Je zegt dat die moeder zijn vorige ex ook niks vond. Is ze niet gewoon heel erg beschermend tegenover haar zoon? Niemand zal dan goed genoeg voor hem zijn. Dat zie je wel vaker bij moeder en zoon als er in het verleden iets gebeurt is. Zoals ziekte, depressies enz. Ik weet natuurlijk niet of dat in dit geval ook zo is, maar dat zal haar gedrag wel verklaren. Mijn ex heeft ziekte van Chrone en heeft in z'n tienerjaren veel in ziekenuizen gelegen, zelfs bijna dood gegaan enz. Zij was ook altijd heel erg beschermend. Het was niet zo heftig als bij jou, maar tussen die 2 was het ook niet helemaal gezond.

Nogmaals, ik weet natuurlijk niet of er iets is gebeurt in de familie, zo niet, dan heeft ze inderdaad echt geen recht van spreken. Het is een volwassen vent, die prima voor zichzelf kan zorgen. En als ze voorsteld om schoon te maken, en weet dat jij daar vaak bent, kan ze ook wel begrijpen dat er zooi van jou ligt. Anyway. Misschien een idee om alleen naar die moeder te gaan en nogmaals vragen waarom zij jou precies niet mag. Wie weet heeft ze echt een goede reden, waar jij nog helemaal niet aan gedacht hebt en het wel kan begrijpen. Zo niet, heb je in ieder geval laten zien dat jij wel volwassen bent en het wil oplossen.

Sterkte

Schoonmoeder die zich ' in het belang van haar kind' als een bemoeiziek manipulatief relatie-ondermijnend monster ontpopt. Het kind, jouw vriend in dit geval, in een loyaliteitsconflict duwt/plaatst waardoor er een spanningsveld kan gaan ontstaan tussen partners.........

Daarmee de relatie onder druk komt te staan en de kans bestaat dat er frictie tussen de partners gaat ontstaan waardoor zij i.p.v. naast elkaar te blijven staan tegenover elkaar komen te staan.

Want ondertussen heb jij alles maar te accepteren wat er over en tegen je wordt gezegd, en zit je partner nog dermate met een navelstreng aan zijn mamma vast dat hij, in ieder geval op dit moment, nog niet de juiste houding richting haar (en de rest van de clan) weet aan te nemen om daar verandering in aan te brengen.

Ik denk dat het niet zo zeer om 'kiezen voor' gaat, maar om wat voor houding hij aan gaat nemen richting zijn familie en wat voor jou acceptabel is. Is hij instaat om te 'gaan staan' voor jou en de relatie die jullie hebben? En dan bedoel ik niet dat slappe gedoe van hem richting zijn moeder dat zij jou of de relatie maar te accepteren heeft.

Kan jij de de uitspraken die zijn moeder (en de rest van de clan) over jou heeft gedaan en het gegeven dat zij jou eigenlijk niet 'goed genoeg' voor haar kind vindt naast je neerleggen? De kans blijft bestaan dat schoonmoeder op welke manier dan ook altijd in je relatie zal blijven wroeten als er vanuit haar geen volledige acceptatie van jou gaat plaatsvinden? Kan en wil jij , ondanks dat je Chelle alleen maar aangaf maar een katalysator bent in deze, de verantwoordelijkheid dragen als hij voor jou zou 'breken' met zijn familie?

Als hij niet versneld volwassen gaat worden of zijn moeder niet tot inzicht komt lijkt dit namelijk een kansloze missie te gaan worden.........

Heb je hem weleens gevraagd wat zijn moeders gedrag in vorige relaties? Gedroeg zijn moeder zich t.o.v. andere partners ook zo?

Een (grote) stap verder: is er al sprake van een kinderwens met deze man in de 'toekomst'? Zo ja, hoe zie je dat voor je met de dynamiek die er nu is en die zo te lezen niet zo snel zal gaan veranderen.

Een stap terug: even je verhaallijn gelezen te hebben vraag ik mij af of schoonmama ten tijde van zijn wispelturig gedrag in het verleden al geen 'stille' invloed aan het uitoefenen was op de achtergrond.

