ik was in het weekend bezig geweest met mijn mailbox op te ruimen en ik ben zo nog uit gekomen op een gedicht van hem toen we paar maanden samen waren, vlak voor onze eerste zware winter samen.

Ze twinkelt als ze
Naar mijn ogen kijkt,
Haar pareltjes lachen
Als zonlicht dat dat op me neerstrijkt

Met haar handjes
Knijpt ze me zacht
Ik ben de wolk omheen haar vingers
O’, zo mild is haar vacht

Ik teken haar en musiceer haar
Ik bewonder, ontwapen en bewaar
Ik snak naar haar, bezieling is het lot
Zij is het licht in mijn donkerste grot

De natuur had talrijke redenen
Om tot schoonheid te glooien,
Ik ben verslaafd tot aan de wortels
Van mijn hart , mijn ziel, ze zijn haar prooien

En iedere dag als de maan danst op podium
En koetsen met zilveren sporen de hemel kruiden,
Zing ik in mezelf als ze aan mijn ogen zit gekluisterd
Dat ik ze hoor, de engeltjes die met klokken luiden

Nu weer springt het getij op en neer
Ik ben een golf, zij het mooie weer
Ik mijn stroom, zij , een droom
Ik , man , en zij, mijn vrouw

als ik dit dan terug lees en terug kijk naar die tijd waarom is het dan toch zo verkeerd gelopen en hoe hadden we dat kunnen oplossen wil hier uit kunnen leren om dit niet nog eens mee te maken het doet me echt veel pijn. we paste zo goed bijeen we waren soulmates,zo intens was onze liefde maar zo intens waren ook onze ruzies pfft

ze zeggen wel dat soulmates mooi is maar ook zo moeilijk om mee om te gaan, maar dat je elkaar blijft opzoeken in elk leven. en zo voelt het ook, ik weet dat die uiteindelijk weer contact zal zoeken maar wat brengt het ons toch verder, pffft

dit is zijn ander gedichtje toen we onze eerste problemen kregen

Hoe mag ik je voeden
Als de draken slapen
En de wolven lammeren
Als dronken schapen
Mag ik je voeden met
Zoete tranen?

Hoe mag ik je zichtbare jij
Onder ogen komen
Nederig, behoedzaam en teer
Mag ik naar je toekomen met mijn
Verdrongen dromen?

Hoe wil jij dat ik voor je lief je zal zijn
Welke vorm en welke maat
Met woorden en gebaren ken ik al je pijn
De angst in de woede die je haat

Is je hart compleet met de mijne in jou hart
Overwint mijn liefde de strijd tegen droeve smart

Wat als we Venetië
En wat met een ring
Wat als ik in een vulkaan
Mijn liefde voor je zing
En voor je zing en voor je zing

hier geeft die aan dat die moeilijk vat heeft op me en me toch wel kent, maar heel onzeker is, bang me kwijt te geraken en niet weten hoe die met me moet omgaan terwijl ik er toch zo duidelijk in was naar hem toe

waarom maakt die het voor zich zo moeilijk, en waarom is die nu zo koppig daarin, hij was aant groeien en was meer naar zich zelf aan het kijken , hij was er mee bezig en dan ervalt die weer in zijn oude gewoontes

ik kan het moeilijk geplaatst krijgen en voel me nog zo verbonden met hem ik voel soms ook aan dat die aan me denkt met veel verdriet en dat die weer vlucht in alles, maar op de verkeerde manier.

en ik kan vanuit mijn positie niets meer doen ik moet alles op mij aflaten komen en het ondergaan, ik moet voor mezelf een plaats leren geven , maar nu ligt het weer moeilijker voor me.
hoe kan ik hier het beste mee om gaan???

weet er iemand raad mee???