Ze twinkelt als ze
Naar mijn ogen kijkt,
Haar pareltjes lachen
Als zonlicht dat dat op me neerstrijkt

Met haar handjes
Knijpt ze me zacht
Ik ben de wolk omheen haar vingers
O’, zo mild is haar vacht

Ik teken haar en musiceer haar
Ik bewonder, ontwapen en bewaar
Ik snak naar haar, bezieling is het lot
Zij is het licht in mijn donkerste grot

De natuur had talrijke redenen
Om tot schoonheid te glooien,
Ik ben verslaafd tot aan de wortels
Van mijn hart , mijn ziel, ze zijn haar prooien

En iedere dag als de maan danst op podium
En koetsen met zilveren sporen de hemel kruiden,
Zing ik in mezelf als ze aan mijn ogen zit gekluisterd
Dat ik ze hoor, de engeltjes die met klokken luiden

Nu weer springt het getij op en neer
Ik ben een golf, zij het mooie weer
Ik mijn stroom, zij , een droom
Ik , man , en zij, mijn vrouw