Traject

afbeelding van Claudia29

Even een update hoe het gaat...

Afgelopen weekend was het weer drama, althans de zondag voornamelijk. Ik ben vrijdag gaan sporten en mijn trainster zag dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. We hebben hier wat woorden over gewisseld (ik ken haar sinds de basisschool) en daarna toch nog redelijk goed kunnen trainen. Waarschijnlijk door de ontlading van het praten en de kracht die ik uit mijn tenen heb gehaald om te sporten, die avond redelijk kunnen slapen. Van 23 uur tot 09.00 uur, nou toch 10 uurtjes slaap maar wéér gebroken wakker worden. Ik ben even bij mijn zus geweest om wat klusjes te doen en daarna gekookt bij een vriendin en gehangen op de bank. Voor ik het wist was de dag voorbij en heb ik weinig gedacht aan al mijn problemen en aan hem.

Maar dan, die zondag.. die vreselijke zondag. De nacht van zaterdag op zondag was een drama, misschien kijk ik er teveel tegenop.. tegen die zondag! Het opstaan ging redelijk goed, op tijd boodschappen gaan doen en bij thuiskomst mijn boodschappen gaan inruimen. Daar sta je, met je boodschappen in de keuken en deze in te ruimen. Normaal gesproken een doodnormaal iets om te doen? Maar wat viel het mij zwaar.. ik begon te huilen. Waarom begon ik te huilen? Ik weet het niet! Waarom overvalt mij ineens het gevoel van extreme leegheid? Ik weet het niet!

De gehele zondag stond in het teken van diverse huilbuien. Mij uiteindelijk afgeleid door een serie te downloaden (resurrection, aanrader trouwens) en heb ik het gehele seizoen achter elkaar weggekeken. Tussendoor moest ik ook eten, ik dacht ik ga lekker een pasta maken, tomatensausje en garnalen in de knoflook. Daar ben ik zo gek op! Het was klaar, ik keek mijn serie verder, met mijn bord op schoot en er gingen 3 happen in... thats it. Waarom kan ik niet eten? Waarom heb ik steeds een vol gevoel in mijn buik? Normaal ben ik echt een harte kauw en tijdens een film kan ik zo een zak chips leeg eten, zelfs dát.. nee 4 chipjes en ik wil niet meer.

Ook heb ik op zondag een poging tot schoonmaken gedaan, ik heb mijn kattenbakken verschoond en mijn dressoir een sopje gegeven (wel is waar, alleen de buitenkant) en dat was het want meer energie had ik niet. Mijn afwas van zondag stond er vanmorgen ook nog heel mooi bij, goh.. daar MOET ik vanavond dan maar aan beginnen.

Gister heb ik een gesprek gehad met mijn huisarts, ook zij zag dat het niet goed ging en vond mij er ook erg vermoeid uitzien. De afgelopen dagen ook veel last gehad van mijn lichaam, die oncontroleerbaar begon te trillen op sommige momenten. Ik heb het een en ander gehad om weer de rust in mijn lichaam te kunnen vinden en beter kunnen slapen. Ook moet ik een traject in, waarbij mijn huisarts nauw betrokken bij blijft. Dat vind ik wel fijn! Donderdag heb ik weer een gesprek met de huisarts en volgende week begint mijn traject.

Nu nog de volgende euvel, het mijn moeder en zus vertellen.. maar als je nooit geleerd heb om over emoties te praten en deze in ons gezin onderling te tonen. Dan is dat heel moeilijk en daarbij wil ik ook niet zielig gevonden worden, ik wil dat ze normaal tegen mij blijven doen. Mijn moeder kan dan ineens bijvoorbeeld 10 keer per dag gaan bellen om te kijken of ik mijzelf niets heb aangedaan. Zal ze goed bedoelen, maar dat zal mij alleen maar op mijn zenuwen gaan werken.

Mja.. het eerst maar eens vertellen! *zucht*

afbeelding van waterman

Claudia

Dappere meid........

Hou jezelf op de been, he.......

Liefs, sterkte vandaag
Waterman

afbeelding van brabbelbrabbel

Claudia

Hee Claudia..
Ik lees niets extreems hoor!
Je vraagt je bij alles af waarom je dat voelt én je lijkt het zowat een zonde te vinden dat te voelen.
Maar ik lees een heel gezonde enorm verdrietige vrouw met issues uit het verleden die nu niet meer beheerst kunnen worden.
En ook dat is weer gezond..
Want iets met dwang beheersen breekt ooit uit.

