Brink, ik heb zitten janken na het lezen van je verhaal...Hetzelfde is mij 2 weken geleden overkomen...Ik had een relatie met een meisje van 15 (ben zelf 19) en alles was echt heerlijk. Ik kon de hele wereld aan, samen met haar. We hadden weleens ruzie, maar ik wist dat wij gewoon voor elkaar bestemd waren...Maar rond oud en nieuw veranderde er wat. Ik zou bij haar oud en nieuw vieren en mijn ouders dus overslaan. Die hadden het daar wel moeilijk mee, maar vonden het goed als ik maar bij haar kon blijven slapen. Dat bleek dus niet helemaal goed afgesproken te zijn en zo ontstond er ruzie...We zijn daar gelukkig wel overheen gekomen en 2007 zou ons jaar worden. Maar 12 februari smste ze me dat ze ik even bij haar langs moest komen. Ik haar bellen om duidelijkheid te vragen, maar ze kon het niet vertellen. Toen wist ik al genoeg...Ik langsgegaan (moest eerst vanuit school nog 3 kwartier in de trein), en toen vertelde ze me dat het niet meer ging. Ze hoopte dat ik heel gelukkig zou worden, maar niet met haar...Echt verschrikkelijk. Ik heb haar gezegd dat dit dan het laatste is wat ze van me ziet, want ik hoefde haar nooit meer te zien. Ik ben weggegaan en na een uur belde ze me alweer op of ik haar toch weer terug wilde. Maar ze vertelde er wel bij dat ze tijd nodig had. Ik weet niet of iemand dit tot nu toe bekend voorkomt, maar ik wilde haar die tijd iig wel geven. Helaas lopen we allebei de Telegraaf en hadden we afgesproken niet op dezelfde tijd te komen. Maar ik wilde haar heel graag zien, om te laten zien hoeveel ik van haar hou. Vandaar dat wij elkaar die week iets te vaak hebben gezien. Zij vond het niet erg en die zaterdag was ik bij haar thuis en toen kwam van het een toch weer het ander. Maar die maandag daarna, wilde ze rust en deed ze heel kortaf...Ik heb haar meerdere keren gevraagd of we er weer voor gingen, maar 3 dagen daarna kon ik het niet meer volhouden..Ik miste haar gewoon teveel...En toen ik van haar hoorde dat ze het die zondag zoiezo wilde uitmaken, heb ik het maar gedaan. Ik had er meteen spijt van en was nog bij haar op school geweest. Ik had een foto bij me om te laten zien hoe gelukkig we waren. Maar zij wees me op het woordje "waren" en vertelde me dat het gewoon over was...Ik heb toen de foto voor haar ogen verscheurd in de hoop dat ze bij me terug zou komen. Stom, want dat werkte niet. Die week daarna is ze een week op vakantie geweest en heb ik haar nadat ze terug kwam een smsje gestuurd (de uitdeelster van de kranten heeft me overgehaald:p) waarin ik vroeg of ze een fijne vakantie had gehad en of ze de rust had gekregen die ze nodig had. Ook vroeg ik of ze nog 1 x met me wilde praten, omdat je 14 maanden niet zomaar weggooit. Ze wilde wel met me praten, maar het was voor haar over en dat zou niet veranderen. Ik ben toch naar haar toegegaan, vorige week zaterdag. Onderweg zat ik na te denken over hoe ik moest reageren..Moest ik blij zijn, boos, verdrietig, moest ik laten zien hoeveel ik van dr hield? Omdat ik haar terug wilde, heb ik maar opgewekt gereageerd en gevraagd aan dr hoe de vakantie was. Nou, we hebben er lang over gepraat, maar ik kwam natuurlijk om te vragen of ze me nog een kans wilde geven. Ondertussen waren we nog steeds "vrolijk en aardig" tegen elkaar. Maar ze stelde voor om nu als vrienden verder te gaan en dat we wel zien waar het schip strand...Ik stemde daar mee in, in de hoop dat, als ik heel aardig deed, ze wel bij me terug zou komen. We moesten ook nog naar de AH en daar pakte ze me hand, sloeg een arm om me heen en het leek echt alsof ze weer verliefd was...Ik was helemaal gelukkig en ik zou daar deze week een filmpje kijken. Afgelopen maandag hebben we elkaar zelfs op de mond gekust (wel per ongeluk, omdat zij hem op de wang wilde geven, maar we allebij dezelfde kant op gingen). Allemaal heel onwennig dus. Hoe moet je reageren? Ik wist het niet, maar ik vond het wel fijn. Dinsdag is het nog een keer gebeurd, maar gisteren niet. Ze vroeg me of ik geen valse hoop kreeg door die omhelsingen en kussen. Ik zei van niet, maar wist wel beter. Tuurlijk had ik hoop. Als je echt alleen maar vrienden wil blijven, doe je zo iets ook niet...Gisterenochtend zat ik dus in een dipje en ben ik nog met gebak bij haar op school geweest. Ik heb haar daar gevraagd of ze het ooit nog goed zag komen. Haar antwoord was nee en toen heb ik haar verteld dat ik het niet kan verdragen als ik haar zie met een ander...Ik heb al het contact sinds gisteren verbroken....Ik ben er zo ziek van en denk steeds aan haar. Is ze nu gelukkig? Heeft ze al iemand op het oog? Zal ze me missen? Waarom was ik niet goed genoeg voor haar? Ook denk ik steeds aan toen we in een beautyfarm zaten in de sauna en zwembad (dat had ik haar cadeau gedaan voor haar verjaardag). Ik wil haar zooooo graag terug, maar dan niet als vrienden, daarvoor hou ik teveel van dr...Ik heb wel contact met haar nicht en die zou nog een keer met haar praten, maar ik weet dat het weinig zin heeft. Ik heb zitten janken als een klein kind, gewoon omdat ze niet meer "van mij is". Gelukkig staan er veel mensen om me heen die me steunen en smsjes sturen en die ik altijd mag bellen als er iets is...Maar ook mijn vriendenkring is te klein om ervan te genieten...Vanmorgen toen ik de zon zag opkomen, moest ik denken aan het feit dat ik dat met haar had willen delen en zie ik haar voor me, met mijn handen om haar buik. Toen barste ik in tranen uit. Gewoon op straat, terwijl ik de krant aan het bezorgen was....Ik mis haar zo...Ik weet wel dat het goed met me komt, maar ik zeg steeds het volgende: "Zij was mijn wereld, en die is nu dood. De wereld vergaat niet, maar nu ff wel". Ik vind het wel fijn om mensen te spreken die hetzelfde mee hebben gemaakt. Het geeft je toch een gevoel van saamhorigheid, ook al ken ik hier niemand persoonlijk en ben ik hier net nieuw. De reden dat ik me hier ook heb aangemeld is dat ik erover moet praten, anders word ik gek....Ik hoop dat jullie me begrijpen...

Sterkte aan alle andere, en Brink...je vind veel steun in je verhaal...