk verminderd. Ik kon niet geloven wat ik hoorde.alles stortte in. Ik heb heel die avond gehuild waar hij bij zat en dan is hij weggegaan,maar hij zei van ik wil je er nog wel doorhelpen,ik laat je niet helemaal in de steek hoor,ik kom morgen nog wel eens terug om te praten. En dan die volgende dag was hij er, maar ik moest nog altijd huilen en wou hem altijd maar vasthouden en bij mij hebben, en op een bepaald moment begon hij mij meer en meer terug aan te kijken en me terug te kussen,en zei ineens van misschien wil ik het toch terug opnieuw proberen,'k heb et te snel uitgemaakt denkik, en ja ik was heel blij toen hij dat zei,en we knuffelden weer,maar vijf minuten later werd hij weer stil en ik vroeg van is er iets en ik zei van oh nee zeg niet dat je weer van gedacht veranderd bent, en hij zei stilletjes ja..sorry..heb weer met je gevoelens gespeeld..ik dacht denk ik omdat ik je zo zie huilen dat ik weer gevoelens kreegg maar die gevoelens zijn er niet voor de juiste reden dus sorry dat was fout van me.Ik voelde me er weer onderdoor gaan, en hij is terug weggegaan, maar sindsien kwam hij toch nog af en toe langs om me wat te helpen,maar van het één kwam het ander, en we hadden af en toe terug sex,want daar hadden we allebei wel verlangen naar en voor mij was het dan heel even terug een stukje hemel op aarde en ik had het gevoel dat we op die momenten precies terug samen waren,maar ik wist ergens van dit is niet juist want we zijn helemaal niet samen,maar toch terwijl we sex hadden zei m'n vriend dikwijls van lieverd je maakt me helemaal gek, je bent geweldig,en toen had hij precies wel z'n gevoelens terug. en zo is dat een tijdje bezig geweest tot ik begon te beseffen dat het zo ook niet kon,hij moest eindelijk maar eens beslissen wat hij wou,maar hij zei natuurlijk van ik heb nog tijd nodig om te weten wat ik wil,ik was wel terug gekwest en kon niet lang meer wachten en ik smeekte telkens hij uitging van doe nog geen domme dingen met een ander meisje,hij zei wees gerust dat doe ik nog niet hoor,ik ga me alleen wat amuseren. Maar op een zaterdag toen hij uit was geweest, belde hij de dag er na en hij huilde en vroeg of hij mocht langskomen..hij zei ik kan dit niet via telefoon zeggen,ik wist al direct wat er ongeveer was gebeurd. Hij had een meisje van op z'n school gekust,maar hij zei dat hij teveel gedronken had en dat hij meteen erna zich enorm rot voelde en besefte wat hij had gedaan want toen dat meisje achteraf aan hem vroeg om naar buiten te gaan met haar stuurde hij haar meteen weg zei hij. En hij had z'n lesje geleerd en besefte dat hij zich zeker nooit goed zou voelen bij een ander meisje, dat kon nooit hezelfde zijn als met mij. Ik was nog heel kwaad maar ergens blij dat hij dat zei,ik kreeg weer hoop dat hij dan spoedig zou zeggen van ik wil toch terug verder met jou. Maar dat kon hij nog altijd niet zeggen,hij wou gewoon geen relatie meer zei hij.Maar we hebben nog even gepraat en uiteindelijk kwam ik ook te weten dat hij niet meer met mij samen wou zijn omdat hij dan dacht dat hij weer teveel zou moeten missen met zijn vrienden(want eigelijk hebben we mekaar die 2 jaar elke dag gezien,maar we hadden er echt geen problemen mee)En hij zei van als ik verder wil met jou wil ik nog kunnen doen wat ik wil en dat zou betekenen dat we mekaar niet meer elke dag zien,misschien zelfs maar 2 of 3 keer per week. Maar ik zei dat ik alles aan kon zolang hij mij z'n liefde garandeerde. Na dat gesprek en hadden we deftig afgesproken om mekaar even echt te laten doen en even niet meer af te spreken bij mij thuis en hij zou nu nog eens goed nadenken over ons,en hij zei er ook bij dat dat al veel geholpen had dat ik zei dat ik dat zou aankunnen zoals hij et wou.Dat gaf me al zoveel hoop. Maar na amper 3 dagen mistte ik hem natuurlijk weer en het was zaterdagavond dus ik had weer angst dat hij uit zou gaan en misschien weer een meisje zou kussen. Dus ik stuurde een sms'je met hey,sorry dat ik al stuur maar ik kon me niet inhouden, en heb wat angst dat al je weggaat er weer iet gaat gebeuren,maar hij reageerde en zei wees gerust we gaan niet uit we gaan gewoon poolen.Maar hij ging altijd uit met onze vrienden en dat waren 3 koppels. Ik stuurde terug en zei van had je anders wel iet uitgespookt als je weg was gegaan?En vindt je eigenlijk nog altijd niet dat ik er nu had bij moeten zijn want