Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Rock bottom
Beste lezers, twee weken geleden nu dat ik ben gedumpt. De ene dag gaat beter dan de andere, vooral de eerste dagen volledig van de kaart. Ik weet dat ik volgens sommigen geen recht van spreken heb, omdat het hier gaat om een 'second love' die met mij gebroken heeft. Volledig verslaafd aan die man. Een keiharde les. Toch denk ik nog zo vaak aan hem, mijn second love, al is het totaal zinloos. Hij heeft een ander en ik ben blij dat ik niet weet hoe ze eruit ziet want dan zag ik ze de hele tijd voor me. Een vriend en vriendin zijn op de hoogte. Zij zeggen: kappen met die handel! Het kan wel een jaar duren voor je weer helemaal jezelf bent. Nou lekker dan.
Ik heb het idee dat ik de bodem nu wel heb gezien, ergens begin deze week. Huilen doe ik niet meer elke dag maar mijn hart doet fysiek nog steeds pijn. En eten smaakt ook nog steeds niet. Goed voor de lijn. Ook probeer ik te denken aan de laatste maanden waarin hij me toch heeft laten zitten, emotioneel. Niet zeggen wat eraan de hand was, geen lieve mails of sms-jes. Gek genoeg: op zijn initiatief wél andere berichten. Blijkbaar wil hij toch contact? Dus nu opeens een berichtje: hoe gaat het? Alleen maar dat. Dat triggert bij mij te veel emoties. Ik zou hem best willen zien om een 'goed gesprek' te hebben en het af te sluiten. Ben er niet klaar voor, dat moge duidelijk zijn.
En stel dat het eens andersom was geweest, dat mijn man mij had verlaten, hoe had ik me dan gevoeld? Ik moet zeggen dat ik het niet zou weten. Ik ga professionele hulp zoeken. Ik wil zo niet verder, misschien ook niet met mijn man. Teveel uit elkaar gegroeid. Anders werd ik niet verliefd toch? Ik heb hier op het forum mensen gelezen die zeggen dat dat toch gebeurt. Nou, ik kon geloof ik niet méér in de war zijn dan dit. Luxeprobleem, dat ook nog.
- Pauline_B's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Gosh Pauline, Je moet dat dan
Gosh Pauline,
Je moet dat dan echt wel uitzoeken en zeker weten hoor. Dat je met je man uit elkaar bent gegroeid en niet verder wilt. Ik heb in het verleden in zo'n situatie die stap gezet. Verliefd geworden op een andere vrouw. Dat mijn echtgenote verteld. Die omwille van ons gezin wilde dat we bij elkaar bleven en mij de ruimte gaf om mijn second love naast mijn gezin te leven. Ik heb dit twee jaar volgehouden en ben toen toch gegaan. Omdat die twee jaar mij geleerd hebben dat het gesprek, de intimiteit, de liefde, er tussen ons niet meer was en ik dat wel nodig had. Maar ravage hoor. Zo'n huwelijksbreuk. Je moet het echt weten. En je moet echt weten dat het met je man geen toekomst meer heeft.
Dat dat niet te herstellen is.
En ja, nu je huidige situatie. Je cold turkey. Een klein half jaar geleden heeft mijn huidige ex onze relatie verbroken. Na vier maanden heb ik haar begin augustus voor het eerst na de breuk gezien en gesproken. En dat was goed. De ontmoeting was goed, respectvol. En de ontmoeting was voor mij goed omdat ik me realiseerde dat die vrouw tegenover mij mijn vriendin niet meer was. Ja, als afsluiting goed. Maar heb niet de illusie dat je dan van de pijn af bent. Mijn ervaring is het tegendeel, de pijn begint weer van voren af aan. Omdat het besef indaalt dat het definitief is. Dat het echt voorbij is. Dat er niets meer van terugkomt in mijn leven. Van die 10 mooie jaren.
Sterkte!
