tijdje

afbeelding van Russo

Ik ben hier al een tijdje lid. Heb alleen nooit wat opgeschreven. Het is 3 maanden terug sinds het gebeurde. Het is hier ons allemaal gebeurd lijkt wel. Ik kkende haar al een tijdje, naja, wist wie het was. Nooit beter leren kennen, nadat een heel kortstondige relatie uitging leerde ik haar beter kennen. Begonnen op msn te chatten, gedachtes uit te wisselen. Ik vond het leuk om met haar te praten, erg gezellig en veel gelachen. Maar ook serieuzere onderwerpen kwamen er ter sprake. Haar verleden een beetje, ze heeft een psychische stoornis opgelopen door trauma en was daarvoor in therapie, ze vertrouwde me ermee. De waardering voor elkaar groeide, ik kon haar advies bieden. We gingen leuke dingen doen, naar het strand toe om te wandelen. Het bos in. Het was toen lente dus sjah. Ik hiel haar verhuizen naar haar kamertje. Ik ging toen een maand met vakantie, terwijl ik weg was ontdekte ik dat ik haar ging missen, mijn gedachtes zaten vol met haar. Haar lach, haar stem. Ik was verliefd. Ik kwam terug en ze was er weer voor me, m'n inbox vol met mailtjes. Dus snel weer afgesproken. En mijn gevoel groeide. Maar zij had moeite met relaties zei ze. Op een gegeven moment gaf ik toe gevoelens voor haar te hebben, daar schrok ze erg van, ze had een negatief zelfbeeld. De dag na haar verjaardag kon ik me niet langer inhouden. Ik zoende haar vol op de mond, en ze reageerde. Er ging een ontzettende vonk over, instant vuur. We waren samen. En werden verliefder en verliefder op elkaar. Het was heerlijk. En mijn liefde voor haar groeide voor haar met de dag, ja ze had het moeilijk. Maar toch. Ze was er voor me ondanks alles. Ik voelde me zo "speciaal" en ik deed mijn uiterste best om haar dat gevoel terug te geven. En dat werkte. Zij kon geen relaties aangaan en met mij wel, ik deed echt wat voor haar en zij voor mij. Ik was ervan overtuigd: dit was het! Dit is de vrouw van mijn leven, ze heeft alles wat ik in iemand zocht. We hadden zoveel gedeeld, zij kende mijn meest donkere geheimen. Ik vertrouwde haar ermee. Maar het had niet mogen zijn. Zij verbrak de relatie ineens. Het ging al even niet, en dat was ook mijn schuld gedeeltelijk. Maar toch bleef ik in haar geloven, bleef ik erin geloven dat met de tijd en wat moeite we er doorheen zouden komen, het was toch liefde? Dus dan zou het toch wel werken? Ze maakte het uit, twee dagen later sprak ik haar erover...en toen ging het weer aan. Pak van mijn hart. Mijn hart groeide nog eens uit zijn voegen. Dolgelukkig. Tot....het weer gebeurde....dit keer definitief. Dat was 3 maanden terug. De relatie duurde "maar" 6 maanden. Maar het was genoeg. Ik hou echt van haar, wist niet dat ik het nog kon. En nu is ze er niet meer. Ze had het gevoel niet meer, en ze had een hele waslijst aan redenen. Verdomme. En sinds het uit is is het alleen maar erger geworden, ik belde haar in tranen, mailde haar, sms'te haar. Werd ontzettend angstig om alles. En zij raakte pissiger en pissiger. Ik kan haar niet loslaten. Ben als de dood dat ze een ander krijgt. En dat vroeg ik dus ook telkens. Werkte erg verstikkend. Zij zegt telkens van niet, dat er geen ander is, maar mijn gevoel schreeuwt dat constant uit. Ze heeft nu de tijd van haar leven, ze gaat met sprongen vooruit. Heeft allemaal nieuwe vrienden om zich heen. Is heel snel "vrienden" geworden met een jongen die tig kilometer verderop woont. Gaat hem ook opzoeken om naar de dierentuin te gaan. Maar er is verder "niks". En ik kan dat gevoel maar niet kwijt. Kan het maar niet geloven dat er "niks" is. Maar ze houd voet bij stuk. Ze kan niet zomaar verliefd worden en weet ik veel zegt ze. En toch blijft die angst zitten. Ik zit compleet vast erin. Het grijpt me aan, ben constant moe. Het vreet me gewoon op en ik kan het niet uitzetten. Ik kan zo nog uren doorschrijven. Ik weet alleen niet wat het voor goeds zou doen.