je zit daar bij koppeltjes en ik zit hier..Zegt dat jou dan niets?Heb je ondertussen wel al over ons nagedacht,of heb je je deze afgelopen dagen weer alleen nog maar geamuseerd? En hij antwoordde van sorry ik probeer me gewoon niet te vervelen..Toen werd ik enorm kwaad en stuurde van ik had het kunnen weten, we hadden toch afgesproken om mekaar even te laten doen zodat je echt zou nadenken over ons en niet voor je te amuseren,dat was hier niet de bedoeling van! je trekt je niets meer aan van mij! En toen was hij duidelijk kwaad want hij reageerde niet meer.Ik heb een half uur naar hem proberen te bellen maar hij nam niet op,ik pannikeerde helemaal en had de tranen in men ogen,en heb uiteindelijk naar een vriendin gebeld die ook mee wegging met hem en die andere vrienden en zij heeft hem daan doorgegeven aan de telefoon. Ik huilde ontzettend en vroeg waarom hij niet wou opnemen en hij verweet me van je moet gewoon niet zo kwaad worden op mij,moet ik dan echt op ZATERDAGavond over ons zitten nadenken?? Ik huilde nog harder dat hij zoiets gemeen zei. Ik smeekte en probeerde hem aan het verstand te brengen dat het alles voor mij betekende dat hij ons niet zou achterlaten,zeker niet die 2 jaar. Hij bedaarde en zei van ik zal morgen nog even langskomen. En dat was dan Zondag 31 oktober, vorig weekend dus. We gingen naar buiten in het park en we praatten,hij verontschuldigde zich omdat hij de avond er voor zo lelijk deed tegen mij.We begonnen weer te praten over ons laatste gesprek toen ik zei van dat ik dat echt zou aankunne dat als we verder zouden gaan dat ik hem dan zeker niet meer elke dag zou zien,ik vond het al niet meer als normaal dat had is beseft dat dat niet kan blijven duren mekaar elke dag zien,en ik huilde ook weer omdak ik hem echt niet kwijt wou en dat ik hem wou gerust stellen door te zeggen dat hij echt niets zou missen als hij met mij samen zou zijn terug, en hij zei van ik heb gewoon schrik dat je dat echt niet gaat aankunnen,maar ik huilde weer en ik zei van geloof me ik ben er nog nooit zo zeker van geweest ik kan alles aan als ik gewoon maar je liefde in de plaats krijg, echt waar ik kan alles aan dan ik wil me gewoon niet meer zo rot voelen want ik ga er onderdoor, en daarna kustte hij me en vroeg van is dit een goed antwoord? ik vroeg van bedoel je nu dat..? en hij zei ja, als jij zegt dat je dat aankunt dan zou ik niet weten wat me nog moet tegenhouden,ik heb nu voor jou terug gekozen en ik blijf van jou...Dat was dus zondag 31 oktober,de gelukkigste dag van m'n leven. Ik kon alles weer aan, ik was blij dat ik uiteindelijk terecht gehoopt had dat onze ware liefde uiteindelijk zou overwinnen en dat hij besefte dat we bij mekaar hoorden..Maar..dinsdag 2 november..We gingen iets drinken met vrienden en hij was nog steeds heel lief tegen mij ,hij dees echt zn' best om te laten zien dat hij het meende met me. Maar wat ik niet wist was dat hij weer alsof deed...die 3dagen dat we weer samen waren hebben we eigelijk weer vrij veel sex gehad dus alles leek goed en hij zei weer van lieverd je maakt me gek. Maar die dinsdag dat we dan iet zouden gaan drinken, hadden we sex gehad, en dan ging hij eerst naar huis eten,en daarna kwam hij me dan oppikken om naar onze vrienden te rijden. en ja zoals ik al zei hij was de hele avond nog lief,maar toen we stonden te wachten tot de moeder van één van onze vrienden ons zou komen ophalen om naar huis te gaan was hij opeens weer zo stil...ik vroeg wat is er mis?? en hij draaide z'n hoofd weer weg en zei weer stilletjes van sorry ik denk weer dak de verkeerde keuze heb gemaakt...ik dacht echt dak je nog graag genoeg zag om verder te gaan maar ik besefte al toen ik daarstraks nog naar huis reed om te gaan eten dat het toen opeens niet meer goed aanvoelde voor mij...Ik wist weer niet wat ik hoorde,en die avond is vrij dramatisch geworden,ik wou om 12uur s' nachts alleen te voet naar huis wandelen (we waren same met z'n brommer en die stond bij z'n vriend thuis,maar omdat hij me weer wou laten staan wou ik niet dat hij me naar huis zou brengen), hij reede me wel achterna en zei van ik kan je hier toch zo niet achterlaten,ik zei van wat kan jou het nog schelen wat ik doe of laat?? na die 2 jaar zo met m'n gevoelens spelen!! wat is er toch gebeurd met je??? hij zei alleen maar van sorry,ik heb dat niet mogen doen,daarom dat ik nu echt zeg