Bedankt iedereen voor het meedenken en de steun. Ik heb gelukkig een lieve familie die er echt voor nij is, ben gisteren wezen lunchen en daarna naar een BBQ geweest van vrienden van mijn zusje. Die afleiding is wel fijn. De aankomende 1 weken heb ik ook al zo goed als volgepland. Vooral de weekenden dan. Binnenkort ga ik weer even naar de kapper, pak weer een paar zonnebankjes (want melkfles) en ga binnenkort ook even een massage nemen ofzo. Mensen zeggen tegen me: maar je moet je verdriet ook tijd geven en het een plekje geven. Maarja, wat houdt dat in? Savonds in mn bed liggen janken? Ik heb daar helemaal geen zin in.

Het adrealine gevoel is er wel constant, dat is zo vermoeiend. Constant een soort vervelende druk op je borst en soms een schok door je lichaam als je weer aan je ex denkt. Ik wordt ook soms een beetje misselijk van alles. Ik eet gewoon, ik slaap oké en heb geen hysterische huilbuien. Maar het idee dat ik hem nooit meer ga zien is nogal onverdraagzaam. Evenals hem spreken. Als hij me überhaupt nog eens zou aanspreken via whatsapp of dergelijke dan denk ik niet dat ik dat aan kan. Deze relatie zat me gewoon zo diep, dieper dan elke andere relatie die ik ooit heb gehad. Ik ben heel erg boos op deze situatie, dat ik mijzelf volledig heb gegeven en misschien nog belangrijker: ik niet op hem uitgekeken raakte. Want dat was altijd mijn valkuil als sterrenbeeld tweeling zijnde, oppervlakkig en fladderig. Snel uitgekeken dus op liefdesvlak. Maar bij hem was het anders. Misschien wel door alle drama, dat ik daardoor mijn best moest blijven doen om hem te overtuigen.

Ik voel me gewoon heel erg leeg. En ben bang dat ik moeilijk nog eens zo'n klik met een andere man zal hebben. In mijn ogen zijn relaties altijd gezeik, hoeveel je er ook in stopt. Al is het niet ellende voor mij dan wel voor de ander. 9 van de 10 relaties loopt toch stuk. Pfff. Ik wilde echt alleen hem, zou nooit vreemd gaan of wat dan ook. Als alles en iedereen je relatie dan zo bemoeilijkt dan heeft het ook geen kans op slagen. Ik had nog eigenlijk veel liever gehad dat het gewoon uit was gegaan d.m.v. een vrije keuze zoals "ik wil niet meer bij je zijn". Inplaats van zulke vreselijke ouders die hun kind voor een keuze stellen die ze nooit van hem zouden mogen vragen. Maar goed, in de relatie zelf was er ook wel enige wrijving dus misschien beter nu dan over een paar jaar. Dat had toch uitstel van executie geweest. Godsamme, ik snap niet waarom en hoe je zoveel van iemand kan houden terwijl je rationeel gezien weet dat je beter verdiend. Wat is dat toch...

Ik hoop dat ik snel weer op dat punt kom dat ik me wat zelfverzekerder voel en eigenlijk het belangrijkste: ik de situatie heb geaccepteerd zoals hij is. En gewoon weer gelukkig zijn, alleen.

Oja, ik ga het boek aanschaffen: verslaafd aan de liefde. Van jan geurtz? Er zit gewoon iets in mij niet goed dat ik een relatie "nodig heb" om me goed te voelen, zelfs als deze relatie eigenlijk helemaal niet goed voor me is. Dat ik dan door ga tot het botje omdat ik niet wil of KAN opgeven alhoewel ik 100 keer een break up gesprek in mijn hoofd heb gevoerd. Ik kan moeilijk zonder die bevestiging en waardering. Ik voel me graag geliefd en zorg graag voor een geliefde in het bijzonder. Maar dat ik dan toch blijf, zonder enige waardering te ontvangen, dat begrijp ik niet van mezelf. Ik maak mezelf zo afhankelijk. Dat moet gewoon kappen.