Lieve lezers,

Mijn verhaal begint een jaar of 10 terug waarin ik getrouwd was en 2 kinderen heb gekregen met mijn toenmalige man.Inmiddels ben ik gescheiden( sinds 8 jaar)en sinds 3 weken uit een relatie gestapt(althans proberen) met een getrouwde man.

Daar begint mijn verdriet,wat hou ik van deze getrouwde man en wat mis ik hem.Ik zal bij het begin beginnen....

Ik liep X tegen het lijf in de plaatselijke kroeg en had direct een klik met hem,ik zat toendertijd vast in mijn relatie terwijl ik niet meer van mijn man hield.X wist me gelijk op mijn gemak te stellen en zei van meet af aan de juiste dingen tegen mij,hij ging met me einden rijden en liet me de dingen doen waar ik van droomde.Al gauw voelde ik meer voor hem als was toegestaan(want welke idioot gaat een relatie aan met een getrouwde man als getrouwde vrouw,nou ik dus)X en ik namen elk smoesje en leugen aan om bij elkaar te zijn en na veel ups en downs ben ik uiteindelijk gescheiden van mijn man(dat was 10 jaar geleden).Ik hoopte toen dat X ook zu gaan scheiden,maar dat was niet zo.Ik hobbelde met de stroom mee en elkaar ontmoeten ging nu veel makkelijker want hij kon tenslotte bij mij thuis komen,en dat was veel,heel veel.Elke avond was hij er, met uitzondering van de donderdag en zaterdag-avond.Ik vond het heerlijk ondertussen ook wel missende dat ik smorgens niet naast hem wakker werd of dat we niet samen konden gaan wandelen.Ik miste de 'normale'relatie tussen ons.Dit heb ik 8 jaar volgehouden waarin uiteindelijk toch wel de jaloezie een rol ging speken.ik vond het verschrikkelijk dat hij elke avond weer terug ging naar zijn huis,terug naar zijn vrouw!Ik wilde dit eigenlijk niet en toch heb ik het zolang uitgehouden in de hoop dat hij uiteindelijk toch wel voor mij en mijn kinderen zou keizen.3 weken geleden is de bom gebarsten,en geloof me dat bedoel ik letterlijk....

Na de zoveelste jaloerse gedachte van mijn kant heb ik zijn vrouw een sms gestuurd met de mededeling dat hij tegen ons allebei wel zou liegen.Dit had ik,achteraf,beter niet kunnen doen,want zij is gelijk samen met een vriendin verhaal komen halen bij mij.Ik heb letterlijk in doodsangst gezeten en mijn kinderen zijn er van A tot Z bij geweest....

Zijn vrouw heeft altijd een vermoeden gehad,maar heeft het nooit kunnen bewijzen.nu dus wel.Zij vond me een slechte moeder,een hoer en ik had haar en X 10 jaar lang het leven zuur gemaakt.Nou dat laatste kan ik verdedigen,Xkwam maar al te graag en ik heb hem nooit,maar dan ook nooit gedwongen.

De eerste dag nadat zij bij mij is geweest heeft zij me bedreigt via smsjes en deze liepen dusdanig hoog op dat ik in overleg met aantal collega's heb moeten besluiten om aangifte te doen van bedreiging.Inmiddels heb ik na deze middag overigens niets meer van haar vernomen.X was dat weekend uit met een stel vrienden en kon pas beoordelen wat er aan de hand was toen hij de volgende dag thuis bij zijn vrouw arriveerde.Ik heb tot aan dat moment echt geloofd/gehoopt dat hij dan nu voor ons zou kiezen.....wederom nee....en ik had het gedaan met alle liefde van de wereld en ondanks de mega financiele problemen die het zou gaan geven.(eigen bedrijf en getrouwd in gemeenschap van goederen)

En daar wringt hem nu de schoen,ik word gek,ben veel misselijk en loop heel veel te denken en te piekeren.X heeft tot aan 3 dagen terug niets meer van zich laten horen en wacht nu af wat zijn vrouw wilt en doet,naar eigen zeggen kan hij het financieel niet opbrengen om het bedrijf over te nemen en zij heeft gezegd dat ze zorgt dat zijn kinderen hem nooit meer willen zien.X heeft niet zelf contact met me opgenomen maar dat heb ik met hem gedaan.Ik heb vanaf zondag tot aan woensdag gekropen over de grond van verdriet.Ik zou en ik moest hem spreken en door dat gesprek heb ik wel antwoorden gekregen op mijn vragen wat er dat weekend zich heeft afgespeelt in zijn huis.Ik ben nu wel rustiger,maar voel het verdriet en gemis in mijn buik en mijn gedachten zijn elke minuut bij X.....Mijn gevoel zegt;vechten en mijn verstand zegt;weghollen.......

Ik heb inmiddels hulp gezocht bij een psycholoog om dit gevoel te plaatsen,maar het gemis word er niet minder om....

Komt tijd komt raad??????