Dag allemaal,

Ik zit nu al 2 weken met een enorm pijnlijke situatie waar ik graag wat feedback op zou willen krijgen. Het is namelijk zo dat 2 weken geleden (dat weekend) mijn vriendin het heeft uitgemaakt, al komt er een vrij lang verhaal aan voor:

Ikzelf kom uit Belgenland (24 jaar) en mijn (ex-)vriendin uit Duitsland ( 25 jaar en een afstand van ongeveer 200km). We hebben elkaar vorig jaar in september leren kennen op school. Zij was een erasmus-studente. Op de dag dat we elkaar hebben leren kennen had zij een relatie (van 6 jaar, woonde al samen, hadden eigenlijk al echt wat opgebouwd) en waren we gewoon teamleden. Een week nadien zat ze er bedroefd bij omdat haar vriend het toen had uitgemaakt voor iemand anders.

Omdat ze op erasmus was dacht ik om haar op te vangen zodat ze toch nog een leuke tijd heeft. Al na een weekje zat ze bij ons thuis (woon nog bij mijn ouders) en begon ze vrij open te zijn naar mij toe. We groeiden al heel snel naar elkaar toe ondanks de pijn die zij had door haar ex-vriend. Zij moest haar leven terug opbouwen en dat was financieel en emotioneel heel zwaar. Daarbij moest ze nog eens vanuit België een nieuw appartement zoeken wat ook niet evident was. Daar kwam ook heel veel stress bij. Uiteindelijk had ze er eentje gevonden op 100m van haar vorige woonst. Kortom het was een enorm rotte periode voor haar maar tegelijk hadden wij samen een mooie tijd.

Na een tijdje vertelde ik haar dat ik haar graag zag. Ze zei dat ze dat door had maar dat we nog tijd nodig hebben voor elkaar en dat we rustig moeten blijven. Ik was eerst even bedroefd maar de volgende dag deden we al terug normaal. Ze bleef zelfs bij mij slapen (in hetzelfde bed) de avond voor ik naar New York vertrok. 's morgens op weg naar de luchthaven hield ze mijn hand vast... we waren nog steeds geen koppel. Na een kleine 2 weken zagen we elkaar weer en bleef ze opnieuw bij mij slapen. Die avond gaf ze me een soort van reisdagboek waar ze over mij en haar schreef en hoe ze naar mij groeide, het laatste wat ze schreef was "would you like to go on writing the story with me" (communicatie verliep in het engels). Sindsdien zijn we dus samen... een goede maand nadat het uit was met haar vorige vriend. Later bleek dat we te snel zijn gestart.

Nu in de loop van onze relatie was het echt aangenaam samen te zijn. Al bleef ze enorm veel problemen kennen. Ze had net min of meer haar andere relatie verwerkt en de stress voor haar nieuwe appartement, en toen begonnen er problemen met haar huisbaas hier. Ze zat zo diep en moest zoveel wenen dat het geen einde kende. Nadien had ze ontdekt dat vrienden van haar een mes in haar rug hadden gestoken. weeral een enorme klap. Ik probeerde er natuurlijk voor haar te zijn en op een bepaald moment zei ze dat ik haar gered had en dat ze zichtzelf kon zijn bij mij. Wat voorheen niet kon. Ook haar jeugd was niet eenvoudig, haar papa stierf of vroegere leeftijd, ze moest constant op haar (5 jaar oudere!) zus letten, ze is 2x moeten verhuizen en ze accepteerde haar stiefvader niet (ondertussen ligt die relatie wel goed) en op haar 18de is ze dan alleen gaan wonen met haar vriend. Daarvoor heeft ze haar familie en vrienden moeten achterlaten omdat ze 500km naar het zuiden trok. Ze had geen simpele jeugd gehad en nu komen deze problemen er ook bij. Toen kwamen de examens en bleef ze een maand bij ons thuis "wonen". Ze had er regelmatig huilbuien en nachtmerries over haar "nepvrienden". Eind januari was haar erasmus over en vertrok ze weer naar Duitsland.

In februari hadden we onze eerste discussie. we waren toen 4 maanden samen. Zij ging in de week van valentijn naar spanje om een vriendin te bezoeken. Ondanks ze me meerdere keren vroeg of ik dat erg vond, zei ik dat het haar keuze was. Net voor ze vertrok zei ik dan hoe ik me daarover voelde omdat we door de afstand al zo weinig tijd konden doorbrengen. Toen zei ze harde dingen zoals "ik kan je niet volledig vertrouwen" en "jij bent op dit moment niet het belangrijkste voor mij". Dat kwam als een klap aan. Ik zat in de put. Nadien stuurde ze me 2 postkaarten waarop ze haar echt enorm verontschuldigde en zei dat we samen oud worden en naar onze kleinkinderen gaan kijken. Via chat zei ze ook dat ze in paniek was en bibberde enzo omdat ze me niet kwijt wilde. Ze had het gewoon zo moeilijk.

