Net zoals wat ik lees in heel veel andere verhalen zit ik met het ongeloof.
Ongeloof dat gevoelens maar zo kunnen verminderen en verdwijnen.
Was ik eerst DE vrouw van zijn leven.De mooiste vrouw ter wereld.Nu ben ik het sukkeltje die daarin geloofde.

Eigenlijk wist ik wel dat zijn gevoelens niet voor eeuwig zijn.Ik kende hem nog van vroeger en ook destijds was hij eerst superverliefd op mij en ging dat ook maar zo over.
Als ik hem daar mee confronteerde kreeg ik altijd te horen dat hij destijds te jong was en daar niet mee om kon gaan.
Maar ik behield in het heden afstand want ik dacht"een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken"
En het verdriet van destijds dat wilde ik niet meer.
Maar op het laatst werd ik onvoorzichtig en ging ik er toch in geloven.
Maar ergens in mijn achterhoofd zat toch wel een stemmetje dat me zei "kijk uit!!!"

En op een gegeven moment liet ik toch die achterdocht varen en ging er in geloven.
Hij en ik en de Grote Liefde.
Had ik dat maar niet gedaan!

En dan ga je jezelf afvragen of het aan jezelf ligt.
Ben ik minder knap/lief/aantrekkelijk geworden?
Kan ik een man niet boeien voor langere tijd?
Het heeft me destijds met veel complexen opgezadeld.
Nu ben ik wijzer in ieder geval.
Het ligt niet aan mij!Ik ben dezelfde als waar hij ( weer) verliefd op werd.
Ik hoef de fout niet bij mezelf te zoeken.

Maar de pijn die blijft.Het gemis van alle mooie woorden,lieve smsjes en mailtjes.
Zijn sterke armen om me heen en de blik in zijn ogen.

Het is net twee dagen uit.Ik heb niet over me laten lopen en me voor hem vernederd zoals destijds.
Mijn trots en eergevoel heb ik kunnen behouden,in tegenstelling tot destijds.
Die wil ik ook koste wat het koste bewaken!
Mijn hart heeft hij gestolen en de vernieling in gewerkt.
De rest krijgt hij NIET!

Ik hoop dat ik het vol kan houden!