Hallo, ik wil hier even mijn verhaal kwijt zoals vele anderen. nadat ik veel heb rond gelezen op het internet en ook hier, dacht ik misschien kan ik er ook iets goeds uit halen.

Mijn ex-vriendin is het meest geweldige persoon die ik ken, ik heb meerdere vriendinnen gehad voordat ik met haar kreeg maar toen ik haar leerde kennen wist ik het meteen, alles verliep zoals het moest lopen we zijn 4 jaar samen geweest en de relatie was meer dan perfect, tot aan het laatste jaar. Ik heb haar nooit bedrogen, en ben altijd oprecht en eerlijk tegen haar geweest. Ik heb der heel veel liefde gegeven door de jaren heen, en weet ook dat ik een echte steun was.

Het laatste jaar van onze relatie waarvan ik dacht dat het perfect was, werd wat moeizamer ik merkte aan haar dat ze meer met vriendinnen wou zijn, dat ze vaker ''geen zin had'' en dat ze het wel prima vond om elkaar maar 1-2 keer per week te zien, we woonden niet samen maar de afstand was ook niet te groot. Ik vond het goed dat we mekaar wat minder zagen dit gaf mij ook tijd om met mijn vrienden om te gaan, en we waren allebei veel bezig met werk en school. Maar de 1-2 dagen per week dat we met elkaar konden zijn, deden we dat altijd.

Toch merkte ik aan haar na een bepaalde tijd mekaar minder te zien dat het ook minder werd tussen ons, zij begon minder intiem te worden, minder interesse te tonen en liet dat soms ook merken als we samen waren dat het der niet zo gek veel meer uitmaakte of ik er was of niet, ik begon me heel onzeker te voelen en wist niet goed wat ik hiermee moest, ik heb der meerdere keren erover aangesproken en verteld wat ik voelde en of ik er wat aan kon doen. De antwoorden waren vaak, ik weet niet zo goed wat er aan de hand is en maak je maar niet druk het komt wel goed, dit waren meer antwoorden om mij gerust te stellen in plaats van om het echt op tafel te gooien en het goed te maken. Toen kwam het weekend dat we samen naar een verjaardag gingen van een vriend van ons allebei, we hadden ontzettend veel plezier samen, een hele leuke avond gehad en mekaar het echt naar de zin gemaakt. We lieten mekaar heel goed merken dat we echt heel blij waren met elkaar, het leek net alsof we weer zo goed als nieuw waren. Die avond was een van de beste die ik in lange tijd had gehad met haar, en nu nog vind ik het geweldig.

1 Week na de geweldige avond kwam ik smiddag's thuis en trof ik men ex-vriendin huilend aan op mijn kamer, met de boodschap het is over en ik voel gewoon niets meer voor je. Ik zag het absoluut niet aankomen, ik wist dat er een paar mindere punten waren maar na dat weekend leek dat allemaal over te zijn, fout gedacht dus.
Ik heb der verteld dat ik het ontzettend jammer vond en niet veel meer. Ik heb der toen 1 week niets gezegd en toen een paar berichten gestuurd met hoe het was enzovoort, hier had ik niets aan want de antwoorden die ik kreeg waren ja goed met jou oke en dat was het. Toen 1 maand erna heb ik haar een appje gestuurd nadat we al die tijd geen contact hadden, met de vraag of ze het leuk zou vinden om een keer met me af te spreken, hier had ze positief op gereageerd en dat leek der wel wat. Ze nodigde mij uit bij haar thuis, waar ik ook braaf heen ben gegaan, we hebben wat gedronken en gepraat samen en het heel ''casual gehouden'', het was heel erg aangenaam en ik had het naar m'n zin, alhoewel het was gewoon niet genoeg voor mij. Daarna een hele week geen contact meer gehad, en heb ik der gevraagd of ze nog een keer wat met me wou afspreken, dit vond ze prima. Dit keer in het openbaar, toen heb ik der verteld wat ik voel en dat ik toch echt nog veel van der hou, en dat ik begrijp dat het niet zomaar goed kan komen, maar dat ik het toch echt heel graag nog een keer wil proberen. Ze zei dat ze het gewoon niet meer zag zitten, en dat ze de afgelopen tijd het heel erg leuk had met vriendinnen van der en dat het gewoon niet meer kon omdat ze vond dat we elkaar alleen maar onderuit haalden, en dat ze nu veel positiever is geworden. Ook vertelde ze me dat ze absoluut nog geen behoefte heeft aan een ander en dat ze veel aan zichzelf werkt.

Nu 2 maanden later, voel ik me nog eenzaam, verdrietig en noem het allemaal maar op omdat ik weet dat de relatie toch voor mij zo ontzettend goed was. Is er iets dat ik hier nog aan kan doen, of moet ik het dan echt opgeven? Ik weet dat ik aan mezelf moet werken en ervoor moet zorgen dat ik weer geluk in m'n leven vind, maar ik weet 100% zeker dat zij het geluk echt voor mij is, want ik ben smoorverliefd op haar en vind haar echt het meest geweldige persoon ooit. Ook al ik zou 10 jaar erop moeten wachten, dan zou ik het er voor over hebben. Zoiets moois wil ik m'n alles voor geven.

Met vriendelijke groet