John
Hoi John,
Dank voor je reactie. Ik weet het, ik ga die beslissing ook niet over één nacht ijs nemen. Bij jou was de koek blijkbaar op tussen jou en je vrouw. En je hebt voor je vriendin gekozen maar helaas was dat het ook niet. Zelf vind ik het behoorlijk van de gekke dat ik in deze situatie terecht gekomen ben, maar het is nu eenmaal zo. Op een ravage zit niemand te wachten. Het is niet zo dat ik niet meer om mijn man geef, maar het is vriendschap, broer en zus. Na zoveel jaar beleefde ik met mijn vriend weer eens hoe het is om echt verliefd te zijn, we pasten ook best goed bij elkaar. Het vergde van mij een switch om eraan toe te geven, en te gaan denken dat het misschien toekomst had. Blijkt het voor hem inwisselbaar, voor een vrouw die wel bij hem om de hoek woont. Ja, een stuk makkelijker. Het beste is de cold turkey zo goed mogelijk doorstaan. Maar ik dacht dat ik de bodem bereikt had, blijkt dat toch niet zo te zijn. Een ontmoeting kan ik pas hebben over een week of 6, dan is mijn ex-vriend (brrr klinkt niet fijn) pas in Nederland. Dus ik heb nog even bedenktijd. Maar als jij na vier maanden toch weer helemaal van de kaart bent na een ontmoeting, tsja. Als je het me nu zou vragen, zou ik een ontmoeting wel willen, een deel van mij twijfelt.
Dag Pauline, Nog een
Dag Pauline,
Nog een observatie, heeft ook een beetje te maken met het stellige advies dat Waterman hieronder gaf. Ik begrijp zijn invalshoek. Maar een overweging die bij mij ook meespeelde om toch voor die ontmoeting te kiezen was dat ik niet de rest van mijn leven met de vraag "what if..." wilde blijven zitten, in het geval ik haar niet meer gezien zou hebben. En ondanks de hernieuwde pijn: voor mij was het toch goed. Ik weet nu echt dat ze niet meer de vrouw is die mijn vriendin was. Ik fantaseer nu niet meer dat het wellicht nog goed zou kunnen komen. De acceptatie.
Sterkte,
John
Hoi John
Maar een overweging die bij mij ook meespeelde om toch voor die ontmoeting te kiezen was dat ik niet de rest van mijn leven met de vraag "what if..." wilde blijven zitten, in het geval ik haar niet meer gezien zou hebben.
Ook die overweging snap ik heel goed. Ik denk zeker dat je uit moet zoeken wat voor jou belangrijk is. Een leven wat niet onderzoekend is, is het niet waard om geleefd te worden, immers? (Geleend van Socrates
) Dus als die ontmoetingen belangrijk zijn, als dat onderzoek belangrijk is, dan moet dat gewoon gebeuren.
Wel pleit ik er steeds voor om jezelf bij dit soort emoties en "onderzoeken" op de been te houden. Je kunt beter niet ten onder gaan in de golven van emotie. Maar het pad is pijnlijk en gevaarlijk, daar is niks aan te doen. Denk ik.
Waterman
Re:
Leuk geschreven maar 'second love' is een ander woord voor vreemdgaan. En door vreemd te gaan beeindig je de relatie die je hebt. En omdat de nieuwe een symptoom is, zul je die ook kwijt raken.
Re: mr.pither
Als je me twee jaar geleden had voorspeld dat dit zou gebeuren had ik je keihard uitgelachen. Ja vreemdgaan, dat doe je niet. Geloof me, je doet het niet zomaar. Een symptoom ja, van een slechte(r dan gedachte) relatie. Want anders word je niet verliefd. Allemaal waar. Je mag me veroordelen maar oordeel niet over iets dat je niet zelf hebt meegemaakt, er zitten altijd meer kanten aan de zaak.
Re:
Ik veroordeel of oordeel je niet, als je goed leest benoem ik alleen het symptoom
En ik heb daar helaas ook ervaring mee
Hoi Pauline
Hoi Pauline,
ik snap heel goed dat je hiervan volledig van de kaart kunt zijn. Ook al is het dan ‘second love’, toch ben je gewoon gedumpt en dat is altijd klote. Je had anders gewild. En als hij dan toch weer berichtjes stuurt, dan scheurt de wond weer open.
