hallo, heb net je verhaal gelezen en moet zeggen dat ik vind dat er erg veel kracht uit spreekt. heb ook heel sterk het gevoel dat je het wel gaat redden hoor! en nee de ldvd duurt niet altijd zo lang. het scheelt ten eerste natuurlijk van persoon tot persoon, maar als je uit elkaar gaat op goede basis omdat je beide weet dat het gewoon niet meer gaat, is dat een minder grote klap.
maar terug komend op de vriendschap. het zal in het begin inderdaad niet meevallen, maar degene waardoor ik hier lang geleden ben beland, is nu een hele goede vriend van me.
we hebben het zelfs over nieuwe relaties en alles!!
dus het hoeft echt niet te zijn dat je elkaar dadelijk helemaal niet meer ziet. het kan echt.
het enige is dat het begin vaak erg moeizaam is.
mijn laatste ex heb ik wel vriendschap mee, maar dat werkt niet omdat het niet helemaal voorbij is. maar als het uit eindelijk toch echt uit zou zijn weet ik zeker dat ik op de duur wel weer bevriend met hem zou zijn, alleen nu werkt het niet omdat ik te veel voor hem voel.
hoop dat het niet te wazig is wat ik hier allemaal heb neergeschreven, maar ik weet zeker dat je er wel uitkomt!!
veel liefs en sterkte Alexandra

"Voorlopig zullen we dan geen dingen meer gaan doen samen, al is dat zo verleidelijk, want het is zo leuk, leuk als bij 'vrienden leuk'. Alleen gaaat het toch iets dieper."

Dit is precies wat ik bedoel. Het is nog altijd hartstikke leuk om samen iets te doen. Maar een vriendschap kun je het niet noemen, want er is gewoon nog steeds meer aanwezig. En natuurlijk geloof ik wel dat je hem alle geluk van de wereld gunt. Je houdt immers toch van hem. Je zegt dat je hem ook een ander meisje gunt, maar geloof me, wanneer jullie elkaar zouden blijven zien en op deze manier met elkaar om zouden blijven gaan, dan is het echt een enorme dreun wanneer hij ineens iemand anders krijgt. Het is nu al definitief maar dat zal het pas echt definitief maken. Daar moet je je tegen beschermen!

Sterkte!

ik herken veel in je verhaal ( als ik het zo mag noemen)
alleen heb ik de pech nu (nog) dat hij het juist wel wil proberen.

toch als ik jou zo lees kan ik denk ik wel "makkelijker"voor zover dat gaat achter mijn tot nu toe genomen besluiten blijven staan

kvind het moedig van je en ben benieuwd hoe het vanaf hier met je gaat..