In februari begon ook mijn stage. Dat bracht enorm veel stress met zich mee. Mijn vriendin had dan zelf zoveel emotionele stress. En omdat we elkaar niet al te veel zagen was het niet altijd zo gemakkelijk om er voor elkaar te zijn. Communicatie verliep dus meestal via whatsapp of skype. Hieruit kwamen regelmatig discussies door enorm stomme dingen. Ik moet toegeven dat ik nog een vorm van maturiteit miste aangezien dit de eerste serieuze relatie voor mij was. Ondanks die discussies hadden we een supermooie tijd samen. Elke dag zeide we dat we elkaar graag zagen en dat we elkaar missen. Ze kon eindelijk haar problemen een plaats geven ondanks ze ondertussen welk kei kei hard moest werken. 5 dagen in de week en dan in het weekend ook nog eens in een hotel als bediende. De job in het hotel deed ze zelfs ook in de week na haar normale werkdag. Ze had het geld nodig.

Dan stierf haar oma in april. Weer een verdomd harde klap. Ikzelf had stage en kon er niet direct zijn voor haar. Tot ze belde en huilde en zei "je zou er nu hier voor mij moeten zijn" toen vertrok ik meteen met de wagen van mijn ouders (had geen eigen wagen). Ik kwam aan en ze pakte mij vast. Alle problemen kwamen terug. Ze zei "waarom moet ik vechten, waarom moet ik zoveel problemen overbruggen" enz.... Zo ontzettend moeilijk was het voor haar. Daarnaast had een "goede" vriendin van haar afgesproken met haar ex-vriend en zijn nieuwe vriendin. Dit terwijl ze die nooit kon uitstaan. Weeral een klap in het gezicht van mijn vriendin en ik had het gevoel dat ze enorm enorm in de knoop lag. Ik wist eerlijk gezegd niet meer hoe ik er voor haar kon zijn buiten haar vast te pakken en zeggen dat het goed komt. Ondanks dat hadden we toch nog wel disccusies. Daarna begon ik met mijn herexamens en zij met haar thesis. Weeral stressmomenten die we op elkaar afreageerden...

4 weken geleden hadden we dan een uitgelopen discussie. Mijn vriendin zei me dan dat ze een pauze wil en tijd voor zichzelf en dat ze even haar eigen leven wilde. Ik was enorm in paniek en bleef haar sturen en bellen. Tot ze er echt vervelend van werd en me negeerde. Op een zaterdagavond heb ik haar dan kunnen overtuigen om 's anderendaags af te spreken in maasmechelen village om eens te praten. Tot de laatste minuut wou ze dat niet maar uiteindelijk ging het toch door.

We spraken af en ik ging naar haar toe. Ik deed eerder afstandelijk omdat ik rustig aan wou doen. Dan zei ze plots op een lieve lachende manier "is dit alles?". Ik legde haar uit waarom ik zo deed en ze antwoordde met "je moet eens wat minder praten en meer doen" En dan gaf ik haar natuurlijk een kus en dikke knuffel. Voor de rest van de dag hand in hand gelopen, ijsje gegeten, naar borden en glazen gezocht. Kortom super dag. Die zelfde dag ook nog een "intiem moment" gehad waarvan ze zei dat het geweldig was en precies eerste keer. Die week was echt leuk en mooi, ondanks we af en toe nog kleine discussies hadden. Maar die duurde echt niet lang. We hadden afgesproken met vrienden, naar een pretpark geweest, zelfs eindejaar beginnen plannen, enz... echt mooi....

Tot een paar dagen later in die week op zaterdagavond... Ze had het moeilijk en ik vroeg wat er was, ze zei dat ze enkele weken geleden haar ex vriend had gezien in een bruidswagen, die ging trouwen met zijn nieuwe vriendin. Ik zei haar van "heeey we zijn nu bijna een jaartje samen, focus toch op het nieuwe en het leuke met mij" en ze huilde echt intens en diep en pakte me vast. "dat is het niet, mijn gevoelens voor jou zijn echt sterk om door te gaan en ik zie je graag. Maar waarom moet ik alles terug opbouwen en altijd zo hard vechten. Waarom heb ik niets stabiel". Ikzelf zocht ondertussen voor een job, ook in Duitsland wat niet zo evident was. Kortom, ze had het weer moeilijk maar bevestigde haar liefde. Die avond heb ik nog een massage gegeven waar ze echt van genoot. Voordien had ik ook 2 maand de zomer met haar doorgebracht die echt geweldig was. Zij was getuigen op trouwfeest van haar best vriendin, ik heb daar mee geholpen, verjaardag van haar zus, afspreken met vrienden. Klinkt misschien niet zo heel erg speciaal maar je moet weten dat ik het allemaal in het Duits deed, en ze was fier op me dat ik dat deed. Omdat ik wou tonen dat ik met haar een toekomst wil in Duitsland.