Toch denk ik dat het onverstandig is hem weer te zien en "een 'goed gesprek' te hebben en het af te sluiten.” Ik denk namelijk dat er niks van hem te verwachten valt, voor jou, om af te sluiten. Je moet dit gewoon in je eentje verwerken. JIJ moet het af sluiten. Niet met hem. Met vrienden, met familie, met anderen, maar niet met hem. Dat werkt niet, dat werkt alleen maar averechts………. En dat weet je zelf ook.
Maar dan….. hoe nu verder? Er is meer aan de hand dan dat je vriendje je dumpt. Je hele zekerheid ligt aan scherven, je hele vertrouwen dat je jezelf snapt in relaties, jezelf kent, dat allemaal heeft een oplazer gekregen. Hoe sta je er eigenlijk voor, waar geloof je eigenlijk in? Die optater is misschien wel moeilijker mee om te gaan, dan je vriendje die je dumpt. Je vriendje is aanleiding, geen oorzaak…….. Zoiets?
Dat betekent dus jezelf vraagjes gaan stellen. Hoe, wat, waarom? Hoe wil ik het? Hoe wil ik mijn leven inrichten? Wat verwacht ik daarbij van mezelf? Wat verwacht ik van anderen? Van specifieke anderen? En van onbekende anderen die mijn pad gaan kruisen? Wat wil ik daarmee? Hoe belangrijk zijn ze voor me? Wie zijn er belangrijk voor me? Hoe belangrijk zijn ze voor me? En hoe wil ik daarmee omgaan?
Jezelf leren kennen. En dat lukt in mijn ogen alleen door rust in je hoofd te zoeken. Op zoek naar de dingen die je rust geven, die je je stabiliteit doen terugkeren. En bij al het andere te denken: Fuck it….. dat is niet mijn weggetje…..
Dat is denk ik de opdracht waar je nu voor staat. Staande blijven. Jij. In een chaotische wereld. Niks meer aantrekken van normen, waarden en meningen om je heen. Maar op zoek naar jouw normen, jouw waarden, jouw meningen. Een zoektocht van kleine stapjes, denk ik. Maar wel stapjes vooruit. Niet te veel piekeren. Doorgaan met je leven. Maar wel weer gaan snappen waar jij heen wilt.
Een proces wat inderdaad wel effe duurt. Maar wel de moeite waard is.
Waterman
Hallo Waterman,
Je hebt gelijk hoor, zelfonderzoek is zeker nodig in deze situatie. Het lastige is dat ik iemand ben die zich niet makkelijk geeft. Het heeft mijn (ex)vriend nogal wat gekost om mij te winnen. Ik realiseerde me dat mijn huwelijk eigenlijk gebaseerd is op vriendschap, dat we op dit moment geen passie meer delen. Het is een glijdende schaal, eerst bracht hij me van mijn stuk, ging ik nadenken over wat ik had, durfde me er nog niet aan over te geven, en héb ik dat eindelijk gedaan, gaat meneer moeilijk doen. En ga ik daarin mee, hij had het ook niet makkelijk (...).
Maar dan blijkt mijn vermoeden juist: hij doet moeilijk omdat hij me toch niet ziet zitten. Draait om de hete brij heen en na nog twee maanden modderen blijkt dat hij gewoon een ander heeft. Ik baal ervan dat ik mijn gevoel in dezen niet heb gevolgd en hem het voordeel van de twijfel heb gegeven. Omdat hij in het begin zo zijn best heeft gedaan. En zit ik mooi met de gebakken peren. Niet piekeren?? Ik weet (ongeveer) waar ik heen wil, maar absoluut niet hoe ik er moet komen!
groetjes,
Pauline
Hoi Pauine
Blijf op de been, he. Zorg dat je zelf op de been blijft. Niet ten onder gaan aan andermans chaos en emotie.
Soms mag je piekeren. Soms mag je sudderen. Alleen de paniek, daar moet je voor oppassen. De grootste onrust moet weg. Jouw eigen stabiliteit moet terug. En die komt terug. Geef het allemaal even tijd. Ga geen grootse stappen zetten als de onrust zo groot is. Laat het allemaal betijen. Het hoeft vandaag niet allemaal opgelost te worden.
En hij? What about him? Ach........ hij doet er eigenlijk niet zoveel toe...... voorbijgangertje......
Heel veel sterkte!
Waterman