Schaakmat

afbeelding van jaspera

Gisteren een toernooi gehad op onze sportvereniging. S. had zich aanvankelijk wel ingeschreven maar deed uiteindelijk toch niet mee. Omdat zij nou eenmaal heel erg goed is in onze sport werd zij verwacht op een officieel bondstoernooi en moest ze ons ‘gezelligheidstoernooi’ laten schieten. Haar zus was wel van de partij. Die kende ik van de keren dat ik bij S. thuis ben geweest. Omdat haar zus en ik allebei aan schaken doen (of deden in haar geval) heb ik toen een partij tegen haar gespeeld. Ik verloor op dramatische wijze en derhalve leek gisteren me een mooie gelegenheid voor een herkansing.

Dus heb ik gistermiddag een hele tijd tegen de zus van S. zitten schaken. Ze lijken niet echt op elkaar maar ergens toch ook weer wel. Het zijn maar kleine dingen, maar de manier waarop haar zus kort haar tong uitstak of snel haar wenkbrauwen optilde in combinatie met een glimlach verraadde de familieband. Exact zoals S. dat ook altijd deed. Het viel me op en even leek het er op alsof ik niet tegen haar zus maar tegen S. zelf aan het spelen was. De kriebels in mijn buik kwamen opzetten en ik dacht terug aan die keren dat S. bij mij op bezoek was en ze dezelfde gebaren maakte als haar zus nu. Ik dacht terug aan die keer in de kroeg. Ze raakte me stiekem even aan en toen ik haar aankeek lachte ze verleidelijk en maakte het hierboven beschreven gebaar met haar wenkbrauwen. Die aanblik van haar adembenemende schoonheid zal nooit meer uit mijn hoofd verdwijnen.

Mede door die kleine dingen ben ik zo enorm verliefd op dat meisje geworden. De manier waarop ze lacht, praat en het toontje dat ze aanslaat wanneer ze verbaasd is. Ik heb te weinig schrijftalent om dit met woorden te beschrijven maar ik smelt ervoor.

Terug naar de realiteit. Ik won de schaakpartij maar sta zelf schaakmat. De strijd om het hart van S. zal ik immers nooit winnen.

afbeelding van stern

Put

Als ik jou blog lees dan moet ik aan de volgende uitspraak denken (is niet van mezelf):

'Door terugverlangen houd je jezelf gevangen, in een put. Een put waarvan de wanden versierd zijn met eindeloze rijen foto's van het verleden. Probeer af te kicken. Voedt je geest dus niet langer met beelden van haar heerlijke gestalte'.

afbeelding van HugoBos

@jaspera

Hoe je t beschrijft, doet me denken aan een meisje waar ik 9 jaar geleden onwíjs verliefd op was. Liefde op t eerste gezicht voor t eerst in mijn leven. Met haar mooie bruine ogen en stralende glimlach deed ze mijn knieën trillen. Leerde haar kennen op het dieptepunt van mijn leven (haha, toen wist ik nog niet van het afgelopen jaar:-0 en het liep op niets uit. Ik geloof dat ik wel 30 liedjes voor haar heb geschreven (niet naar haar gestuurd hoor).
Nu, zo'n acht jaar later is het weer (na breuk met C) een vriendin geworden en een van mijn dierbaarste. Uiteraard door ons verleden. En nog steeds kan zij mij doen smelten, want niet alleen van buiten is zij prachtig, maar het is echt een fantastisch vrouw geworden. En dat is echt bijzonder om te zien.

En ook door mijn gevoel voor mijn ex snap ik heel goed hoe je jezelf vast voelt zitten. Alleen jijzelf, al dan niet met hulp van genoeg tijd en misschien een andere vrouw, zult er op een gegeven moment een soort vrede mee kunnen sluiten. Je hebt er eigenlijk geen keuze in, net zo min als ik dat had. Soms zou het goed zijn om een ex weer eens te zien en te kijken of zij/hij dan nog zo leuk is, of dat diegene fors van het voetstuk afvalt.

Houd moed!