uitwaaien

afbeelding van jaspera

De gedachten aan mijn ex overheersen al mijn andere gedachten. Vandaag heb ik geprobeerd om deze gedachten even naar de achtergrond te werken. Dat is gedeeltelijk wel gelukt. Vanmorgen heb ik eerst een bezoekje gebracht aan de sportschool om vervolgens op de trein te stappen. Samen met een meisje, dat ik al een aantal jaren ken, heb ik vandaag een uitstapje gemaakt naar het strand van Zandvoort. Vanuit het Brabantse land is dat best een flinke reis dus we zijn alles bij elkaar toch een uurtje of 8 samen op pad geweest. We hadden elkaar al een tijdje niet meer gezien en we hebben dus ruim de tijd gehad om bij te praten. Het uitwaaien aan het strand en haar gezelschap zorgden er voor dat mijn hoofd, dat helemaal dol aan het worden is van al dat verdriet, eventjes tot rust kon komen.

Toen ik thuis kwam moest ik echter meteen weer gaan trainen (tafeltennis). Zowel het meisje waar ik vandaag mee op pad ben geweest als mijn ex ken ik dankzij die vereniging. Op de club was het altijd zo fijn als we elkaar even vast konden houden, snel een kusje konden geven of elkaar gewoon even vasthouden en vertrouwd samen zijn. Die momenten mis ik enorm! De trainingsmotivatie is dan ook ver te zoeken momenteel. Ik kan me er niet voor opladen, zij zit zo erg in mijn hoofd, vooral op die specifieke locatie. Na een gezellige dag aan zee kwam dus toch weer die terugval. Het moeilijke is ook: zij is ook nog steeds lid. "Gelukkig" zit ze doordeweeks op haar kamer dus traint ze meestal niet mee. Dat zou het voor mij nog moeilijker, zo niet onmogelijk maken. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat ik weer normaal kan trainen en spelen zonder continu aan haar te denken. En dat geldt niet alleen voor de sportvereniging maar eigenlijk voor alles: hoe lang zal het nog duren voordat ik de dingen die ik normaal gesproken leuk vind weer leuk ga vinden? Hoeveel tijd moet er nog verstrijken voordat ik weer plezier krijg in het leven? Een vraag die niet te beantwoorden is ben ik bang?¢‚Ǩ¬¶

Maar laten we positief blijven. De avond was weliswaar weer erg zuur en zwaar, maar verder heb ik toch een aangename dag gehad. Ook al heb ik natuurlijk wel erg vaak aan haar gedacht, ik heb vandaag in ieder geval wel wat afleiding gehad. En dat kan ik wel gebruiken in deze barre tijden.

afbeelding van Unremedied

Lang :(

Het kan dus heel lang duren. Het is een langzaam en moeizaam proces wat zich vooral kenmerkt door ups en downs, waarbij de downs nog wel een flinke poos zullen overheersen. En zeker dingen die associatief zijn met haar, dat blijft nog een poos moeilijk waarschijnlijk. Je moet er doorheen en voor iedereen is het verschillend hoe lang het duurt. Voorlopig dag bij dag overleven. Op een gegeven moment komt er een tijd dat je dat de strot misschien uitkomt (zoals ik, ik ben er behoorlijk moe van zo langzamerhand) en dan... zul je ook moeten overleven ben ik bang.

Ik verzuip de laatste tijd in de nostalgie, niet goed... Stemt me verdrietig en maakt dat ik me meer dan een half jaar nadat het uitging nog steeds af en toe terugvind met natte ogen. Verdomme.

afbeelding van evie

Ook lang

Ja unremedied, het duurt inderdaad lang. Ik kan erover meepraten. Voor mij is het nu 8 maanden geleden en het is nog steeds @$#^$#$ moeilijk. En het gaat maar door, maar het wordt wel minder zwaar alles bij elkaar ... En de periodes dat je aan hem denkt in mijn geval, zijn er minder, maar ze zijn er wel nog steeds.

afbeelding van Unremedied

Inderdaad, wat je in je blog

Inderdaad, wat je in je blog schreef kwam me ook wel bekend voor, dat surrealistische. Ik druk het de laatste tijd wel uit door te zeggen dat de wereld tegenwoordig 'nep' aanvoelt. Het zal hetzelfde gevoel wel zijn. Hoe cru het ook moge klinken, ergens is het wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die nog aan het 'spartelen' is...

afbeelding van jaspera

"Misery loves miserable

"Misery loves miserable company". Dat is zo ongeveer het enige wat ik onthouden heb van het studeren voor het tentamen wat ik afgelopen woensdag moest maken.Ik ken het gevoel wat jullie beschrijven heel goed. Overal is ineens de glans vanaf, niks voelt meer echt.