gelukkig dat ik hier lees dat ik niet de enige ben..
Mijn exvriend heeft het 7 maanden geleden uitgemaakt..oftewel hij wou een weekje rust.. Ik woonde toen bij hem in huis en ik moest maar even terug naar mijn studentenkamer. Hij zat er even doorheen en wou even nadenken. Alhoewel ik daar geen voorstander van was heb ik hem die week rust gegeven, met als klapper op de vuurpijl dat hij na dat weekje rust niet eens de tijd had om met me te praten. Het was over.. helemaal uit het niets.. We hadden 8 maanden een korte, heftige en geweldige relatie.. De eerste jongen van wie ik echt gehouden heb, waar ik echt vanaf minuut 1 een speciale band mee had (nu nog steeds).
Achteraf blijkt dat hij die dag voor hij die week rust wou een meisje was tegengekomen (1 dag!!) en na lange telefoongesprekken kwam het er dan toch uit.. hij was verliefd op haar geworden. Terwijl hij altijd zo hard schreeuwde, dat gebeurt mij, niet, daar sta ik niet open voor!! Ik ben echt de rotste periode van mijn levendoorgegaan. Ik twijfelde aan mezelf, vond niks meer leuk en misssssste hem echt ontzettend. Het voelde voor mij aan alsof hij plotseling overleden was ofzo...We bleven bellen en bellen en na 3 weken wou hij me terug. Hij was helemaal over zijn toeren en miste mij ontzettend. en ik heb hem met open armen ontvangen. na een paar korte gesprekken was alles wel weer koek en ei (tenminste dat denk ik). Maar na een week, wou hij toch weer terug naar dat ander vriendinnetje... en weer viel ik in een ontzettend diep gat. Ik had mezelf voorgenomen wat afstand van hem te nemen, maar hij bleef toch bellen, omdat hij daar behoefte aan had... 1 maand later kwam het hoge woord er weer uit..ik was bij hem om mijn fiets op te halen en hij smeekte mij of ik bij hem bleef.. ik was toch zijn ware. Een vakantie die geboekt was met haar werd overgezet op mijn naam en ik ging met hem naar berlijn tussen kerst en nieuwjaar. Ik heb alles voor hem omgegooid, zodat ik ook met de kerst bij hem kon zijn (bij mijn ouders was hij inmiddels niet meer welkom). we hebben weer geweldige 3 weken gehad en op 4 januari (dat andere meisje dr verjaardag) kon ik weer oprotten.. er werd wederom een deur in mijn gezicht dichtgeslagen.. er was geen ruimte meer voor mij...Voor mij was dit de ergste periode, omdat ik me zelf realiseerde dat het nu echt over was...2 weken geleden begon hij weer met bellen... langzaam maar zeker duwde hij zich weer in mijn leventje en tsjaah hoe dom kun je zijn...Nu heeft het een dag mogen duren, toen had hij er alweer genoeg van.. Hoe standvastig ik mezelf nu tegenhoud om contact met hem te hebben, hoe erger ik hem mis.. ik zie gewoon geen leven voor me zonder hem.. Ik hou nog steeds ontzettend van hem en ik voel me zo leeg...Ik weet gewoon dat ik nooit meer zo'n gozer tegenkom, zoals onze eerste 8 maanden zijn geweest en ga er langzamerhand aan onderdoor.. ik weet me gewoon geen raad meer..
liefs kim