Er zijn momenteel 0 gebruikers en 5 gasten online.
The End
Ik zag net dat mijn laatste blog uit November vorig jaar stamt. Ik val onder de oude rotten hier, mijn eerste log was in 2011.
Na een intense reis vol liefdesverdriet waarin ik mezelf volledig kwijt raakte en me geblinddoekt door een Labyrinth probeerde terug te leiden (zo voelde het in ieder geval) trof ik mezelf wederom terug in de armen van de Ex.
Nu, ruim een jaar nadat we de relatie opnieuw adem hadden ingeblazen zijn we toch tot een eind gekomen, de relatie is over.
Verschil met 2 jaar geleden is dat ik er vrede mee heb. Het is klaar en we kunnen elkaar prima in de ogen kijken, we did our best. Twee jaar terug werd ik overspoeld door verdriet en paniek, nu is er vooral opluchting.
We zien elkaar zeker nog graag en ik hoop dat we een mooie vriendschap kunnen behouden maar desondanks hebben we onze breuk gevierd door een fles wijn open te trekken en te klinken op ons nieuwe leven los van elkaar; Dat zegt voldoende denk ik.
Spijt is er niet, soms zijn dingen gewoon nog niet 'Klaar' genoeg om het los te laten, moet het kringetje eerst rond.
En natuurlijk vind ik het ook verdrietig; Het lag niet aan een gebrek aan liefde van weerszijden dat het niet ging maar wel aan een mismatch op veel andere fronten. Ik vind het best moeilijk dat ik nu op mijn 40ste alsnog bepaalde romantische ideeën moet loslaten waarvan de belangrijkste: alleen liefde is niet voldoende.
Er moeten meer dingen matchen om een relatie tot een succes te maken.
En ik moet er zeker aan wennen om weer in mijn uppie te slapen;
Met relaties ben ik nu wel even klaar. De ruimte die is ontstaan wil ik in mezelf steken. De laatste zes maanden heb ik behoorlijk gekwakkeld met mijn gezondheid en het kleine beetje energie dát ik had stak ik in het gaande houden van de relatie.
De breuk heeft voor veel ruimte gezorgd. Als die tijd voelde ik me niet veilig in de relatie omdat deze voelbaar kwetsbaar bleef, mijn grootste angst was het wegvallen ervan. En toen gebeurde exact dat en bleek de angst voor de angst ongegrond.
Tevens ga ik er op een andere manier mee om. Het leven is soms pittig genoeg en ik heb de afgelopen jaren de gewoonte gehad om de drama dan nog verder op te zoeken. Ben ik wel een beetje klaar mee.
De zomer staat voor de deur, de angst voor de angst ben ik kwijt en zonder die angst voel ik me in ware veiliger (kan je me nog volgen? 
). Het leven begint bij 40 zeggen ze.
We zullen zien.
- Moerbei's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Moerbei
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@Moerbei
Ja, ik kan je helemaal volgen, wat goed dat je die angst kwijt bent.
Dat is zo belangrijk, wat een opluchting dan!
Ik heb je altijd gevolgd in je proces, je hardnekkige liefdesverdriet. Ben blij dat je dat niet meer hebt!
Het leven begint bij 40, helemaal waar meisje.
Geniet er maar lekker van.
Liefs en Geluk voor jou!
Hetlevenismooi
Emotionele vrijheid
De zomer staat voor de deur, de angst voor de angst ben ik kwijt en zonder die angst voel ik me in ware veiliger (kan je me nog volgen? Knipoog)...........De breuk heeft voor veel ruimte gezorgd........ En toen gebeurde exact dat en bleek de angst voor de angst ongegrond.
Welkom in de wereld van het beleven wat 'emotionele vrijheid/onafhankelijkheid' is.
Leuk weer eens een blog hier van je te lezen.
Vrijheid
Emotionele vrijheid/onafhankelijkheid.
Ik denk een van mijn grootste wensen van het moment.
@Beer: cirkel van invloed
Daar heb jezelf invloed Beer.
Waarmee ik niet wil zeggend dat je het zomaar even weet te bewerkstelligen.
Het begint, in mijn beleving (ja dat is jouw beleving), bij je eigen angsten en verdriet echt aan te gaan durven kijken.
Iets met de cirkel van invloed en de cirkel van betrokkenheid.
Re
Weet ik, alleen weet ik nog niet zo goed hoe en wat of wat en hoe .
@Moerbei
Fijn om te lezen dat het nu beter met je gaat!
Wat was jouw angst precies?
Ik was altijd bang om in de steek gelaten te worden.
En dat is gebeurd.
Mijn allergrootste nachtmerrie is uitgekomen. Hij is opgestapt.
Ik probeer weer op te krabbelen.
Ben benieuwd of ik net als jij de angst achter me kan laten nu ik het eenmaal heb meegemaakt.
En me veiliger ga voelen..
PS. ik word volgend jaar 40
Pfff....wat was mijn angst?
Pfff....wat was mijn angst? Probeer dat maar eens in een paar woorden samen te vatten. Ik heb hier dik 100 blogs geschreven, als je die doorleest kom je er wel achter
.
Nee, ik denk dat ik het meest bang was voor mijn eigen angst en emoties. Ik ben een mens van uitersten en kan intens gelukkig zijn maar ook intens verdrietig.
Door een groot verlies 5 jaar geleden (overlijden van mijn partner) heb ik ondervonden wat werkelijk intens verdriet kan betekenen en hoe diep die put van mijn gevoelsleven kan zijn (zowat bodemloos).