Je komt er echt!
Nu smerig en vervelend.
Jezelf kwijt.
Maar uiteindelijk blijkt dat jij jezelf gaat (her)inden!
Dat geloof ik.

afbeelding van Schorpioentje

Je bent zó goed bezig!

Je bent zó goed bezig! Natuurlijk is het spannend om het te vertellen, ik kan me voorstellen dat ook dát weer een hobbel is die je moet nemen. Maar dit proces bestaat uit zoveel hobbels. Waterman gaf me vandaag een prachtige zin: Ook kleine stapjes brengen je verder.
Dat is ook voor jou van toepassing, ook jouw kleine stapjes brengen je verder! Glimlach ( luister dan nog even naar Ik Loop van Babette, mooi in combinatie met de zin over kleine stapjes Onschuldig )
Ik vind het enorm dapper dat je hulp hebt gezocht, weer een hobbel over! Ik ben trots op je, je flikt het toch allemaal maar mooi in zo'n korte tijd!
Trek je niks aan van die vaat of je vieze huis, je doet wat je op dit moment kunt en meer hoef en kun je niet van jezelf verwachten. Ik baal ook wel eens van die vaat die al 3 dagen staat, nou dan pak um de vierde dag als ik er wél zin in heb aan. En dan ben ik trots op mezelf!
Hobbeltje voor hobbeltje, stapje voor stapje, we komen er wel!
Je weet me te vinden! Glimlach

afbeelding van Claudia29

Waterman, Brabbel, Schorpioen

Op mijn werk heb ik heel veel steun, ik word nu iedere dag opgehaald en thuisgebracht omdat ik van de huisarts absoluut niet mag rijden. Nou begrijp ook wel waarom, ben zo suf als een konijn en viel daarnet ook bijna van de trap.
Maar goed, voordeel is dat mijn lichaam niet zo onrustig is.. dat vind ik fijn!

Mijn moeder maakt bij ons op kantoor schoon en komt morgen, mijn collega (de dochter van de baas) heeft voorgesteld mij bij te staan in het gesprek. Omdat ik nu al weet emotioneel gezien weinig woorden zou kunnen uitbrengen en zij het tot een stop kan roepen, wanneer mijn moeder er te diep op in zou willen gaan. Het enige wat ik wil dat ze weet is:

  • Ik weet het allemaal niet meer
  • Ik voel mij op dit moment niet gelukkig
  • Ik heb medicatie hiervoor gekregen
  • Ik ga een traject in onder begeleiding van de huisarts en de POH GGZ

Mijn werkgever is gelukkig erg begripvol en hij had ook al gemerkt dat ik niet lekker in mijn vel zat, hij heeft mij vanochtend een mail gestuurd waarin hij hoopt dat ik mij weer de oude gezellige en altijd vrolijke Claudia ga voelen en het leven mij weer zal toelachen. Trots op mij is dat ik hulp heb durven zoeken en dat hij waar hij kan mij wilt helpen en de ruimte wilt geven om er weer bovenop te komen.

Doet me toch wel heel goed, dat iedereen zo begripvol en meegaand is.

afbeelding van Schorpioentje

@clau

haha, ja van die medicijnen kun je heel duf worden. I know Knipoog
Maar er komt een tijd dat je die niet meer nodig hebt ( hoera, ik doe het al maanden zonder ) Geen schande hoor, je hebt het soms gewoon even nodig. Goed dat je deze punten al op een rijtje hebt gezet, zo te lezen ook voldoende om mee te beginnen. Je moet het zo doen dat jij je er prettig bij voelt, het zijn hobbels genoeg die je moet nemen. Je weet toch niet hoe het gesprek zal verlopen maar het geeft je misschien een beetje houvast, en zeker goed dat er nog iemand bij is die kan ingrijpen mocht dat nodig zijn.

