Half september leerde ik * kennen, hij is een van de beste vrienden van de vriend van mijn beste vriendin. Op msn hadden we al een week leuke gesprekken tot diep in de nacht. Na een week zou de groep uitgaan. Normaal ga ik niet vaak mee, maar nu ging ik speciaal voor hem wel mee. Dus.. die avond was het raak.. 26 september. We hebben 6 weken lang een leuke relatie gehad. De eerste week had ik nog zoiets van tja.. hij is leuk maar wat verder..? Maar al snel zag ik een toekomst met hem. Ik wilde hem nooit meer kwijt.
Tot mijn grote verdriet gebeurde dit toch afgelopen dinsdag, 16 november. We moesten met elkaar praten, aangezien de ik de laatste week nogal bang was voor wat er stond te gebeuren. Ik kreeg geen antwoord meer op smsjes en als ik hem wilde zien moest ik dat duidelijk vragen en afspraken werden uitgesteld.
Die avond kwam alles eruit. * wilde weer vrijgezel zijn. Hij miste het stappen en de vrijheid. Hij wilde niet constant meer hoeven denken aan mij, rekening houden met mij.
Ook al is de relatie maar 6 weken geweest, ik ben ontroostbaar. * was voor mij mijn toekomst. En nog steeds als ik aan mijn toekomst denk zie ik mezelf, een gelukkig leven leiden met *.
Ik voel me nu zo ontzettend alleen, niet omdat ik geen vrienden of familie heb, die heb ik genoeg. Maar ik ben momenteel werkloos en ik was bezig om een studie te kiezen... maar in dat alles heb ik geen zin meer...

Stiekem heb ik nog steeds hoop dat hij over een paar maanden het opnieuw wil proberen. Ik zie het maar zo: Ik troost me er nu mee dat het ooit wel weer goed komt en ondertussen gaat de tijd voorbij. En tijd is het enige middel tegen liefdesverdriet. Dus tegen de tijd dat ik zoveel maanden verder ben, ben ik wel over hem heen. Hoop ik dan maar...

Ik hoop echt dat er snel zonnige tijden aanbreken. Alles wat ik nu wil is slapen, maar als ik slaap droom ik over hem... en als ik wakker ben denk ik alleen maar aan hem. Ik eet bijna niet meer... en dat terwijl ik net weer normaal at (ben eerder 12 kilo afgevallen doordat ik niet lekker in mn vel zat).
Ik weet ook dat weer regelmaat in mijn leven brengen een oplossing kan zijn, of in ieder geval kan helpen mijn liefde voor hem te vergeten of te onderdrukken. Maar ik heb op t moment ook totaal geen zin om aan een nieuwe baan te beginnen. Het vergt toch wat moed en zelfvertrouwen, juist wat ik bij * heb achtergelaten.. zo voelt het.

Wat me nu overeind houd is te bedenken dat het ooit weer goedkomt... al heeft hij met geen enkel woord gezegd dat daar ook maar een kruimeltje hoop op is..