In de jaren daarna brachten alle emoties die die diepte (soms zelfs maar zijdelings) raakten een intens gevoel van paniek bij mij teweeg. Een verschrikkelijke angst om weer 'Dát' te voelen zorgde in feite eigenlijk voor meer angst & hysterie en sloegen me volledig lam en ik deed werkelijk alles om er maar voor te zorgen die emoties uit de weg te gaan. Wat er eigenlijk alleen maar voor zorgde dat ik er meer vervelende emoties bij kreeg!
Het laatste jaar heb ik mee gerealiseerd dat ik het ergste dat ik mee kón maken eigenlijk al hád meegemaakt en dat ik die diepte van emoties waarschijnlijk zelfs niet nogmaals kán ervaren.
Het was dus de angst voor de mogelijke bodemloze put waar ik mezelf (!) gevoelsmatig weer in terug zou kunnen brengen.
Ik had me in de ldvd reis al wat eerder gerealiseerd dat je ook emoties kan hébben in plaats van ze te worden (lukt niet altijd, we zijn mensen soms laten we ons weer meevoeren, maar de wetenschap alleen al helpt).
Zeer bevrijdend om nu iig te ervaren dat het ook anders kan!
moerbei
Jemig.....wat heb jij dat duidelijk toegelicht...
Vooral het stukje dat je emoties kan hebben in plaats van ze te zijn...
Een heel gevecht tegen je eigen emoties en angsten...
Mag ik vragen wat jou heeft laten inzien dat je emoties kan hebben i.p.v zijn??
Even kort hoor ; mijn eerste partner is 15 jaar terug plots overleden en ik loop ook vreselijk tegen de angsten aan Tot hysterisch gedoe en paniek aan toe...Ondertussen 1 lange relatie verder en een kortere maar nog steeds die immense angst...
Respect hoor voor jou mooi verhaal en wat doe je het super.
Liefs 3tig
Jeetje meid, wat naar. Ik ken
Jeetje meid, wat naar. Ik ken nog een aantal lotgenoten en zie eigenlijk bij allen terug dat ze kampen met verlatings- en verliesangst. En of dat nu 15 jaar geleden of 5 jaar geleden is, het heeft je nieuwe ik in een bepaalde manier vormgegeven denk ik; Je neemt het in ieder geval mee.
De realisatie dat je emoties ook kan hebben zonder ze te worden is niet door één ding gekomen, het was een heel langzaam proces. Ik denk dat een stukje mindfulness me er toentertijd wel in geholpen heeft.
Ik deed veel aan Yoga en meditatie om die continue gedachtenstroom te kalmeren. Daardoor kwam ik er gaandeweg achter wat gedachten met je emoties doen (en soms ook visa versa) en hoeveel ongecontroleerde gedachtenstromen we soms hebben. Je daar bewust over zijn helpt al een heleboel. Dat je in de auto rijdt en op een gegeven moment denkt...jeetjemeneetje, zit ik nu alweer een half uur mogelijke scenario's in te beelden of denkbeeldige gesprekken te voeren?
Het hielp me om me daar bewust van te worden. Niet dat ik de gedachtenstroom kon stoppen, dat niet, maar als je tig keer per dag realiseert dat je weer lekker bezig bent (maar niet heus) in je hoofd helpt het wel enorm.
Daarnaast probeerde ik de emoties los te koppelen van de gedachten. Dat klinkt raar, maar kan wel. Dus als ik verdrietig ben die emotie toelaten, voelen, maar daar niet meer bij nadenken en dus ook niet voeden door gedachten of andere externe dingen. Je kan een emotie ervaren losgekoppeld van de gedachten. Dat kan bijv. door mediteren of Yoga maar ook tijdens hardlopen of gewoon tijdens een wandeling in de natuur.
Ik merkte daardoor dat ik de angel eruit haalde.
Daarnaast waren het soms ook dingen die op hun plek vielen door wat anderen tegen me vertelden. Een vriendin die in scheiding lang zei ooit eens in de auto tegen me dat ze de knoop pas had kunnen doorhakken toe ze accepteerde dat de situatie was zoals hij was. Daarna kon ze hem pas veranderen. Dat bleef bij me hangen en was weer een uitgangspunt.
Het blijft overigens een continue proces. Het is zeker niet zo dat ik al het bovenstaande altijd ten uitvoer kan brengen. Soms word ik zelf weer volledig overvallen door m'n emoties en geraak ik weer (tijdelijk) in een draaikolk en gooi ik alle nuchtere wetenschap opzij
. Dat heb je nu eenmaal als gevoelsmens.
Maar ja, ik denk dat dat ook bij het leven hoort.
Jij sterkte met jouw processen!
moerbei
Ze zeggen ook wel eens dat er een bepaalde tijd staat voor een rouwproces maar volgens mij bestaat dat niet omdat een overlijden zo dichtbij je enorm vormt in je emotionaliteit. .
Super bedankt voor je mooie uitleg hier kan ik weer een hoop uithalen wat wellicht ook bij mij zou kunnen werken
Het zal in ieder geval iets zijn wat we ons leven lang mee dragen...
Jij heel veel succes en geluk gewenst in de nabije toekomst
Liefs 3tig
Mooie reactie
Mooie reactie, dank je wel!
En wat heftig wat je hebt meegemaakt.
Ik ben ook wel bang voor 'de put'… En heb dan de neiging om mijn gevoelens uit de weg te gaan.
Maar ik leer elke dag.
Fijn om te horen dat jij zo omhoog bent geklommen.
Dat heeft moed en hoop!
Nogmaals bedankt.
Liefs
DB
Moerbei
Heel veel liefs, heel veel sterkte!!!! Je bent een mooie vrouw!
Waterman