Brink, ik heb zitten janken na het lezen van je verhaal...Hetzelfde is mij 2 weken geleden overkomen...Ik had een relatie met een meisje van 15 (ben zelf 19) en alles was echt heerlijk. Ik kon de hele wereld aan, samen met haar. We hadden weleens ruzie, maar ik wist dat wij gewoon voor elkaar bestemd waren...Maar rond oud en nieuw veranderde er wat. Ik zou bij haar oud en nieuw vieren en mijn ouders dus overslaan. Die hadden het daar wel moeilijk mee, maar vonden het goed als ik maar bij haar kon blijven slapen. Dat bleek dus niet helemaal goed afgesproken te zijn en zo ontstond er ruzie...We zijn daar gelukkig wel overheen gekomen en 2007 zou ons jaar worden. Maar 12 februari smste ze me dat ze ik even bij haar langs moest komen. Ik haar bellen om duidelijkheid te vragen, maar ze kon het niet vertellen. Toen wist ik al genoeg...Ik langsgegaan (moest eerst vanuit school nog 3 kwartier in de trein), en toen vertelde ze me dat het niet meer ging. Ze hoopte dat ik heel gelukkig zou worden, maar niet met haar...Echt verschrikkelijk. Ik heb haar gezegd dat dit dan het laatste is wat ze van me ziet, want ik hoefde haar nooit meer te zien. Ik ben weggegaan en na een uur belde ze me alweer op of ik haar toch weer terug wilde. Maar ze vertelde er wel bij dat ze tijd nodig had. Ik weet niet of iemand dit tot nu toe bekend voorkomt, maar ik wilde haar die tijd iig wel geven. Helaas lopen we allebei de Telegraaf en hadden we afgesproken niet op dezelfde tijd te komen. Maar ik wilde haar heel graag zien, om te laten zien hoeveel ik van haar hou. Vandaar dat wij elkaar die week iets te vaak hebben gezien. Zij vond het niet erg en die zaterdag was ik bij haar thuis en toen kwam van het een toch weer het ander. Maar die maandag daarna, wilde ze rust en deed ze heel kortaf...Ik heb haar meerdere keren gevraagd of we er weer voor gingen, maar 3 dagen daarna kon ik het niet meer volhouden..Ik miste haar gewoon teveel...En toen ik van haar hoorde dat ze het die zondag zoiezo wilde uitmaken, heb ik het maar gedaan. Ik had er meteen spijt van en was nog bij haar op school geweest. Ik had een foto bij me om te laten zien hoe gelukkig we waren. Maar zij wees me op het woordje "waren" en vertelde me dat het gewoon over was...Ik heb toen de foto voor haar ogen verscheurd in de hoop dat ze bij me terug zou komen. Stom, want dat werkte niet. Die week daarna is ze een week op vakantie geweest en heb ik haar nadat ze terug kwam een smsje gestuurd (de uitdeelster van de kranten heeft me overgehaald:p) waarin ik vroeg of ze een fijne vakantie had gehad en of ze de rust had gekregen die ze nodig had. Ook vroeg ik of ze nog 1 x met me wilde praten, omdat je 14 maanden niet zomaar weggooit. Ze wilde wel met me praten, maar het was voor haar over en dat zou niet veranderen. Ik ben toch naar haar toegegaan, vorige week zaterdag. Onderweg zat ik na te denken over hoe ik moest reageren..Moest ik blij zijn, boos, verdrietig, moest ik laten zien hoeveel ik van dr hield? Omdat ik haar terug wilde, heb ik maar opgewekt gereageerd en gevraagd aan dr hoe de vakantie was. Nou, we hebben er lang over gepraat, maar ik kwam natuurlijk om te vragen of ze me nog een kans wilde geven. Ondertussen waren we nog steeds "vrolijk en aardig" tegen elkaar. Maar ze stelde voor om nu als vrienden verder te gaan en dat we wel zien waar het schip strand...Ik stemde daar mee in, in de hoop dat, als ik heel aardig deed, ze wel bij me terug zou komen. We moesten ook nog naar de AH en daar pakte ze me hand, sloeg een arm om me heen en het leek echt alsof ze weer verliefd was...Ik was helemaal gelukkig en ik zou daar deze week een filmpje kijken. Afgelopen maandag hebben we elkaar zelfs op de mond gekust (wel per ongeluk, omdat zij hem op de wang wilde geven, maar we allebij dezelfde kant op gingen). Allemaal heel onwennig dus. Hoe moet je reageren? Ik wist het niet, maar ik vond het wel fijn. Dinsdag is het nog een keer gebeurd, maar gisteren niet. Ze vroeg me of ik geen valse hoop kreeg door die omhelsingen en kussen. Ik zei van niet, maar wist wel beter. Tuurlijk had ik hoop. Als je echt alleen maar vrienden wil blijven, doe je zo iets ook niet...Gisterenochtend zat ik dus in een dipje en ben ik nog met gebak bij haar op school geweest. Ik heb haar daar gevraagd of ze het ooit nog goed zag komen. Haar antwoord was nee en toen heb ik haar verteld dat ik het niet kan verdragen als ik haar zie met een ander...Ik heb al het contact sinds gisteren verbroken....Ik ben er zo ziek van en denk steeds aan haar. Is ze nu gelukkig? Heeft ze al iemand op het oog? Zal ze me missen? Waarom was ik niet goed genoeg voor haar? Ook denk ik steeds aan toen we in een beautyfarm zaten in de sauna en zwembad (dat had ik haar cadeau gedaan voor haar verjaardag). Ik wil haar zooooo graag terug, maar dan niet als vrienden, daarvoor hou ik teveel van dr...Ik heb wel contact met haar nicht en die zou nog een keer met haar praten, maar ik weet dat het weinig zin heeft. Ik heb zitten janken als een klein kind, gewoon omdat ze niet meer "van mij is". Gelukkig staan er veel mensen om me heen die me steunen en smsjes sturen en die ik altijd mag bellen als er iets is...Maar ook mijn vriendenkring is te klein om ervan te genieten...Vanmorgen toen ik de zon zag opkomen, moest ik denken aan het feit dat ik dat met haar had willen delen en zie ik haar voor me, met mijn handen om haar buik. Toen barste ik in tranen uit. Gewoon op straat, terwijl ik de krant aan het bezorgen was....Ik mis haar zo...Ik weet wel dat het goed met me komt, maar ik zeg steeds het volgende: "Zij was mijn wereld, en die is nu dood. De wereld vergaat niet, maar nu ff wel". Ik vind het wel fijn om mensen te spreken die hetzelfde mee hebben gemaakt. Het geeft je toch een gevoel van saamhorigheid, ook al ken ik hier niemand persoonlijk en ben ik hier net nieuw. De reden dat ik me hier ook heb aangemeld is dat ik erover moet praten, anders word ik gek....Ik hoop dat jullie me begrijpen...