afbeelding van Joost

begrijpelijk

Hoi man,

De gevoelens die je hebt, heb ik ook gehad, en ga er hoe hard het ook klinkt maar vanuit dat ze wel een ander heeft. Ik heb mezelf ook voor de gek lopen houden en heb mijn ex ook verdedigd tot en met en wat bleek: Ze had al kontakt met een ander voordat ze met mij brak. Het vreet inderdaad aan je en je het maalt in je hoofd, de hele dag.
Het gaat duren voordat je er een beetje overheen komt, maar het gaat wel gebeuren. Het zegt al genoeg dat zij de tijd van haar leven heeft, terwijl jij je ongelukkig voelt. Mijn ex werd ook boos als ik haar smsste. Waarom? Omdat ze er gewoon klaar mee was, terwijl ik met uitgestrekte armen achter haar aanliep. Het komt echt wel goed. Tijd, tijd, tijd en verder proberen te gaan.

afbeelding van Kami

Een ander

Bij mij is ongeveer hetzelfde gebeurd. Mijn ex maakte het uit zonder noemenswaardige reden. We hadden wel enkele kleine probleempjes, maar welke relatie heeft die niet? Die hadden we kunnen uitwerken, maar daar had hij geen oren naar. Dus ben ik blijven doorvragen & nee, er was zogezegd geen ander.

Tot uiteindelijk bleek dat die er wel was. Hij had het niet durven zeggen 'omdat hij mij niet wilde kwetsen'. Natuurlijk bleef ik nu dubbel gekwetst achter. Niet alleen was er toch een ander, maar degene die ik het meest vertrouwde in de hele wereld beloog & bedroog me.

Ik heb hem ook een aantal dagen bestookt met smsjes en emails & ook hij werd hier alleen maar kwaad om. Tot de dag dat het genoeg was & ik besefte dat hij mijn liefde en mijn moeite niet waard is. Sinds die dag is hij degene die contact zoekt & ben ik degene voor wie dat niet meer moet. Nu ligt de macht bij mij & dat is wel een betere positie. De ander is er wel nog steeds, maar het lijkt niet om een serieuze relatie, maar eerder om een losse flirt te gaan. Niet dat dat uitmaakt, mij is hij kwijt.

Wat ik wil zeggen is dat zolang je je vriendin naloopt ze nooit zal beseffen wat ze kwijt is. Je geeft haar geen kans om je te missen.

Er is een spreekwoord dat zegt: 'If you truly love something, let it go... If it comes back, it's yours forever. If it doesn't, it never was...'

afbeelding van Femke

Wat een goeie

Dat spreekwoord is eigenlijk heel erg waar!
Maar ja, moeilijk te geloven en te accepteren als je er nog zo vers in zit.

Wat erg dat jullie bedrogen zijn, ik denk dat er dan nog eens een schapje ellende bovenop komt! Ik heb het gelukkig (nog) nooit meegemaakt...

Hoe staan jullie nu tegenover je ex? Willen jullie hem/haar ondanks alles toch nog terug als het zou kunnen?

Succes ermee...

afbeelding van Kami

Ex

Ik zou mijn ex niet meer terug nemen, moest hij spijt krijgen van zijn beslissing. Het vertrouwen is weg, hij heeft alles opgegeven voor een meisje dat hij nauwelijks kende.

Nee, tussen ons komt het nooit meer goed. Zelfs vriendschap is voor mij niet mogelijk. Dit is echt onomkeerbaar. Als hij spijt toont, denk ik wel dat ik hem uiteindelijk zal kunnen vergeven, maar dan wel zonder verdere gevolgen voor ons. Dan gaan we daarna weer onze eigen weg.

Ik zal mezelf nooit meer in een positie plaatsen waarin hij mij nog eens zou kunnen kwetsen & de enige manier om hiervan zeker te zijn is hem helemaal uit mijn leven te bannen.

Hijzelf is hier helemaal niet gelukkig mee & ik ook niet echt, maar naar mijn gevoel is het de beste oplossing. Dat klinkt misschien hard, maar wat hij me heeft aangedaan is dat ook.