Beste allemaal,

Heb mijzelf zojuist op dit forum geregistreerd omdat ook mijn leven op dit moment op zijn kop is gezet door intens liefdesverdriet. Ik zal mijn verhaal hier doen, al is het maar om het even van me af te schrijven. Reacties zijn natuurlijk altijd welkom!

Ik zal eerst wat over mijzelf vertellen. Ik ben 32 jaar en heb een lichte vorm van autisme. Deze is (door de jaren heen) gegroeid naar een vorm waarmee prima te leven valt, heb er eigenlijk zelden tot nooit last van. Enige waar ik voor moet waken is overprikkelingen, dit kan leiden tot oververmoeidheid en bij langdurige blootstelling tot lichte depressies.

Wat is nu het geval: Ik had een relatie van 13 jaar met mijn 30 jarige vriendin. We woonden bijna 7 jaar samen. Het was een relatie met ups en downs, we hadden echt geen perfecte relatie, maar er was altijd liefde vanuit allebei. Echter begon mijn vriendin vorig jaar twijfels te krijgen over haar geaardheid (ik was hier echt kapot van), en besloot (met goedkeuring van mij uiteraard) om dit verder uit te zoeken. Echter nog voor er ook maar enige serieuze actie werd ondernomen besloot ze toch met mij (als hetero) verder te gaan. We hebben er daarna nog een leuke vakantie aan vast geplakt, en alles leek weer koek en ei te zijn (tot mijn grote opluchting).

Nu een jaar later (iets meer als 14 dagen geleden) komt ze met dezelfde boodschap, echter denkt ze nu zeker te weten dat ze op vrouwen valt. Ze wilde daarom de relatie beëindigen en alleen verder gaan. Jullie snappen wel dat dit mijn hart echt in tweeën heeft gescheurd. Ze is op zoek gegaan naar een appartement en heeft deze ook vrij snel gevonden. Op dit moment is ze bezig om het appartement in te richten en het ziet er naar uit dat ze er morgen of overmorgen definitief gaat wonen.

Ik sta nu dus voor de onmogelijke taak om afscheid te nemen van mijn lieve meisje, mijn trots, mijn steun en beste maatje. Ik heb 13 jaar een fijne relatie gehad. Dit sloeg gewoon in als een BOM. Aan de ene kant snap ik ook wel dat ze voor zichzelf moet kiezen, en dat ze met mij niet (meer) gelukkig kan zijn/worden. Ik ben ook echt niet boos op haar of wat dan ook. Ik begrijp haar standpunt ook. Aan de andere kant betekend dit dus wel dat ik abrupt afscheid heb moeten nemen van alle dingen die ik zo fijn vond bij/met haar, en ook van haarzelf. En ik ben hier op zijn minst gezegd kapot van.

Ik kan niets anders als huilen. Ik kan niet meer fatsoenlijk eten, ik heb van de huisarts rustgevende middelen (om te slapen) gekregen en ook is maatschappelijk werk ingeschakeld. Mijn leven is gewoon helemaal stuk. Ik heb heel veel steun van vrienden en familie, maar ik besef dat ik dit zelf zal moeten overwinnen. Het lijkt alleen niet te doen. Ik snap dat het geen zin heeft om te hopen dat mijn vriendin bij me terug komt. We hebben het er gisteravond nog gehad dat ook zij ontzettend veel pijn en verdriet heeft, zeker als ze mij zo verloren ziet zitten. Ze zegt ook dat ik altijd een speciaal plekje in haar hart zal hebben en ze hoopt dat we vroeg of laat toch nog soort van goede vrienden kunnen worden. Maar
Misschien is het nog te vroeg om hierover na te denken, maar ik heb echt totaal geen idee hoe mijn toekomst er uit gaat zien en of ik ooit nog in staat ben om een nieuwe relatie aan te kunnen/willen gaan. Naast mijn autisme heb ik ook een aantal lichamelijke 'mankementen' om het zo maar even te noemen. Wat dat betreft ben ik geen 'babe magnet' zeg maar.

Ik weet (van mijzelf en andere) dat ik een lieve trouwe jongen ben met gevoel voor humor (soms wat aan de zwarte / rauwe kant) en dat ik het daar van zal moeten hebben. Echter in een tijd dat eerste indrukken vaak belangrijker lijken te zijn dan het innerlijk maakt het mij behoorlijk onzeker om weer een relatie te starten met 'alles erop en eraan' zoals ik die nu ook had.

Ow ow ow wat een bittere pil is dit jongens (en meiden). Zo lang samen zijn, lief en leed te hebben gedeeld, met als ideaal samen oud te worden (in mijn belevenis dan) en in 14 dagen afscheid moeten nemen van alles wat je lief is...