De volgende ochtend was ze in bed op haar GSM aan het spelen, ik ging naar het toilet en kwam terug en ging gewoon weer liggen. Zij dacht dat ik wakker was dus kwam naar mij gaf me een kus enz... ik reageerde maar half omdat ik nog half sliep. Ze zei toen (wat voor mij een onbeleefde manier leek te zijn) dat "als je me dan toch gaat negeren ga ik wel tv kijken". Ik nam dit verkeerd op omdat wanneer ik haar zo wakker maak zegt ze dat ik gewoon al moet opstaan enzo... Dus ik zei enkele minuten later tegen haar (was dan opgestaan) "doe je dit nu echt??" en ja weer die discussie over iets stom maar toch. Na 2uurtjes amper iets te zeggen tegen elkaar vroeg ik haar om sorry te zeggen. Ze zei dat ze dat niet ging doen en als het mij niet aanstaat dat ik mijn spullen maar moet inpakken en dat ze me terug bracht. Ik deed dat om een reactie uit te lokken maar dat werkte niet. Ze zei dan omdat het echt uit de hand begon te lopen "het is genoeg" "ik zie je niet meer graag" "dit was de druppel" enz.... Ik probeerde haar tot bedaren te brengen maar het mocht niet baten.. We gingen ook beide akkoord dat we te snel zijn gestart met onze relatie.

De eerste dagen bleef ik haar sturen en vragen om af te spreken en het niet op te geven enzovoort. Ze bleef me zeggen dat ze me niet meer graag ziet en dat ik voort moet met mijn leven en dat ze nu tijd voor zichzelf wil en voor haar hamster (dat ze net heeft gekocht). Ik heb dan een anderhalve dag even niets gestuurd. Toen stuurde ze zelf een berichtje, de volgende dag stuurde ze zelf nog slaapwel enz. Kleine gesprekken gingen. Maar vanaf we weer over die gevoelens begonnen werd de sfeer weer gespannen en vijandelijk "ik wil er niet over praten" "laat me gerust" "ik voel me trouwens ok". Blijkbaar wou ze het al 3 weken eerder doen maar dat vond ze erg omdat ik dan mijn diploma kreeg. Vorige zaterdag vroeg ik haar zelfs of ik even mocht bellen, heeft me even wat gekost omdat ze niet echt wou. Maar het was een jaartje geleden dat ze hier bleef slapen voor de eerste keer en ja ik vertelde haar dat ik haar erg mis enzo. En ze zei "waarom zeg je die dingen als je weet dat ik je niet meer graag zie". Ze zei zelfs ook nog nadien via whatsapp dat ik de ware niet ben. En ik deed haar aan een slechte tijd denken. Ze zei dat de tijd met mij super was en daar was ze dankbaar voor, maar ze leerde mij kennen in de periode dat voor haar zoveel pijn begon.Ik kon echt niet meer volgen. Ze bevestigde dat ik goed voor haar was en dat ze van niets spijt heeft, maar toch doe ik haar aan die kutperiode denken van haar toenmalige vriend..

Er zijn enorm harde dingen gezegd van haar kant. Maar ik blijf haar enorm graag zien. Ik heb nu al 3 dagen niets meer gestuurd omdat ik ze wel tijd wil geven, maar ik vraag me ook af om misschien iets klein te sturen aangezien luchtige gesprekken wel kunnen blijkbaar. Ik accepteer haar keuze echt wel, maar ik blijf hoop koesteren omdat we tot de laatste minuut echt superleuke dingen deden. Zelfs eindejaar plannen enzo. We hadden zoveel plannen voor de toekomst gemaakt en ondanks het woelige jaar (haar persoonlijke problemen, mijn stress, discussies die hieruit kwamen) hebben we samen blijven doorvechten. En nu zouden we het dan moeten stoppen als het goed zou kunnen lopen? Het ziet er inderdaad niet rooskleurig uit maar ik heb de hoop niet verloren, ondanks vele mensen zeggen dat ik het misschien maar moet accepteren. Maar dat wil ik niet hoe blind en naïef ik ook overkom nu. We zijn niet uit elkaar gegaan omdat we elkaar hebben bedrogen of omdat we elkaar rot hebben behandeld. Integendeel...

Kan me op niets concentreren want ben nu werkzoekende. Enkel tijdens het weekend kan ik wat doen met vrienden. Zij werkt heel de dag en kan dus haar zinnen verzetten... Als ze het überhaupt wel moet doen....

Heeft er iemand hier misschien raad? Want ben echt ten einde nu...

Alvast bedankt hoor