Wat fijn dat je werkgever je tijd en ruimte hiervoor wilt geven, dat is niet overal zo hoor! Ik merk dat er op mijn werk inmiddels niet echt een pijl op te trekken is, dus ik probeer het voor het grootste deel van de dag maar gewoon te negeren en niks te zeggen. Als ik thuis kom komen alle tranen er dubbel en dwars uit, maar dat zij dan nog maar even zo Glimlach

Fijn dat iedereen zo begripvol en meegaand is, je kunt er ook behoorlijk last van hebben, dan weten wij allemaal hier Knipoog Je kunt hier altijd je verhaaltje typen, we begrijpen allemaal hoe je je op dit moment voelt!
Je komt er uit, zeker weten, het duurt alleen nog even. Je zit er nog middenin, is niet erg.....het is allemaal pas in gang gezet, je hoeft ook niet meteen morgen "beter" te zijn, neem de tijd voor dit alles! En als het voorbij is vieren we dat feestje in een koets met mooie mannen Kroon Knipoog

afbeelding van Claudia29

Schorpioentje

Schorpioentje schreef:

En als het voorbij is vieren we dat feestje in een koets met mooie mannen Kroon Knipoog

Haha ja, ik ben nog steeds gigantisch voor!! Party

afbeelding van waterman

Claudia

Had ik je al gezegd dat ik eigenlijk heel trots op je ben? Nee he......... Bij deze dan!

afbeelding van Claudia29

Waterman

Dank je wel, doet me echt heel veel goed! Liefs...

afbeelding van anoniempje1990

Huilen is fijn

Huilen is fijn en kan soms lekker opluchten. Goed dat je bezig bent er veel over te praten en dat je probeert jezelf te beteren en naar oplossingen zoekt. Daar kunnen heel veel mensen namelijk van leren. Het is begrijpelijk dat je het er moeilijk mee hebt en dat je het misschien liever anders had gezien, maar je bent op de goede weg. Ga jezelf weer worden, huil soms eens, maar vergeet vooral niet te lachen!

afbeelding van Lana1966

voor Claudia 29

Hoi, lees net je blog met meer belangstelling dan normaal want wat jij hier schrijft had van mij kunnen zijn maar dan 3 maanden geleden. Alleen zit ik in de ziektewet.
Zelf heb ik gesprekken gehad met een psycholoog ook via de huisarts en het eerste gesprek al deed me zoveel goed ongelovelijk.
Mij is verteld dat lang onder druk staan je echt ziek maakt wat ook aantoonbaar is je maakt teveel adrenaline en nog meer stoffen aan daar word je zo moe van. Ook huilbuien lijken uit de lucht te komen vallen. Na 10 uur slapen nog moe zijn ik herken het echt.
Het gaat ook nog wel even duren voor dat over is zei hij ook Verdrietig maar het gaat over, nou ik geloof het maar gewoon.
Voel me lichamelijk nog niet veel beter komt ook door de omstandigheden echt rust krijg ik nog niet maar wel steun en hulp nu en echt dat geeft zoveel steun dat hoor ik van anderen ook. Goed dat je nu hulp krijgt je moet wel als je lichaam STOP GENOEG GEWEEST zegt...............

Wat mijn ouders betreft: die heb ik niks verteld over het traject wat ik ingegaan ben.
Om dezelfde reden, geen zin in controle of ik nog adem elke dag (bij wijze van spreken het zijn schatten van mensen) en over emoties praten nou vergeet het maar geen onwil maar ze zijn van de ouwe stempel.
Of het voor jou een goed idee is weet ik niet nog even niks vertellen aan je moeder en zus.
In mijn situatie was het in overleg beter om eerst rustig te starten en het pas vertellen als je er aan toe bent.
Misschien eerst bespreken donderdag met je huisarts? Die kent je en kan je raad geven hoe dat aan te pakken want dat is voor eenieder anders tenslotte. Dit werkt voor mij maar ik ben jou niet natuurlijk.
Ik ken je niet hoop dat je me geen bemoeial vind maar ik vind het best moeilijk gelukkig wonen mijn ouders ver weg we hebben vooral kontakt door de telefoon maar nog langer zwijgen kan ik ook niet eigenlijk voel me een huichelaar Verdrietig ben ook wel boos waarom moet alles zo moeizaam als ik me been breek hoef ik niks uit te leggen dan zou mijn moeder komen logeren tot ik het weer allen af kan. Maar het is niet anders.

Sterkte in ieder geval ik hoop dat je ook baat hebt bij de steun waar je om gevraagd heb.
Voor mij de beste beslissing in lange tijd dat voel ik nu al, dat is wel een lichtpuntje!!!