Nooit gedacht...

afbeelding van Gast

En toch.., hier zit ik dan terugkijkend naar iets dat was of...? Wist niet eens dat het bestond, dat ik mezelf zo zou kunnen kwijtraken . Het begin was bijzonder want wat hadden we te verliezen. Het moment was daar en wij dienden ons aan. M'n leven wat al tijden niet bevredigend was kreeg ineens een heel bijzondere wending. En wat had jij het zwaar en was je er belabberd aan toe maar hoe veroverde je m'n hart en ondanks m'n eigen problemen wilde ik vol voor je/ons gaan. Jouw onzekerheid , de afstand (toen nog alleen in kilometers) , jouw verdriet om je kinderen en een huwelijk wat je verstikte en waar je volgens jouw zeggen aan onderdoor zou gaan en het vinden van een plekje voor jezelf waren slechts enkele van de hobbels die we zouden beslechten. Wat konden we ons aan elkaar optrekken ondanks alle ellende het plezier weer vinden, durven huilen, ruzie maken en weer doorgaan. Het was een tijd van telkens elkaar weer vinden. Totdat jij je huisje kreeg en ik de klappen .....Ineens was daar weer je ex en de behoefte aan een ander net nu we de rust leken te hebben gevonden. Ik wist niet hoe hiermee om te gaan kende dit gevoel niet en dacht dat ik gek werd . Jij zat 'veilig' bij je ex maar dat wist ik toen nog niet. Tuurlijk had ik anders willen reageren maar het besef om jouw kwijt te raken deed me duizelen en ik voelde de grond onder m'n voeten versplinteren. Wat was er nu nog van me over , voelde me kapot en was radeloos, onbeschrijfelijk hoe leeg , ellendig en eenzaam. Ik hield zoveel van jouw dat ik je wel los moest laten, het idee alleen al van de pijn maakte me wanhopig. Ik heb geprobeerd maar vanaf dat moment was de magie verbroken, had je zograag willen vertrouwen maar had al zoveel van mezelf ingeleverd en was te kwetsbaar. De angst om te afhankelijk te worden en hierin te worden teleurgesteld was te groot. En nu..., ik heb veel verdriet en vraag me af hoe het is om jou en al het andere te verliezen wat ik nog niet verloren had en mezelf terug te vinden.