Sterkte aan alle andere, en Brink...je vind veel steun in je verhaal...

Inmiddels ben ik twee en een halve maand verder, verder van de datum dat mijn relatie ten einde is gekomen. Behalve het papierwerk en gerompslomp er omheen, heb ik het gevoel 'klaar'te zijn. Klaar met de situatie, klaar om verder te gaan. Ik heb met pijn en moeite een begin gemaakt aan mijn nieuwe eigen leven en gek genoeg begin ik er met de dag meer van te houden om weer single te zijn en is het gemis slechts op de achtergrond aanwezig. Heel apart dat ik me er nu al zo bij voel, misschieen komt er nog een terugslag, misschien niet. Het heeft een plekje, ik heb gelukkig mijn verstand kunnen gebruiken in plaats van mijn gevoel. Het is alleen lastig met de 'verplichte'dingen, zoals verjaardagen, pasen etc. dat je weer even alleen bent. Maar het gemis van 'iemand' is meer dan dat ik hem mis. Stiekem heb ik zelfs al vlinders in mijn buik als ik aan iemand denk, aan een leuk grappig en lief iemand. Maar ik wil eerst zeker weten dat ik het echt een plekje heb gegeven, dat ik mezelf weer een beetje op order heb, pas dan kan ik een nieuwe liefde de kans geven. Maar een beetje dromen kan natuurlijk geen kwaad.
Dit berichtje typ ik, omdat ik het gevoel had dit even kwijt te moeten. Maar ook om mensen te laten zien, dat er nog leven is na een breuk, hoe moeilijk dat ook is te geloven. Op deze site zitten veel mensen die al vrij lang met liefdesverdriet zitten en die het leven maar niet kunnen oppakken. Het is fijn dat je daar met elkaar over kunt praten via deze site, maar ik wil ook laten zien dat het anders kan. Dat er wel een manier is om er over heen te komen. Dat een ieder een kracht in zich heeft om zijn of haar leven weer op de rit te krijgen, mits je het maar w?ɬ?lt.
Verdrink niet in je verdriet, zwem er een pooje in, maar ga daarna het water uit, droog je af en trek je beste kleren aan. Maak je op, doe je haar leuk, doe kleren aan waarin je je mooi voelt, en lach naar jezelf in de spiegel. Echt waar, het helpt om uit dat dal te komen. Als je een lach geeft, gaat er een seintje naar je hersens, die dan een stof aan maken waar je vrolijk van wordt. Dus mensen:

KEEP ON SMILING

Grtz. Brinkie

Fijn om dit te lezen. Mijn eigen relatie is net anderhalve week uit, maar dit geeft me weer een beetje meer hoop voor de toekomst.

Ik zou ook graag bevriend willen blijven met mijn ex, maar ik denk dat dat niet mogelijk is. We deelden zoveel meningen en interessen dat hij me echt een waardvolle aanvulling op mijn vriendenkring lijkt, maar het zou me teveel pijn doen om toe te kijken hoe hij iets met iemand anders krijgt, dus ik doe het maar niet. Heb jij nu weer contact met je ex?