dat ik er definitief wil stoppen..Maar ik vroeg van ga je dan binnekort met een ander meisje afkomen?? hij zei dan nee, ik wil ook geen ander meer, ik heb je al gezegd toen ik met dat meisje had gekust op die fuif dat dat niet goed aanvoelde,dus ik weet dat ik niet meer met iemand anders kan hebben wat wij hadden... hij heeft me toen uiteindelijk naar huis gebracht, en is de volgende dag nog even komen praten met me, maar weer haalde dat niets uit,ik huilde weer dat hij toch zou wakker worden en beseffen waar hij mee bezig was..maar ik kon hem niet overtuigen,en m'n oma is me in paniek komen zoeken want ze wist niet waar ik was,en ze heeft me dan gevonden bij hem en zei dat ik moest meekomen naar huis want dat ze het zelf niet meer kon aanzien dat ik zo met m'n gevoelens liet spelen, en toen heb ik hem los gelaten want ik had hem even vast toen en ik ben in de auto gestapt naar huis...dat was eergisteren. Gisteren werd ik dan wakker en zat met allerlei gemengde gevoelens,ik besefte wat hij me had aangedaan en dat hij me echt niet meer moest hebben. ik heb toen alles van hem beginnen inpakken..nog wat kleding van hem, beertjes die ik van hem had gekregen, mijn polshorloge dat ik voor men verjaardag een hed gekregen,m'n ring dat ik van valentijn had gekregen meer als een jaar terug,men halskettinkje met half hartje waar hij de andere helft van had,nog een valentijnskaartje van mij aan hem dat nog altijd bij me lag en daar heb ik een paar foto's van ons nog tussen gestoken, en een roos die ik ooit van hem had gekregen toen we nog maar 2 maand samen waren.. ik heb die avond hem opgebeld en gezegd dat ik die spullen wou brengen naar hem,maar hij zei eerst toch wel wat geschrokken van hoe? waarom? ik heb je die spullen toch gegeven ,die mag je toch houden?? maar ik zei van nee ik kan dat niet aanzien,het doet me teveel pijn, het gevoel dat ik een ring moet blijven dragen en denken dat ik die heb gekregen toen je me nog doodgraag zag ,maar nu niet meer..dat kan ik niet. en hij zei ook even op een kwade toon van dus je wilt gewoon doen alsof we mekaar nooit hebben gekend! ik dacht bij mezelf waaron maakt hij zich daar zo druk in? hij was toch degene die het uitmaakte?..maar door dat hij zich daar zo door aangevallen voelde precies wist ik toch in mezelf van kijk dat bewijst toch dat hij me nog graag ziet..waarom wil hij er dan niet aan toegeven?? maar als ik dat vroeg zei hij gewoon van ja 2 jaar, dat vergeet ik toch ook niet zomaar, je moet niet denken dat die niets voor mij betekend hebben? en weer vroeg ik van waarom wil je dan toch niet verder...maar ja weer dat hij zegt dat de gevoelens niet sterk genoeg zijn...ik kon niet meer ophouden met huilen en wist nu dat de moment was aangebroken om hem achter te laten maar ik wou hem niet loslaten...hij zei van ga nu maar naar huis,ik kom dan nog even langs om je ouders te bedanken voor de goede zorgen en dat ik ook altijd mocht blijven slape bij jou. En dat was de laatste keer dat ik hem nog had gezien gisterenavond. Ik weet het ,dit is een heel lang verhaal,maar ik kon het niet korter vertellen. Ik hoop nu gewoon nog dat hij toch nog eens zal nadenken nu ik al z'n spullen heb teruggegeven.. Maar ik weet niet of ik nu nog mag hopen,als ik er aan terug denk heeft hij me echt voor de gek gehouden,misschien niet met opzet maar het doet wel even veel pijn...Ik kan en zal nooit geloven dat hij me niet graag meer ziet..ik voel nog steeds dat die liefde er is maar dat hij het gewoon nog altijd niet heeft beseft en niet weet wat hij wilt en denkt dat hij vanalles zal missen als hij mij er terug bij neemt,..en als hij dan binnekort iemand anders heeft, ben ik er toch nog ergens van overtuigd dat hij dan zal voelen dat het niet lukt met iemand anders en dan pas zal weten wat hij heeft weggesmeten..Of is het niet juist dat ik nog zo blijf hopen? ik weet niet meer wat ik moet doen...maar soms wou ik dat ik gewoon wakker werd en dat dit gewoon één grote nachtmerrie was geweest en dat hij dan gewoon naast mij in bed ligt en dat ik hem kan knuffelen. Goh..wat mis ik dat toch, die eenzaamheid vermoordt me..kon ik hem maar overtuigen van onze 2 jaar dat je dat niet meer kunt nadoen met iemand anders, kon hij maar terug aan al die herrinneringen denken en beseffen dat ik nog altijd da meisje ben van toen waar hij zo verliefd op was...wat moet ik toch beginnen?