Beste lezer,

Ruim 2 weken geleden heb ik hier een blog geplaatst over het feit dat mijn vriendin gestopt is met onze relatie. Wij hebben samen een zoontje van 10 maanden.
De afgelopen 2 weken zijn voorbij gegaan als of ze 2 jaar duurde. Heb nooit geweten dat het gemis zo erg kan zijn..
Er zijn een aantal dingen voorgevallen die ik niet goed snap. Ze heeft in het begin van de breuk aangegeven dat de breuk niet perse definitief over is maar dat we eerst aan elkaar moeten werken. Na 3 a 4 dagen heeft ze dit veranderd naar dat het helemaal klaar is en dat ze alleen contact wil ivm met onze zoon. Vervolgens probeer ik mij daar aan te houden en dit gaat, zeer moeilijk, verlangen is groot om gewoon met haar te praten, wat we overigens toch moeten ivm ons kindje.. Ze vraagt regelmatig dingen over mij via mijn moeder.. ook is ze al een keer met de uitspraak gekomen of ik onze zoon nog wel zou willen zien... auw... Maargoed. Afgelopen donderdag belde ze mij op nadat ik blijkbaar niet veel reageerde op wahtsapp. Ze klonk vriendelijk en vroeg zich af wat ik de afgelopen week had gedaan en omdat ik, tegen mijn gevoel in, zei of dat er iets toe doet zei ze geirriteerd, ja je zal wel een ander hebben he. Heb hierop geantwoordt dat dat niet zo is. De volgende dag heeft ze dezelfde vraag gesteld aan mijn moeder en wist ze het ook zeker dat het zo was en dat ze het ergens ook hoopte. Mijn moeder heeft daarop de waarheid vertelt en dat het niet zo is. Gisteren en vandaag was ons kindje bij mij, waar ik enorm van genot, het eerste moment van de week dat ik geen onrust in mijn lichaam heb.
Ze zou onze zoon vrijdag avond al gebracht hebben maar dit was verplaatst naar zaterdag. In tussen had ik al een afspraak staan op die dag wat ik al 2 maal verzet had ja ging er immers van uit dat hij vrijdag avond al bij mij was.. Goed nu was mijn moeder er om onze zoon te ontvangen dus dit was geen probleem voor dat kleine uurtje. Vandaag appte ze mij voor dat ze ons kindje kwam ophalen dat ze het jammer vond dat ik er niet was, had het van te voren al wel vertelt hoor.. Tevens vroeg ze, waarschijnlijk omdat ik me een beetje terughoudend opstel, of ik boos was. ik negeerde de vraag de eerste keer maar ze vroeg het vervolgens nogmaals waarop ik antwoorde nee hoor. Meteen kwam de vraag; Mis je me zo erg dan? Heb hierop geantwoordt ja.. maar wat doet dat er toe..
Een stilte viel voor meer dan een uur, heb uiteindelijk een foto van mij en onze zoon gestuurd en kreeg daarop de reactie; lief. Toen ze bijna hier was appte ze; heb jij nog nieuwe liedjes?
Eenmaal hier wist ik niet goed een houding aan te nemen waarop ik terughoudend werd. Ze toonde interesse in mijn dingen en vroeg hier ook na. ze was vrijdag jarig dus vertelde ze wat ze gekregen had. Ik genoot stiekem zo ontzettend erg van haar, ik geniet al van haar als ik naar haar kijk. Ze zag er moe en niet happy uit.. Ze kwam warrig over in mijn ogen. Eenmaal meegelopen naar de auto en onze zoon in de auto te hebben vastgezet stond ze naast mij en toen ja uit automatische wilde ik haar een knuffel geven waardoor door een beetje warige reactie van haar het resulteerde op een kus op haar wang.
Ik weet dat we beide verder moeten en dat we dingen anders moeten doen. We moeten er zijn voor onze zoon maar ik hou van haar net zo veel als van onze zoon. Wil er ook voor vechten maar ze wil geen contact alleen over onze zoon, maar toch die vragen, en dan mijn onzekerheid.. Weet niet goed wat te doen, zit er ontzettend erg mee in, mis hun beide elke dag meer en meer. Voel het door heel mijn lichaam, de verdriet, de pijn het gemis