Ben er ff niet meer geweest, maar moet me 'ding' weer ff kwijt. Ben bij de dokter geweest iv.m. keelontsteking. Hij vroeg hoe het verder ging. We hebben het over de breuk gehad, en hij vond het verstandig, met andere woorden, relatie therapie heeft in dit geval geen zin. Dan ga je het kunstmatig in stand houden. Er zijn geen kinderen, we zijn jong, het loopt gewoon wel eens zo. Je groeit naar elkaar toe of van elkaar af op zon jonge leeftijd (toen we verkering kregen was ik 16 en hij 18, nu 22 en 24). Ik was blij dat hij dat zei, de twijfels die er nog zijn over 'wat als we het nog een kans hadden gegeven' zijn daarmee van de baan voor mij. Gister was hij jarig, heb hem een sms gestuurd om m te feliciteren. Er was een feest in de buurt, dus hij stuurde 'tot vanavond'. Maar ik had wat anders bij vrienden en we zijn niet naar dat feest gegaan. Heb een heel raar gevoel, dat gisteren al is begonnen. Dat ie jarig is, wat zou hij doen, heeft ie wel een beetje een leuke dag. Vandaag de hele dag met een onbestemd gevoel rond gelopen. Waar ik eerder elke keer dacht, geen zorgen voor morgen, heb ik nu steeds meer dat ik aant nadenken ben, over hoe het nu verder moet. Ik weet wel dat het met hem niet meer goedkomt, maar heb gewoon een raar gevoel. Ik mis hem, maar toch ook weer niet. Het liefste zou ik gewoon even met hem willen praten, waarom of waarover dat weet ik niet, maar gewoon ff praten. De goede momenten van onze relatie spoken weer rond in mijn hoofd. Ik heb een heel dubbel gevoel,alsof ik het me in ene realiseer wat er is, dat het over is. Ik doe heel veel leuke dingen, en heb het heel leuk in mijn werk en met vrienden en familie, maar ik kan het met niemand delen. Af en toe zou ik hem willen bellen, zo van 'heb je zus of zo al gehoord'. Het zijn die kleine dingen die ik mis. Maar mis ik hem of mis ik iemand. Ik denk het laatste.. Voel me gewoon raar, weet niet goed wat ik wil. Ik ben een heel eind verder, maar heb nu het gevoel dat ik stil sta. Ik woon nu bij mijn ouders en broertje. Allemaal hele lieve mensen, maar ik merk toch dat ik een plek voor mezelf nodig heb.. Een eigen stekkie.
Ik mis mijn eigen huis, bij hem. Het samenzijn en soms zijn er van die momenten, dat ik hem gewoon heel erg mis. Nu is het mooi weer, we deden samen altijd leuke dingen als het mooi weer was, wat dat betreft was onze relatie met mooi weer, in de lente/zomer, veel beter dan in de winter.
Ja ik mis hem toch wel denk ik.. Ook het lichamelijk contact, af en toe die arm om je schouder. Die krijg je wel van vrienden, maar das toch anders. Gewoon omdat ik niet weet wat hij doet, waar ie is, waar ie voor staat.
Als ik hem morgen op straat tegenkom, is hij voor mij een vreemde, terwijl je 6 jaar lang je leven samen hebt gedeeld. En dat vind ik zo onbegrijpelijk.

Gisteren pasen... Vreemd, maar op zulke dagen mis ik je echt.. Met een vriendin op een terras wezen zitten in Scheveningen. Overal verliefde stelletjes en even liet ik mezelf in de waan dat ik er gezellig met jou was.. Het laatste jaar deden we weinig samen, maar daarvoor deden we samen zoveel leuke dingen. Als we dat maar hadden volgehouden, hoe zou het dan zijn gegaan? Waren we dan sterk genoeg om bij elkaar te blijven? Had de liefde voor elkaar het dan overwonnen? Zoveel vragen die elke keer weer door mijn hoofd spoken. Ik begin me elke keer af te vragen of ik ooit nog iemand vind zoals jij, alleen dan met wat meer respect en hetzelfde levensbeeld heeft als ik. Behalve die twee dingen, was onze relatie voor mij perfect. Gister smeerde ik aftersun op mijn gezicht en het rook naar jou, naar oude tijden samen, dat we elkaars rug nog insmeerden als ie was verbrand. T zijn die kleine dingen die nu elke keer weer naar boven komen, samen met die verdomde tranen. Waarom mis ik je, terwijl ik je niet meer wil, terwijl ik weet dat we beter af zijn zonder elkaar?!

Dankjewel Eeffie..

Heb geprobeerd mijn eigen leven op te bouwen, leuk te maken en ondanks dat me dat behoorlijk goed lukt, heb ik nu het gevoel dat ik stil sta.

Wens iedereen succes met het verwerken van een verbroken relatie.
Liefs

Ik denk dat je hierbij wel een punt hebt Brink85.
Na een aantal keer overeenkomsten te hebben gezien hier op de site, kwa gevoel en situaties. Denk ik dat ik toch onbewust telkens op zoek ben naar bevestigingen van deze overeenkomsten. Wat resulteert in dat ik er maar bezig mee blijf.
Kortom, er zo min mogelijk aan denken is misschien toch wel het beste. Maar kan ik jou wel missen met je wijze woorden en je sterke raad wat me moed geeft.

Groeten en bedankt voor je aanwezigheid hier op de site.